miðvikudagur, júlí 27, 2011

I Fought The Law by The Bobby Fuller Four

Brúin góða



Það var á margan hátt gaman að koma til Belfast eins og flestra þeirra staða sem maður er að heimsækja í fyrsta sinn. Borgin sker sig úr öðrum borgum af þessari stærð sem ég hef séð að risamollin hafa ekki enn rutt smáverslunum úr vegi. Ég sá einungis eitt moll í miðbænum og það var ekki stórt. Á hinn bóginn var ógrynni af litlum verslunum út um allt það sem ég sá. Einnig var ágætis upplifun að sjá að samfélagið var ekki undirlagt af sömu alþjóðlegu vörumerkjunum sem maður þekkir svo vel héðan að heiman. Ég minnist þess þegar ég kom til Harstad í Norður Noregi að þar voru því sem næst sömu auglýsingaplakötin í búðargluggum og hér heima, sömu bíómyndirnar sýndar o.s.frv. Reykjavíkurborg nætti taka sér Belfast til fyrirmyndar um almenna snyrtimennsku á götum úti. Reykjávík er því miður bara subbuleg miðað við aðrar venjulegar borgir. Það verður bara að segtja það eins og það er. Hér er veggjakrotið út um allt og það er öskrað um tjáningarfrelsi og list ef einhver gerir athugasemd við þennen ófögnuð. Í Belfast sást varla veggjakrot nema að ég sá "IRA" krassað á vegg á einstaka stað. Sama mátti segja um þorpin sem við stopuðum í þegar ég fór í skoðunarferðina með norðurströndinni á sunnudaginn. Afburða snyrtimennska var gegnumgangandi. Að lokum kom góð umferðarmenning mér á óvart. Undantekningarlaust var stoppað kurteislega ef maður kom að gangbraut eða gerði sig líklegan að ganga yfir götu. Starfsmenn sveitarfélagsins ganga um og hirða upp rusl og það er ekki bara gert í miðbænum. Síðan er það mjög áberandi að fjölmenningarstefnan hefur ekki náð fótfestu á Norður Írlandi.
Það er náttúrulega með ólíkindum að í þessu friðsæla og snyrtilega landi hafi ríkt borgarastyrjöld þar til fyrir ekki mörgum áratugum síðan. Síðast var verið að drepa fólk þarna á níunda áratugnum. Almennir borgarar voru drepnir af morðingjasveitum og breski herinn hélt samfélaginu í herkví og myrti fjölda manns. Ég sá á skilti að það væri talið að um 1.100 manns hefðu verið drepnir af hernum gegnum tíðina. Greinilegt er þegar maður fer um vestur hluta Belfast að Bobby Sands og félagar eru ekki gleymdir. Minningu þeirra er haldið kröftuglega á lofti. Mér fannst verðlag ekki vera hátt þarna. Á mörgun sviðum var það nokkuð álíka og heima. Gistiheimilið sem ég rambaði á á netinu var fínt. Fjórir strætóar beint í miðbæinn og stórmarkaður beint á móti sem var opinn 24 tíma á sólarhring nema á aðfaranótt mánudags. Gistiheimið var fínt og snyrtilegt, gott rúm, fínt bað og velbúið eldhús þar sem maður gat haft alla sína hentisemi. Síðan var eigandinn afskaplega indæl kona sem naut þess að tala við fólk. Hvað biður maður um betra?
Ég var svo heppinn að rekast á auglýsingadreifara á föstudaginn sem var að dreifa auglýsingum um skoðunarferðir út á land. Ég dreif mig því af stað snemma á sunnudagsmorguninn og mætti í rútuna. 25pund er ekki mikið fyrir 10 tíma ferð. Við skoðuðum lítil strandþorp, kastala, heimsóttum wiskeybrugghús, strandlengjuna, heiðarnar, landbúnaðarhéröð, Causeway klettana og síðan kaðalbrúna góðu. Fínn dagur. Þarna sá maður gott dæmi um hverju góð markaðsetning skilar. Síðasti staðurinn sem við heimsóttum var við strandlengjuna þar sem er algerlega hafnlaust. Utan á einum stað var hægt að lenda í smá hólma en ókleyft sund var milli lands og eyjar. Sjómennirnir höfðu því sett upp hengibrú til að geta komist frá og til hólmans með fiskinn í land og vistir út til bátsins. Með tímanum varð það eftirsóknarvert fyrir venjulegt fólk að ganga yfir brúna. Nú er hún endurbætt og í fínu standi og undir umsjón Nature fund. Yfir hana ganga 250.000 manns á ári og hver borgar 4.50-5.00 pund í aðgangseyri. Þarna er svo sem ekki mikið að sjá utan að finna kikkið að ganga yfir brúna meðan hún sveiflast yfir djúpu sundinu. Þetta er flott markaðssetning sem við gætum lært af. Ég væri alveg til í að heimsækja Norður Írland aftur og gefa mér þá betri tíma til að skoða mig um. Það er örugglega vel þess virði.

