sunnudagur, júní 27, 2010
Börkur tók þátt í Western States nú á helginni. Því miður þurfti hann að hætta keppni þegar um 15 mílur voru eftir. Það var greinilega heitt á svæðinu þessa dagana. Þegar hitinn er mikill í Squaw Valley og Auburn þá er fyrir alvöru heitt í gljúfrunum sem farið er í gegnum um miðjan daginn. Þegar ég fór þarna í gegn fyrir fimm árum þá var tunna með ísmolum á Devils Thumb. Það var nærtækast að fylla húfuna af ís og troða henni svo á hausinn. Það svalaði um stund. Börkur lagði hart út og var í sæti 65-80 framan af en þegar ég opnaði fyrir vefinn í morgun þá sá ég að það var farið að draga af honum. Hitinn hefur greinilega slegið hann út. Það er synd að hann skuli ekki hafa náð að upplifa það að koma inn á íþróttaleikvanginn í Auburn eftir að hafa sigrað WS. Á hinn bóginn eru tímabundnir erfiðleikar bara til að styrkja mann. Reynslubankinn er dýrmætur við átök komandi tíma. Western States er hinsvegar ekkert "Walk in the Park" eins og einhver hélt á dögunum.
Jói minn þurfti að lesa Íslandsklukkuna í skólanum í vetur. Í byrjun var bókin eitthvað svarthol sem honum leist ekkert á. Við tókum þetta verkefnið hins vegar saman, fórum skipulega í gegnum bókina sem reyndist hin skemmtilegasta lesning fyrir okkur báða þegar upp var staðið. Honum gekk mjög vel í prófunum sem krakkarnir tóku úr bókinni svo eitthvað hefur síast inn. Það var langt síðan ég las Íslandsklukkuna svo þetta var einnig ákveðin upplifun fyrir mig að lesa bókina. Hún er tvímælalaust ein af allra bestu bókum Kiljans. Þar sem okkur féll svo vel við bókina þá var það ekki spurning að við myndum fara á leikritið sem sýnt var í Þjóðleikhúsinu í vetur. Við fórum svo um daginn og sáum þetta mikla verk.
Mér finnst það skera úr um hve vel leiksýning nær til manns er í hvaða fjarlægð ég sem áhorfandi er frá sýningunni. Er ég áhorfandi og án tengingar við það eða er ég hluti af verkinu. Það er fljótt frá sagt að ég náði aldrei sambandi við Íslandsklukkuna í Þjóðleikhúsinu. Vitaskuld er verkið langt og ég vildi ekki hafa horft á það nema að hafa rétt nýverið lesið bókina. Sama er, mér fanns vanta mikið í uppsetninguna til að hún gæti hrifið mig. Það var aldrei drama, hápunktur né spenna.
Í heild sinni fanns mér leikaravalið gengisfella sýninguna stórlega. Það virkaði hroðvirknislegt í mínum augum og hæpnar tilraunir gerðar til að poppa verkið upp með ungum leikendum. Snæfríður Íslandsssól. Konur sem virðast vera komnar langt á fertugsaldur verða ekki að unglingsstelpum við það eitt að flissa. Mér fannst leikkonan sem lék Snæfríði fyrst passa almennilega í hlutverkið á lokaköflum þess þegar hún var komnin undir fertugt. Magnús í Bræðratungu, sá mikli brennivínsberserkur og deli, virkaði á mig eins og ölkær nýstúdent sem hefur haldið aðeins of lengi upp á lélega lokaeinkunn. Það trix að láta kvenmann leika Jón Grindvigsen var algerlega mislukkað. Það kom enginn karakter út úr persónunni og hún hreif ekki. Það vantaði ekki að leikarinn sem lék Arenus kynni rulluna sína en það var líka það eina sem hann hafði upp á að bjóða. Það hefði eins verið hægt að hafa segulband á sviðinu, svo karakterlaus var náunginn sem fór með hlutverkið. Hann getur verið nothæfur í auglýsingu hjá FL group en þarna, nei takk. Presturin var hæfilega perralegur eins og hann átti svo sem að vera og Ingvar skilaði Jóni Hreggviðssyni þokkalega. Hann situr hins vegar ekkert í manni sem sterkur karakter. Mér fannst á hinn bóginn bæði danski grósserinn og hina danska eiginkona Arneusar skila sínu vel, svo maður nefni eitthvað jákvætt um leikarana. Leikmyndin var hins vegar sniðuglega útfærð og flott hvernig hægt var að skapa stemmingu og setja upp svið með tiltölulega fáum munum.