I Fought The Law - The Crickets 1959-(ORIGINAL VERSIONS)

Verðlaunaafhending á Mary Peters vellinum




sunnudagur, júlí 24, 2011

Ég skráði mig á meistaramót Norður Írlands í 24 tíma hlaupi einhvern tíma í vetur. Mér fannst tilvalið að slá tvær flugur í einu höggi, að taka þátt í erfiðri áskorun og fá ástæðu til að heimsækja Norður Írland en þangað hafði ég aldrei komið. En einhvern veginn náði ég aldri upp sérstökum dampi við undirbúninginn í vetur. Smá meiðsli í febrúar drógu undirbúninginn á langinn, nokkur óþarfa kíló höfðu bæst við á hvíldartímabilinu eftir áramótin og svo vantaði neistann einhvern veginn. Það var ekki fyrr en í byrjun maí að ég fór að hlaupa nokkuð skipulega en þó urðu löngu æfingarnar of mikið útundan. Ég var einnig í hálfgerðum vandræðum með hægri fótinn, það var tognunarvottur í aftanverðu lærinu sem gerði að verkum að skrefið með honum var styttra og síðan var hnéð eitthvað að plaga mig en þó ekki mikið. Kannski voru komin ákveðin ofþjálfnareinkenni í hús því mér fannst ekki eins gaman að hlaupa eins og fyrri ár. Það skiptir miklu máli að gleðin og löngunin sé til staðar. Það kom þó ekki til mála að hætta við og því skyldi tjaldað sem til var. Ég hvíldi mig alveg á hlaupum í tíu daga undir það síðasta í þeirri von að fóturinn myndi jafna sig en teygði þeim mun betur á honum. Svo tók ég þrjár rólegar æfingnar framan af síðustu viku til að liðka skrokkinn og það fór allt vel með sig.
Ég hafði ekki skoðað eða skilið upplýsingarnar sem ég fékk nógu vel því það kom mér hálfvegis í opna skjöldu þegar ég kom til Belfast að hlaupið skyld fara fram á íþróttavelli. Ég hafði aldrei hlaupið einn meter á hlaupabraut. Hlaupið skyldi hefjast kortér í sjö á föstudagskvöldið. Ég tók leigubíl út á völlinn sem er nefndur eftir Mary Peters sem var mikil íþróttastjarna hér fyrr á árum. Gott ef hún var ekki fjölþrautarkona en einnig mikill langstökkvari. Ég man eftir myndum af henni þegar hún kom til Íslands á íþróttamót. Nú hefur hún það hlutverk að vera konunglegur sendiherra frjálsíþrótta sem á að gagnast úrbreiðslu- og kynningarstarfsemi. Það var kynningarfundur við völlinn um kl. 17:30. Mér leið hálf skrítilega þegar ég var kynntur sérstaklega á fundinum sem norðurlandamethafi í 24 tíma hlaupi á bretti. Ég er ekki vanur slíkum hyllingum. Nú þýddi ekki annað en að standa sig fyrst svona var í pottinn búið. Á leikvangnum voru keppendur búnir að koma upp tjaldbúðum en fjöldskyldur margra þeirra lágu við allan tímann, þeim til stuðnings og aðstoðar. Þarna voru keppendur frá öllum ríkjum Bretlandseyja, Ungverjalandi, Lettlandi, Spáni og svo frá eyjunni í Norður Atlandshafinu. Ed Smith, framkvæmdastjóri hlaupsins, spurði sérstaklega eftir því hvort ekki væri farið rétt með hvað ég væri gamall. Við erum nokkuð jafnaldra svo hann skildi hvað klukkan sló. Þetta hlaup var sett á laggirnar í fyrsta sinn í fyrra og þá tóku 17 keppendur þátt í því. Nú voru þeir 42 svo mótshaldarar voru hinir kátustu með þróunina. Mary Peters mætti við ræsingu hlaupsins. Hún er hávaxin og gerðarleg kona með mikið sítt tagl. Örugglega góður íþróttasendiherra. Hlaupið var ræst á slaginu 18:45. Ég legg svona hlaup út með að hlaupa án þess að hægja á mér fyrstu þrjá tímana. Þá er maður orðinn almennilega heitur og kominn rytmi í hlaupið. Það verður hins vegar að segjast eins og er að þessir klukkutímar eru yfirleitt þeir leiðinlegustu í hlaupinu. Þá er svo langt í tilbreytingu. Eftir þrjá tíma fer ég að ganga 100 m á hverjum 11-1200 metrum. Það brýtur upp hlaupið og einnig er gott að nota það sem teygjur fyrir aftanverð lærin. Maður finnur hvernig slaknar á þeim eftir gönguna. Margir voru léttir á sér til að byrja með og höfðu hringað mig margsinnis eftir fyrstu klukkutímana. Ég hafði ekki áhyggur af því heldur hélt mínu tempói sem var ca 6 mín á km. Ég fór maraþonið á 4 klst og 60 km á sex klst. Það fór að dimma upp úr kl. 22.00 og var dimmt þar til um 4:30 um morguninn. Völlurinn var flóðlýstur svo það kom ekki að sök. Það verður að segja eins og er að það er ekki það líflegasta sem maður gerir að hlaupa hring eftir hring klukkutímum saman á íþróttaleikvangi. Mótshaldarar spiluðu músík en hún var bæði það hátt stillt og lögin leiðinleg svo hún bara pirraði frekar en stytti mér stundir. Það endaði svo þegar leið á hlaupið að ég bað þá að lækka í tónlistinni. Þegar þreytan er farin að síga á og taugarnar orðnar næmari þá er svona glamur bara pirrandi. Það var heitt þegar hlaupið hófst eða um 20°C. Því svitnaði ég mikið og drakk eftir því. Það er ávísun á vandræði. Ef maður drekkur mikið of lengi þá hættir líkaminn að hafa við að taka vökvann upp og hann fer að safnast fyrir. Maður fær bjúg og þá eru magavandræði á næsta leiti. Þegar maginn er orðinn fullur af vökva þá verður öll föst fæða ógeðsleg og þá harnar vítahringurinn enn meir. Ég á að vita betur en að lenda í þessu en sama er, það gerðist engu að síður smám saman. Það kólnaði verulega þegar leið á nóttina og áfallið var svo mikið að það var allt rennblautt sem ekki var niður í tösku. Sólin fór að skína á sjötta tímanum og þá fór strax að hlýna og það svo um munaði. Það var alveg heiðskýrt og hvergi skuggi eða ský. Sólin var því mjög þrúgandi. Ég notaði sólarvörnina ótæpilega til að brenna ekki til skaða. Ég fór yfir 100 km markið eftir svona 10 klst og fjörutíu mín. Það var heldur hægara en ég hafði ætlað mér enda var maginn farinn að kvarta og klósettferðum fór fjölgandi. Ég sá að þeir sem höfðu verið hraðastir voru farnir að detta niður. Framan af var ég í 10-15 sæti en við 12 tímana vorum við ca 10 sem vorum fremstir í einum hnapp. Það var reyndar nokkuð erfitt að fylgjast með stöðunni því vegalengdin var bara birt á fjögurra tíma fresti og það tók stundum um 1 klst að koma henni fram. Því vissi maður ekki nógu vel hvernig hlaupinu vatt fram. Sá sem var fremstur þegar hlaupið var hálfnað lauk því t.d. í 8. sæti. Hann er mjög hraður hlaupari og hefur meðal annars lokið maraþoni á 2.47. Mér fannst hlaupið vera orðið mjög leiðinlegt þegar leið