Ég vitna alltaf í Veisluna sem sýningu sem mér finnst erfitt að toppa. Þar sam maður kaldsveittur sýninguna út í gegn og þurfti að halda sér í stólinn þegar mest gekk á. Eins fannst mér Djöflaleyjan á sínum tíma vera afkaplega skemmtileg sýning sem hverfur ekki svo glatt úr innra minninu.
Jói minn þurfti að lesa Íslandsklukkuna í skólanum í vetur. Í byrjun var bókin eitthvað svarthol sem honum leist ekkert á. Við tókum þetta verkefnið hins vegar saman, fórum skipulega í gegnum bókina sem reyndist hin skemmtilegasta lesning fyrir okkur báða þegar upp var staðið. Honum gekk mjög vel í prófunum sem krakkarnir tóku úr bókinni svo eitthvað hefur síast inn. Það var langt síðan ég las Íslandsklukkuna svo þetta var einnig ákveðin upplifun fyrir mig að lesa bókina. Hún er tvímælalaust ein af allra bestu bókum Kiljans. Þar sem okkur féll svo vel við bókina þá var það ekki spurning að við myndum fara á leikritið sem sýnt var í Þjóðleikhúsinu í vetur. Við fórum svo um daginn og sáum þetta mikla verk.
Mér finnst það skera úr um hve vel leiksýning nær til manns er í hvaða fjarlægð ég sem áhorfandi er frá sýningunni. Er ég áhorfandi og án tengingar við það eða er ég hluti af verkinu. Það er fljótt frá sagt að ég náði aldrei sambandi við Íslandsklukkuna í Þjóðleikhúsinu. Vitaskuld er verkið langt og ég vildi ekki hafa horft á það nema að hafa rétt nýverið lesið bókina. Sama er, mér fanns vanta mikið í uppsetninguna til að hún gæti hrifið mig. Það var aldrei drama, hápunktur né spenna.
Í heild sinni fanns mér leikaravalið gengisfella sýninguna stórlega. Það virkaði hroðvirknislegt í mínum augum og hæpnar tilraunir gerðar til að poppa verkið upp með ungum leikendum. Snæfríður Íslandsssól. Konur sem virðast vera komnar langt á fertugsaldur verða ekki að unglingsstelpum við það eitt að flissa. Mér fannst leikkonan sem lék Snæfríði fyrst passa almennilega í hlutverkið á lokaköflum þess þegar hún var komnin undir fertugt. Magnús í Bræðratungu, sá mikli brennivínsberserkur og deli, virkaði á mig eins og ölkær nýstúdent sem hefur haldið aðeins of lengi upp á lélega lokaeinkunn. Það trix að láta kvenmann leika Jón Grindvigsen var algerlega mislukkað. Það kom enginn karakter út úr persónunni og hún hreif ekki. Það vantaði ekki að leikarinn sem lék Arenus kynni rulluna sína en það var líka það eina sem hann hafði upp á að bjóða. Það hefði eins verið hægt að hafa segulband á sviðinu, svo karakterlaus var náunginn sem fór með hlutverkið. Hann getur verið nothæfur í auglýsingu hjá FL group en þarna, nei takk. Presturin var hæfilega perralegur eins og hann átti svo sem að vera og Ingvar skilaði Jóni Hreggviðssyni þokkalega. Hann situr hins vegar ekkert í manni sem sterkur karakter. Mér fannst á hinn bóginn bæði danski grósserinn og hina danska eiginkona Arneusar skila sínu vel, svo maður nefni eitthvað jákvætt um leikarana. Leikmyndin var hins vegar sniðuglega útfærð og flott hvernig hægt var að skapa stemmingu og setja upp svið með tiltölulega fáum munum.