á morguninn. Í Danmörku hefur álíka hlaupum lokið um hádegi en hér skyldi því ljúka þegar klukkuna vantaði kortér í sjö síðdegis. Það er andlega mikið erfiðara. Það er auðveldara að koma út úr nóttinni, fara inn í hækkandi sól og vita að hlaupinu er að ljúka. Þarna átti maður eftir að streða í gegnum daginn og fram í lækkandi sól. Það var margt sem fór í gegnum hugann þegar streðið var sem mest. Hlaupafrír tími á næstunni lokkaði ef hlaupinu yrði lokið með nokkrum sóma. Einu lofaði ég mér og stóð við það en það var að fara beint út í súpermarkaðinn hér á móti þegar hlaupinu væri lokið, kaupa mér bjór og drekka heila dós á leiðinni til baka. Svona huglægar verðlaunaveitingar eru partur af því að berjast í gegnum svona aðstæður. Þegar sólin var farin að hita fyrir alvöru þá var svo heitt á klósettunum að það lá við að það syði á manni þar inni, sem var ekki ósjaldan. Kona nokkur leið út af á brautinni. Sjúkraliðar hlúðu að henni en eftir ca þrjá tima var hún mætt aftur til leiks. Tímabundinn vökvaskortur eða sykurfall hefur lagt hana af velli. Ég var þarna kominn í nokkur vandræði með næringuna. Ég var ekki með Herbalife próteinduft heldur aðra tegund. Ég veit ekki hvort það sé marktækt en mér fannst það ekki virka eins vel. Hitt er ég algerlega viss um að Herbalife orkudrykkurinn H3O er langbesti drykkurinn við þessar aðstæður ásamt kóki. Bragðið er frískandi og verður aldrei neitt sleesy. Ég var með annað orkuduft með sem hefur virkað vel en þarna gat ég ekki með nokkru móti komið því niður. Allt sem er sætt virkar svo slepjulegt og maginn gerir uppreisn. Ég reyndi að pína ofan í mig mat sem var þarna á boðstólum en það kom allt upp aftur. Þá var ekki annað að gera en að keyra hlaupið út á vatni, kóki og H3O. Ég var sá þriðji sem fór yfir 100 mílna markið og það var nokkuð langt í þar kom tilkynning um þann næsta. Því fór ég að hlaupa taktiskt til að halda þriðja sætinu örugglega. Ég gætti þess að keyra mig ekki út því að sykurfall og krampar voru yfirvofandi ef ég gætti ekki að mér. Þá væri fjandinn laus fyrir alvöru. Þannig þokaðist tíminn áfram, klukkutíma eftir klukkutíma. Á hádegi voru sex tímar eftir. Það virkaði mjög langur tími. Sól í hádegisstað og ætlaði allt að steikja. Sama var, menn þræluðust áfram. Ég verð að segja það að það er ekki það skemmtilegasta sem maður gerir að hlaupa hring eftir hring klukkutímum saman á hlaupabraut við þessar aðstæður. Vafalaust er hægt að æfa það upp eins og allt annað en sama er. Það var boðið upp á djús með ísmolum þegar langt var liðið á hlaupið og það var virkilega kærkomið. Allir drykkir voru orðnir glóðvolgir og sjóðheitt kók er ekki beint það sem mann langar mest í þegar maginn er kominn upp á rönd. Þarna hefði mér fundist að þeir hefðu getað gert betur s.s. að bjóða upp á vínber, appelsínur eða melónur. Tilbreyting í bragði sem er svalandi er mjög nauðsynleg við svona aðstæður. Síðasta klukkutímann eða svo var haldið vel utan um hlaupið að hátalaramanninum, hann skýrði frá hvernig hlaupinu