Ég vitna alltaf í Veisluna sem sýningu sem mér finnst erfitt að toppa. Þar sam maður kaldsveittur sýninguna út í gegn og þurfti að halda sér í stólinn þegar mest gekk á. Eins fannst mér Djöflaleyjan á sínum tíma vera afkaplega skemmtileg sýning sem hverfur ekki svo glatt úr innra minninu.
föstudagur, júní 25, 2010
Kim Rasmussen og hans fólk á Borgundarhólmi hefur um nokkurra ára skeið staðið fyrir keppni í ofurmaraþonum í útkanti bæjarins Rönne á Borgundarhólmi. Kim er mikill hlaupari á heimsvísu. Hann hefur náð afar góðum árangri í Spartathlon og er t.d. eini maðurinn í heiminum sem hefur hlaupið bæði Western States og Spartathlon á sama árinu. Hann hefur einnig lokið Badwater hlaupinu. Hlaupið á Borgundarhólmi er staðsett rétt við sumarhúsafyrirtækið Galökken sem gerir alla hluti einfaldari og gerir aðstæður mjög góðar. Keppendur þurfa ekki að ganga meir en 100 metra og þá komast þeir í sturtu eða í sumarhús sem þeir geeta búið í. Hlaupið er á samsíða stígum sem liggja með ca 10 metra millibili. Stígarnir liggja í hávöxnum skógargöngum sem skýla fyrir vindum, regni og sól. Á einum stað er þjónustutjaldi tjaldað yfir brautina svo aðstæður eru eins þægilegar og hægt er.
Ég hafði skráð mig síðla vetrar í 48 klst hlaupið hjá Kim. Mig langaði til að takast á við það aftur því ég vissi að ég gat gert betur en í fyrra. Þá lenti ég í vandræðum út af slæmum skóm. Það er ekkert sérstaklega gaman að ganga og hlaupa langtímum saman með fæturna alsetta blöðrum, jafnvel þótt plástrar séu notaðir eins og hægt er. Einnig fékk ég hásinarmeiðsli því skórnir nudduðu mig á vondum stað. Þegar maður fer að beita fótunum öðruvísi en vanalega vegna hásinareymsla er vísast að blöðrur stingi upp kollinum á stöðum sem maður vissi ekki að væru til.
Það var þó einn galli á gjöf Njarðar. Ég hafði einnig skráð mig í Comrades hlaupið í Suður Afríku þrem vikum fyrr. Ég vissi ekki fyrirfram hvernig ég kæmi út úr því svo ég bað Kim að fá að borga hlaupið við komuna til Borgunarhólms. Ég vildi hafa vaðið fyrir neðan mig.
Allt var í lagi með fæturna eftir Comrades að mínu mati. Engu að síður voru ýmsir skeptískir á að ég væri að takast á við svona erfið hlaup með skömmu millibili. Maður verður hins vegar að hafa vit til að taka skynsamlegar ákvarðanir í svona málum, annað hvort til eða frá. Einnig skiptir máli hvað er verið að setja af peningum í þetta áhugamál.