fram yndi hjá keppendum, hver væri að ná hvaða marki, hver röðin væri hjá fremstu mönnum og svo framvegis. Vel að verki staðið hjá þeim. Loks gall flautan og maður gat lagst út af í grasið. Þvílíkur léttir. Ég held að ég hafi aldrei verið eins feginn að ljúka hlaupi. Það var öðruvísi í Grikklandi 2007 þegar ég hætti í Spartathlon en þarna náði maður þó settu marki og gat hvílst með góðri samvisku. Skrokkurinn var í góðu lagi, ein blaðra á tá en annars allt í sóma. Nú fékk ég hins vegar skafsár í báða handarkrika sem ég hef aldrei fengið áður. Eftir sturtu var maður orðinn fínn og allur annar. Maginn nær sér á svipstundu þegar allt er afstaðið!! Verðlaunaafhendingin var uppi í salnum á vellinum kl. 20.00. Verðlaunin afhenti maður með keðju, hvort að það var borgarstjórinn veit ég ekki. Þeir sem náðu yfir 100 mílur fengu síðan sérstaka viðurkenningu. Írarnir voru vinsamlegir og þægilegir þegar hægt var að fara að hugsa um annað en hlaupið sjálft. Þeir sýndu mér mikla vinsemd og gott viðmót, bæði á meðan á hlaupinu stóð og einnig að því loknu. Mér finnst töluverður munur á viðmótinu hérna eða í Danmörku sem ég hef heimsótt allnokkrum sinnum í samskonar erindagjörðum. Hér kvöddust menn með handabandi, kærleikum og þakklæti fyrir góða keppni á meðan ég get varla sagt að það hafi nema rétt örfáir rétt hendi til annars á Borgundarhólmi að hlaupi loknu nema þá félagi Kim. Hjón ein skutluðu mér heim á gistiheimilið að serimóníunni afstaðinni. Konan tók þátt í hlaupinu. Ég held að hún hafi haft blöðrur á fleiri tám en þær sem sluppu blöðrulausar. Ég benti henni á að hún skyldi fá sér stærri skó. Svona pína er óþörf. Konan á gistiheimilinu nagaði á sér neglurnar allan laugardaginn út af hlaupinu að sögn. Hún sagðist ekki skilja hvernig þetta væri hægt. Svo held ég að hún hafi sagt tiltektarkonunni að láta mig í friði í morgun því ég myndi örugglega sofa allan daginn. Ég fór hins vegar út fyrir kl. 9:00 í skemmtilega sightseeing rútuferð með ströndinni frá Belfast og langleiðina yfir að Derry. Það þýðir ekki annað en að nota tímann og sjá sig aðeins um. Gistiheimiliskonan var svo glöð að sjá að ég væri heill heilsu og allt hefi gengið upp þegar ég hitti hana í kvöld að hún faðmaði mig að sér þegar hún kvaddi. Það munaði ekki um það. Ekki fékk ég svona móttökur eða kveðju hjá blessaðri konunni í gistiheimilinu í Rönne á Borgundarhólmi og hef ég þó gist þar ófáum sinnum!! Ég er þegar upp er staðið ágætlega sáttur við árangurinn og ekki síst miðað við allt og allt. 196 km er ágætt miðað við aðstæður og undirbúning. Undirbúningurinn var ekki sérstakur en fæturnir héldu alveg og þar kom ekkert upp á. Sá sem sigraði hljóp 212 km og sá sem var í öðru sæti hljóp 203 km. Hann er írskur en býr á Spáni. Hann hefur til að mynda hlaupið tuttugu 24 tíma hlaup og yfir þrjátíu 100 km hlaup!! Þessir tveir eru báðir þrautreyndir landsliðsmenn í 100 km hlaupum og 24 tíma hlaupum og hafa sem slíkir tekið oft þátt í Evrópu- og heimsmeistaramótum í þessum tegundum hlaupa.

þriðjudagur, júlí 19, 2011

Rúnar Júl. Hallbjörn og Hemmi. 1993.

Örn á skeri



Óli Hannibalsson hélt utan um samkomuna



Jón Kr. söng á Sambahátíð



Það hefur lítið veri bloggað að undanförnu. Ég fór vestur á Rauðasand á föstudaginn fyrir góðri viku síðan og var þar í góða viku við smíðar og girðingarvinnu. Það er verið að reyna að pota húsinu áfram. Nú náði ég að skjóta öllum panelinum, sem við fórum með vestur í vor, á veggina, girða í kringum húsið til að fría það frá skepnum, og mála alla glugga og hurð. Veðrið var afskaplega gott alla dagana. heiðskýrt og hlýtt alla daga nema tvo. Það hafði ekki rignt fyrir vestan síðan í byrjun maí svo jörðin var orðin ansi þurr og lítið í ánum. Umferðin var mikil og rykið því óskaplegt. Á laugardaginn eftir að ég kom vestur þá skrapp ég norður í Arnarfjörð í góða veðrinu. ég heimsótti Skrímslasafnið á Bíldudal og fékk þar fínar móttökur af stúlkunum sem starfa þar sem ég kannast við. Safnið kom mér skemmtilega á óvart. Ég hafði í sjálfu sér ekki hugmynd um við hverju var að búast. Tilurð þess er einnig skemmtileg. Það fór af stað umræða á Bíldudal hvernig væri hægt að fá ferðafólk sem væri á leið út í Selárdal til að stoppa í þorpinu. Hver væri sérstaða Bíldudals? Þá stoppuðu menn við sæskrímslin og hugmyndin var keyrð áfram. Brottfluttir Bílddælingar fjölmenntu vestur trekk í trekk til að gera gömlu matvælaiðjuna klára, leikmyndahönnuður vann og útfærði hugmyndavinnu um skipulag safnsins og svo var safnið opnað. Þarna eru myndverk margs konar um sæskrímslin í Arnarfirði sem hafa verið til svo lengi sem elstu menn muna. Þar var börnum ekki sagt að passa sig á að detta ekki í sjóinn heldur sagt að passa sig á sæskrímslunum. Viðtöl eru við menn sem hafa séð þau og þurft að flýja undan þeim. Skemmtileg var frásögn Gunnar Valdimarssonar sem setti upp myndavél inni á Krossnesi þar sem dularfull fótspor sáust við hvern stórstraum. Nælonþráður var tengur í myndavélina sem smellti af mynd þegar eitthvað fór um fjöruna. Eftir nokkra daga var myndavélin sótt og margar myndir höfðu verið teknar. Gunnar var að sögn spenntur þegar hann framkallaði filmuna. Viti menn, þar var mynd af kind, mynd af bóndanum á næsta bæ og síðan mynd af einhverjum skrattanum sem erfitt er að segja til um hvað er!! Að sögn þeirra stallna sem eru í forsvari fyrir safnið hefur verið mikill renningur gesta í það í sumar og svo var þá stund sem ég stoppaði þar. Síðan fór ég út í Selárdal en þar var haldin Sambahátíð til minningar um Samúel Eggertsson í Brautarholti sem skapaði m.a. styttugarðinn skemmtilega. Þar dvaldi ég fram á kvöld í grillveislu, spjalli við kunningja og njótandi skemmtiatriða heimafólks. Ef Bíldælingar geta eitthvað þá er það að skemmta sér og öðrum.
Á leiðini suður þá svipaðist ég eftir örnum á slóðum þar sem ég vissi af arnarhreiðri. Viti menn. í fjörunni framundan hreiðrinu sat eitt stórvaxinn. Það er alltaf tignarlegt að sjá erni enda þótt þeir séu misjafnlega vinsælir hjá dúnbændum.

mánudagur, júlí 04, 2011

Reykjarfjordur in Strandir. NW-Iceland

Hlauparar við gamla bæinn í Gröf í Bitru.