Það var mikið um að vera úti við Galökken þetta árið. Öll vikan var undirlögð fyrir hlaup. Það var 7 daga maraþon (ett maraþon á dag), það var sex tíma hlaup, það var sex daga hlaup, það var 24 tíma hlaup og það var 48 tíma hlaup. Það segir sig sjálft að það er ekki lítið mál að standa að svona verkefni. Kim sagði mér að það væru um 60 manns sem kæmu að framkvæmdinni á einn og annan hátt. Af því ég veit hvað svona hlutir kosta og ganga ekki upp nema að þátttaka fáist og það er ekkert einfalt að fá þennan hóp af fólki til að vinna verkin þá kunni ég m.a. einfaldlega ekki við að renna af hólmi á síðustu stundu. Af því að það var engin afsökum sem hægt væri að leggja fram sem trúverðuga þá ákvað ég að láta slag standa og mæta á staðinn. Strákarnir mínir spurðu hvort þetta væri ekki áhætta að mæta aftur með Comrades í fótunum því ég sigraði í hlaupinu hlaupið í fyrra. Nú ætti ég á hættu að lenda í vandræðum og gæti jafnvel þurft að hætta í hlaupinu ef ég væri ekki búnn að jafna mig almennilega. Þá væri sómi fyrra árs farinn veg allrar veraldrar. Svona áhættu verður maður engu að síður að taka. Ef áhætta er ekki tekin þá vinnst ekki sigur.
Ég kom til Rönne á miðvikudagskvöldið með ferjunni og gekk upp að Galökken. Þá voru sex daga hlaupararnir inni á sínum fjórða degi. Ég hitti Eiolf félaga minn frá Noregi fljótt úti við brautina. Hann var slitinn og þreyttur. Hann hafði lagt steinhart út í upphafi og hvíldi sig varla í fyrstu 40 klst. Þá var hann einfaldlega orðinn of þreyttur til að ná dampi aftur. Nú voru öll markmið hlaupsins komin út í veður og vind og hann ætlaði sér bara að ljúka tímanum. Það var ekki sérstaklega skemmtileg framtíðarsýn fyrir næstu daga að hanga með án þess að stefna að ákveðnu markmiði. Veðrið hafði verið gott það sem af var, ekkert hafði rignt en verið heldur kalt yfir næturnar.
Ég skrapp út í búð morguninn eftir og keypti mér snarl og drykki sem ég þurfti að nota. Hlaupið hófst síðan kl. 12:00. Ég hitti Kim og hann var kátur að sjá mig. Það höfðu einhverjir hætt við þátttöku á síðustu stundu. Það voru rúmlega 10 keppendur sem stóðu á strikinu á hádegi þegar 48 klst hlaupararnir voru ræstir. Besti 48 tíma hlaupari Dana, Lars Skytte Cristiansen, var að keppa í sex daga hlaupinu. Hann er nýbúinn að setja danskt met í 48 klst hlaupi þegar hann hljóp rúmlega 370 km á 48 klst. Til samanburðar hljóp ég 333 km í fyrra. Ég þekkti lítið til hlauparanna sem voru í 48 tíma hlaupinu. Ég sá þó að einn þeirra hafði hlaupið 230 km í 24 tíma hlaupi sem er fínn árangur og mun betra en ég hafði náð.
Ég hafði sett mér það markmið að ljúka um 190 km á fyrri sólarhringnum. Þá væri ég í þokkalegum málum inn á þann seinni. Í fyrra pressaði ég mig upp í 200 km eftir 24 tíma og það hafði í för með sér að ég þurfti að taka hátt í klukkutíma að koma fótunum í gang aftur. Ég ætlaði ekki að gera slík mistök aftur.
Það var vel staðið að upplýsingagjöf hjá Kim fyrir hlauparana. Keppendur voru með chips og hlupu yfir mottur. Upplýsingarnar fóru síðan beint inn á tölvu sem varpaði stöðunni upp á tjald. Þannig sást það stöðugt sem var að gerast í hverju hlaupi fyrir sig á hverjum hring. Hópurinn skiptist fljótt upp. Það voru þrír danir sem voru á álíka hraða og ég og einn aðeins á undan fyrstu klukkutímana. Það var fínt því það er alltaf skemmtilegra að vera í góðri keppni. Á hinn bóginn skera síðustu 12 klukkutímarnir í svona hlaupi um úrslitin meðal jafnra hlaupara. Því skipti mig engu máli hvað aðrir voru að gera, ég hélt mig við mitt plan.
Það var heitt og ég svitnaði mikið og drakk því mikið. Reyndar mjög mikið. Ég tók mikið af steinefnatöflum því það veitti ekki af. Saltið fór fljótlega að safnast upp í haugum utan á manni. Ég hafði lagt upp með að nærast á Herbalife próteindrykknum. Það hafði gefist vel hingað til og engin ástæða til að breyta því sem vel hefur gengið.
Ég lagði út með svipað plan og fyrri ár. Fyrstu þrjá klukkutímana hljóp ég án þess að ganga. Síðan hóf ég að ganga smá spotta á hverjum hring, alltaf sama spottann. Ég lauk við um 59 km á fyrstu sex klst og það tók mig rúmar 11 klst að hlaupa fyrstu 100 km. Þegar líða fór á kvöldið sá ég að það var ekki allt eins og það átti að vera. Vökvinn var byrjaður að safnast upp í líkamanum. Hendurnar voru orðnar þrútnar og fæturnir vafalaust eins. Bjúgmyndun er dæmi um að það er ekki allt sem skyldi. Maginn er þá orðinn svo yfirfullur af vökva að frárennsliskerfið hefur ekki undan. Þá byrjar einnig að myndast ólyst á vökva og líkaminn nýtir ekki það sem drukkið er. Herbalifið var orðið vemmilegt og ég gat varla drukkið neitt af því sem boðið var upp á að neinu marki. Þegar maður drakk þá virtist vökvinn renna beint út í gegnum svita. Á einum tímapunkti þá fór steinefnafreyðitafla út í HO3 orkudrykkinn. Það reyndist vond blanda því hún kom af stað ólgu í maganum sem var ekki til bóta ofan á allt annað.
Það gekk hins vegar vel með hlaupið. Ég hélt fyrirfram ákveðinni áætlun. Þegar leið á kvöldið fór ég að síga fram úr dönunum. Fyrst náði ég tveggja km forystu á þann fyrsta, síðan fjögurra og svo átta km forystu um nokkurn tíma. Það sagði hins vegar ekkert því þeir gátu hafa stoppað til að gera eitthvað sem ég ætti eftir að gera. En um miðnættið gerðist greinilega eitthvað. Bilið jókst upp í 13 km, svo 18 og síðan var bilið orðið yfir 20 km. Það hafði greinilega eitthvað gerst hjá þeim öllum. Um þetta leyti hreyfðust þeir ekki í einhverja klukkutíma. Sumir dananna eru reyndar ekki í þessu af fullri alvöru. Þeir setjast niður, spjalla saman, einhverjir þurfa að fá sér að reykja og enn aðrir fá sér blund. Svo gátu blöðrur, hásinareymsl og magavandræði haft sín áhrif. Þegar leið á nóttina sá ég að ég þurfti að gera eitthvað í magaveseninu. Um morguninn var eldaður hafragrautur fyrir keppendur. Ég bað um disk og borðaði hann í rólegheitum meðan ég gekk. Ég fann strax að hann gerði maganum gott. Ég bað því um annan og síðan enn annan. Það lágu fjórir þegar ég var orðinn góður og mér leið miklu betur.
Eins og áður sagði þá stefndi ég að 190 km eftir fyrri sólarhringinn. Þegar leið á morguninn sá ég að ég myndi fara yfir 200 km mörkin án þess að hafa neitt fyrir því. Draumamarkmið 24 tíma hlaupara er að sprengja 200 km múrinn og það veitist mörgum erfitt. Því gat ég ekki verið annað en ánægður með að rúlla í gegnum það án fyrirhafnar og í raun án þess að hafa ætlað mér það.
Pressan hafði sinnt hlaupinu vel fram að þessu. Það lágu frammi blöð í þjónustutjaldinu með myndum og viðtölum við ýmsa hlaupara s.s. Lars Skytte og stúlku frá Ástralíu sem er mjög góður sex daga hlaupari. Sjónvarpsmenn frá Radio Bornholm komu um hádegið að taka myndir af hlaupurunum. Mér til undrunar þá reyndist einn þeirra vera íslenskur. Hann hafði unnið á RUV en flust til Borgundarhólms fyrir einum 12 árum. Hann kvaðst mjög ánægður með að búa þar. Hann sagðist koma daginn eftir, taka myndir og viðtal sem hann myndi senda heim til RUV. Það kæmi síðan í ljós hvort það yrði notað!!