Við Jói tókum létt morgunhlaup á laugardagsmorguninn og fórum hinn hefðbundna 20 km langa Eiðistorgshring. Eftir smá stúss fram að hádegi þá lagði ég af stað norður á Strandir að hitta Stefán Gísla og félaga til að hlaupa Hamingjuhlaupið sem fer fram á Hamingjudögum á Ströndum. Ég ætlaði mér rúma þrjá tíma til að komast norður í Bitru. Ég stoppaði aðeins í Bónus í Borgarnesi. Þar er skipulagið annað en hér í Skeifunni svo ég var lengur að en ég ætlaði. Ég fór svo norður Holtavörðuheiði og norður Strandir. Það er röng ákvörðun því Þröskuldaleiðin er heldur styttri og einnig fljótfarnari. Samt er alltaf gaman að keyra norður Strandir í góðu veðri og rifja upp bæjaröðina. Ég var ekki alveg viss um hvar bær Stefáns var og fór því fram hjá honum. Ég hringdi í bróður hans við afleggjarann upp á Steinadalsheiðina og var þá kominn dálítið of langt. Ég sneri við og var fljótur að renna til baka. Heima í Gröf biðu Stefán og félagar hans. Ég var snöggur að skipta og svo lögðum við af stað. Fyrsti leggurinn var yfir heiðina upp af Gröf og yfir að Stóra -Fjarðarhorni. Heiðin er 9 km löng með um 400 m. hækkun. Yfir hana hafði fyrr á árum verið lagur vegur fyrir kerruhesta, handlagður og handuppmokaður. Það hefur verið mikið verk á sínum tíma. Við vorum léttfættir yfir heiðina í góðu veðri. Við Stóra Fjarðarhorn biðu okkar tveir strandamenn, Ragnar Bragason frá Heydalsá og Kristinn Schram frá Hólmavík. Við skokkuðum svo fyrir fjörðinn og settum síðan á heiðina upp af Litla Fjarðarhorni. Eftir skamma stund hittum við þrennt á heiðinni sem biðu eftir okkur. Þar voru á ferðinni Vignir Pálsson formaður HSS, Hadda Borg Björnsdóttir, íþróttamaður ársins hjá HSS 2010 og Jónína Pálsdóttir frá Þorpum. Þau tóku legginn yfir heiðina með okkur. Þegar á leið setti á okkur þoku og eftir skamma stund sáum við að einn vantaði í hópinn. Þá var stoppað, hringt og farið að kalla. Sá týndi gaf sig fram innan skamms en það er ekkert gaman að tapa manni við þessar aðstæður því þarna var enginn götuslóði eða annað leiðarmerki. Þessi heiði var seinfarnari en sú fyrri því hún var gróf og slóðalaus. Neðarlega á heiðinni biðu eftir okkur tvær heimasætur frá Heydalsá og smalahundurinn. Hann linnti ekki látum fyrr en hann var leystur úr bandinu og gat hlaupið frjáls eins og smalahundar eiga að gera. Þau hlupu með okkur til byggða. Við Heydalsá breyttist hópurinn, hluti fylgdarmanna hélt til síns heima og aðrir bættust við. Nú voru eftir 15 km til Hólmavíkur. Nú teygðist úr hópnum, Tveir strákar voru léttfættir og fóru á undan, við Stefán héldum sjó saman og hin voru svona hér og hvar misjafnlega langt á eftir. Fólk var hér og hvar á leiðinni við veginn og fagnaði hlaupurum, vindurinn var í bakið og heldur hlýtt svo þetta var mjög fínt. Við vorum aðeins á eftir áætlun því heiðarnar voru seinfarnari en Stefán hafði áætlað. Einnig voru smá tafir ófyrirséðar. Undir lokin var aðeins farið að rigna en það gerði ekkert til. Veður var milt og logn. Við afleggjarann heim að Hólmavík var hópurinn þéttur, myndir teknar og svo hlupu allir í einum hnapp niður í plássið þar sem hlaðið kökuborð myndi bíða að sögn Stefáns. Þegar nær dró kom fjöldi fólks út á götuna og fagnaði hlaupurum. Ég held að ég hafi aldrei lokið hlaupi þar sem jafn mikill fjöldi fólks fagnar hlaupurum að leiðarlokum. Við enduðum hlaupið svo í húsi fiskmarkaðarins þar sem örugglega allir íbúar Hólmavíkur voru mættir og fjöldi gesta að auki. Það var ekki að ástæðulausu að fólk var þar saman komið því þar svignuðu þrjú hlaðborð undan tertum. Allir höfðu beðið hinir prúðustu eftir hlaupurum þrátt fyrir seinkun því planið var að leiða Stefán Gíslason, fyrrverandi sveitarstjóra og hlaupafrumkvöðul, á undan öðrum að borðinu og láta hann skera fyrstu sneiðina. Það gerði hann svikalaust og þá gátu heimamenn loks farið að gæða sér á veitingunum. Þarna voru margir kunnugir og var gaman að hitta þá á góðri stundu. Hátíðargestir höfðu átt virkilega góðan dag um daginn í fyrsta sumardegi sumarsins en aðeins hafði dregið í himininn undir kvöldið. Eftir skamma stund drifu Stefán og Björk kona hans okkur Ingimund og Guðmann heim því þar beið okkar heit ungversk gúllassúpa og aðrar fínar og staðgóðar veitingar. Það var fínt að fá heita máltíð því það fór aðeins að slá að manni í blautum fötum þegar hlaupi lauk. Þarna sátum við langa hríð undir borðum og skemmtilegum samræðum, fórum í sturtu og vorum endurnærðir til sálar og líkama þegar við lögðum af stað á tólfta tímanum. Ég fékk far með Ingimundi félaga frá Akureyrarhlaupinu suður í Bitru þar sem bíllinn beið. Heim kom ég um kl. 3:00 um nóttina eftir fínan dag. Hlaupið var 35 km langt og tók rúman fjóran og hálfan tíma.
Myndir frá hlaupinu eru á myndasíðunni.

föstudagur, júlí 01, 2011

Bjarni Ómar er Raufarhafnarbúi sem stýrir grunnskólanum á Hólmavík

Flottasta sundlaugarstæði sem ég hef séð.