Hlaupið hélt síðan áfram en maginn var ekki í lagi. Ég átti erfitt með að drekka og eins var erfitt að borða orkugel og annað sem þörf var á. Það ætlaði allt að koma upp aftur. Bananar voru heldur ekki lystugasti matur sem fannst en með því að tyggja þá með vatni þá tókst að renna þeim niður. Maður píndi sig til að innbyrða eins og hægt var því það er ekkert um annað að ræða. Það verður að vera orka til staðar. Ég borðaði vel af hádegismatnum en það var enginn sérstakur kostur. Einhversskonar vorrúllur með grænmetisjukki. Það var þó betra en ekkert. Ég var hættur að nota Herbalifedrykkina því það var bara ekki að gera sig að innbyrða drykki. Bjúgsöfnunum heldur jókst svo það var að safnast upp ákveðinn vítahringur. Ég þurfti þó aldrei að æla svo þetta var ekki mjög slæmt en sama var, það myndi greinilega taka sinn tíma að já jafnvægi aftur. Ég losaði upp reimarnar á skónum til að víkka þá til að minnka hættuna á blöðrum þegar fæturnir þrútnuðu svona mikið. Einnig plástraði ég mig eins og ég gat ef ég fann minnsta vott um að það væri að koma blaðra.
Fyrri sólarhringurinn í 48 tíma hlaupi líður yfirleitt hratt. Sá seinni er aftur á móti lengi að líða. Þá eru allir orðnir þreyttir, vandamálin fara að skjóta upp kollinum og það sem framundan er virðist heil eilífð. Ekki bætir úr skák að sjá 24 tíma hlauparara geysast áfram létta í spori en þeir voru ræstir kl. 12:00 næst síðasta daginn.
Ég var hættur að hugsa um danina. Sá sem hafði verið harðastur hafði greinilega hætt en hinir þokuðust áfram, greinilega með sprungið á flestum dekkjum eftir hraðanum að dæma. Nú var markmiðið einungis að fara lengra en í fyrra. Þó var ég ekki viss um aðþað myndi takast ef ég myndi ekki koma maganum og orkubúskapnum í lag aftur. Það er einnig töluverður munur á að vera í harðri keppni allan tímann eins og í fyrra eða að vera einn á báti eins og nú. Þá koma hugsanir upp hvort eigi ekki bara að taka þetta rólega og sigra bara örugglega og vera annars ekkert að æsa sig. Á hinn bóginn fanns mér það heldur aumingjalegt. Ég vildi fara yfir 300 km markið og ég vildi helst fara lengra en í fyrra. Því var ekkert annað að gera en að þrælast áfram.
Tíminn leið og hringirnir mjökuðust inn. Þó gekk það hægar en ég hefði viljað af því ég var ekki nógu orkumikill. Í kvöldmatinn var borið fram kjúklingabringa og hrísgrjón. Ég borðaði eins og ég gat og fann að ég var allur að koma til. Vandamálið var að hrísgrjón eru ekki beint orkufæði. Ég borðaði þó tvöfaldan skammt en gat ekki snert Herbalifið enn. Það er svolítið merkilegt að upplifa hvað gerist þegar myrkrið skellur á og maður hefur ekki sofið í góðan sólarhring. Fyrri nóttin leið hjá án nokkurra vandræða hvað svefn varðaði en það var heldur verra seinni nóttina. Það er orðið dimmt um kl. 22:00 og fljótlega kemur í ljós að það gerist eithvað í hausnum. Svefninn sækir fast að. Dýna sem lá á jörðinni í þjónustutjaldinu öðlaðist skyndilega gríðarlegt aðdráttarafl en ég hafði ekki einu sinni veitt henni athygli áður. Ég lét undan freistingunni um miðnættið og lagði mig á hana í smástund. Vitaskuld var það ómögulegt að sofna og það var svo sem ágætt að hafa það á hreinu. Maður gat þá hætt að hugsa um það. Það var verra með orkuna. Ég var orðinn orkulaus og í raun sársvangur. Maginn var greinilega farinn að jafna sig og kallaði á mat. Þegar ég spurði eftir mat í tjaldinu þá var ekki um auðugan garð að gresja á því ágæta fólki sem þar var að vinna. Pakkasúpa og hvítasta rúnnstykki sem hægt er að finna er ekki beint undirstöðufæða. Ég setti í mig nokkra diska af súpunni og reyndi að smyrja einhverju súkkulaðiáleggi á rúnnstykkið en það kom fyrir ekki, jafnvel þótt áleggið væri jafnþykkt rúnnstykkinu. Hvítt brauð er bara ekki matur.
Mér leist satt að segja ekki allt of vel á stöðuna. Ég hafði ekki haft neitt plan B í matarmálum. Ég settist niður og dundaði eitthvað við fæturna og hef greinilega verið orðinn eitthvað tuskulegur því Eiolf hinn norski félagi minn spurði hvort ekki væri allt í lagi. Ég sagði eins og satt var að ég væri bara að drepast úr hungri. Það var þá ekki spurning að hann bauð mér undireins að fá eins og ég vildi af öllum þeim mat sem hann hafði hjá sér í gististaðnum. Hann hafði komið vel útbúinn fyrir sex daga hlaupið. Hann sagðist t.d. eiga „turmat“ sem er útilegumatur sem leystur er upp í heitu vatni. Það er vandi vel boðnu að neita þegar slíkt er í boði. Ann, kona Eiolfs, sem var nærstödd, hellti upp á eina pakningu í snatri og ég fór að tína matinn í mig eins og hitinn leyfði. Það leið ekki á löngu að ég fann muninn við að fá almennilegt að borða. Orkan streymdi um skrokkinn og eins hresstist hausinn allur við. Ég borðaði matinn í nokkrum skömmtum til að ofgera maganum ekki en hófst þegar handa við að tína inn kílómetra úti á stígnum eins og fært var. Ég var kominn upp í um 250 km framan af nóttunni svo það var ekki til setunnar boðið. Ég gekk rösklega og halaði inn svona fimm til sex km á klukkutíma yfir nóttina. Ég var ekki tilbúinn í að fara að hlaupa enn. Svo voru fæturnir orðnir aumir og það kallar ekki á hlaup, sérstaklega þegar ásigkomulagið var ekki eins og best var á kosið.
Það fer að birta um 3:00 um nóttina. Þá vaknar fuglalífið allt í einu og gengur mikið á eftir að það hefur ekki heyrst kvint í þeim í nokkra klukkutíma á meðan dimmt er. Ég fór yfir 290 km markið þegar klukkan var langt gengin í fimm um morguninn. Fyrir 48 tíma hlaupara eru 300 km draumamarkið svo það var allt í lagi með að ég myndi ná því. Samt var ég ekki sáttur. Með áframhaldandi hraða þá myndi ég kannski komast yfir vegalengdina sem ég náði í fyrra. Ég hafði sett markið hærra. Ég fór þá að reyna að hlaupa. Fyrstu skrefin voru svolítið stirð en síðan fór allt að rúlla. Það var ekkert mál að skokka létt áfram. Sársaukinn í fótunum var ekkert verri við að hlaupa en ganga. Mér leið vel og orkan var öll komin til. Því hljóp ég bara áfram og hringirnir liðu fljótar hjá en áður. Á sjötta tímanum fór ég yfir 300 km markið og nú fór ég að reikna. Ef ég færi 303 km fyrir kl. sex þá myndi ég örugglega ná 30 km á síðustu sex klukkutímunum. Það virðist ekki vera hátt markmið að öllu jöfnu en þegar 300 km sitja í fótunum þá er ekkert öruggt. Með því að hlaupa sjö hringi hverjum klukkutíma þá myndi ég örugglega ná yfir árangurinn í fyrra og jafnvel ná uppundir 340 km. Ég hljóp því og reiknaði og reiknaði og hljóp. Fljótlega sá ég að það var ekkert mál að hlaupa sjö hringi á klukkutíma svo þeir urðu fljótlega átta. Þá endurskipulagði ég áætlunina. Myndi ég jafnvel ná að kitla norska landsmeti Eiolfs sem er 345 