Fyrir viku síðan þegar ég var í morgunhlaupinu á Bústaðaveginum og Sogaveginum eins og venjulega þá fór ég einhverra hluta vegna að horfa á ruslið á gangstéttinni. Þarna hafði ég farið um ótölulega oft og í sjálfu sér ekki tekið eftir neinu sérstöku. Nú lá við að það þyrmdi yfir mig þegar ég sá allt draslið á gangstéttinni og við hliðina á henni. Frekar lítið að gera en ekki neitt þá fór ég að taka eitt stk. rusl á milli hverra ruslakassa og láta í þann næsta og svo koll af kolli. Það eru sjö ruslakassar á þessum fjögurra km hring sem ég hleyp fjórum sinnum á morgana. Ég tók því 28 stk þennan fyrsta morgun og sá ekki högg á vatni. Ég hef nú haldið þessu áfram í sex daga. Í fyrsta skipti í morgun þá var ekkert rusl eftir á milli þeirra tveggja kassa þar sem styst er á milli. Ég er því búinn að taka um 170 stk upp af af þessum fjögurra km kafla sem er inni í miðju venjulegu íbúðahverfi. Þarna er ein sjoppa. Ástandið var alls ekki verst fyrir utan hana. Það virðist bara vera sem svo að draslinu sé hent út um glugga á bílum sem aka eftir götunni. Ég hef þannig séð nýtt rusl bætast við á morgnana þegar ég er að hlaupa sem getur ekki verið komið nema úr bílum. Það eru engir krakkar eða unglingar sem gera það heldur fullorðið fólk. Þarna voru gosdollur, sígarettupakkar, drykkjarfernur, sælgætisbréf, umbúðir utan af ís, ísdollur, gosmál, flöskur með djús í, geisladiskar, fernur utan af yogurt og ég veit ekki hvað. Ölflöskum er hent upp á gangstéttina þar sem þær fara í 1000 mola. Þessi umgengni er náttúrulega ekkert annað en skrælingjaháttur.

Ég ætla að skreppa norður í Strandasýslu á morgun og taka þátt í Hamingjuhlaupinu með Stefáni Gíslasyni. Hann hefur hlaupið Hamingjuhlaupið í tengslum við Hamingjudagana á Hólmavík undanfarin tvö ár og alltaf komið hamingjusamari í mark en hann var þegar hann lagði af stað að eigin sögn. Er Stefán þó lífsglaður maður að jafnaði. Milli okkar Stefáns er svolítið óvenjulegur þráður. Hann var sveitarstjóri á Hólmavík árið 1995. Hann leiddi fríðan flokk Strandamanna austur á Raufarhöfn þegar haldið var upp á 50 ára afmæli sveitarfélagsins. Ég var þá sveitarstjóri á Raufarhöfn. Það er til fín mynd af okkur úti á Klifum þar sem Stefgán afhendir svetiarfélaginu fjarlægðarmerki til Hólmavíkur. Stefán hefur breyst minna en ég á þeim árum sem liðin eru frá þessum tíma því ekki lýgur myndin. Það hefur verið kalt í vor fyrir norðan. Ekki var nú síður kalt sumarið 1995. Strandamenn, sem láta sér nú ekki allt fyrir brjósti brenna, héldu að þeir yrðu úti á tjaldstæðinu á Húsavík, þar sem þeir gistu á leið austur. Föstudagskvöldið sem hátíðin byrjaði var 3ja stiga hiti. Kraftgallar voru aðalhátíðaklæðnaðurinn. Um hádegi daginn eftir var kominn 20 stiga hiti, heiðskýr himinn og blæjalogn. Maður fær enn smá gæsahúð þegar þessir dagar eru rifjaðir upp. Það er því það minnsta sem maður getur gert með þessa forsögu að hlaupa með Stefáni á morgun frá heimabæ hans, Gröf í Birtu, og norður til Hólmavíkur. Vafalaust verður hamingjuauki að þessu hlaupi.