km. Það væri þá fallega gert þar sem hann bjargaði mér út úr hungrinu. Þær hugsanir viku þó fljótlega fyrir metnaðinum. Ég borðaði tvö hafragrautsdiska um morguninn. Nú var ekki verið að viðhafa neina sérstaka borðsiði heldur setti ég vel að mjólk út á og drakk síðan allt af diskbarminum. Það sparaði tíma. Um átta leytið ákvað ég að slá í mig einum Herbalife hristing. Nú reyndist allt eins og átti að vera. Ég fann hvernig líkaminn fylltist af orku og var tilbúinn í allt. Það var svo merkilegt að þegar ég fór að hlaupa þá hurfu öll eymsli fljótlega úr fótunum. Það var einfaldlega ekkert að. Ég hljóp því bara eins og ég gat. Á þessum tíma eru flestir keppendur hættir að hlaupa sem neinu nam heldur gengu áfram misjafnlega á sig komnir. Blöðrur, skafsár og þreyta voru farin að setja svip sinn á hópinn. Ég fann fljótt að átta hringir á klukkutíma voru ekkert mál svo þeim fjölgaði í rúmlega níu. Það þykir kannski ekki sérstaklega hratt að halda sex mínútna tempói á km að öllum jafnaði en eftir 300 km þá er það bara ágætt. Þegar leið á morguninn sá ég norska metið myndi falla auðveldlega og þá setti ég nýtt markmið. Ég ætlaði að ná yfir 350 km. Mér komu í hugann það sem sögumaður í myndinni 300 Spartverjar sagði þegar hann var að lýsa herleiðangri þeirra: „Við gengum og við gengum“. Ég hljóp og ég hljóp. Tíminn leið undarlega hratt þegar ekkert var annað að gera en að telja hringi. Síðustu klukkutímarnir í svona hlaupum er yfirleitt sá hluti hlaupsins sem ætlar aldrei að líða. Þá er þreyta og sársauki farinn að taka yfirhöndina. Það var því undarleg upplifun að geta hlaupið og hlaupið í þessum hluta hlaupsins án þess að mæðast, þreytast eða svitna úr hófi eftir að hafa þó stritað í nær tvo sólarhringa. Tíminn leið mjög hratt. Ég fór yfir norska metið rétt fyrir kl. 11:00 og náði 350 km takmarkinu um kl. 11:30. Þá hægði ég á mér og spjallaði aðeins við sjónvarpsmennina frá TV2. Ég var ánægður með niðurstöðuna og sérstaklega lokasprettinn. Ég lauk 50 km á fimm og hálfum tíma frá því kl. 6:00 um morguninn. Það gerir maraþonhraða á eitthað nálægt 4:30 ef ég reikna ekki mjög vitlaust. Ég lauk svo einum hring undir kl. 12:00 til að njóta stundarinnar. Þá hafa áhorfendur safnast saman við markið og fagna keppendum þegar þeir ljúka við erfiði undanfarna sólarhringa. Það er toppurinn að setjast niður við brautina þegar lúðurinn gellur, spjalla við nærstadda og bíða eftir að Kim og hans fólk komi með mælingarhjólið og einn bjór. Betra gerist það ekki.
Ég var miklu betur á mig kominn við hlaupalok en í fyrra. Skrokkurinn var í góðu jafnvægi og fæturnir ekki aumir utan það sem eðlilegt er. Í fyrra hægði ég meir á mér undir lok hlaupsins en nú og hugsaði þá fyrst og fremst um að halda forustunni. Þó að ég hafi lent í vandræðum með magann þá gekk annað yfirleitt vel. Blöðrur voru ekki til sérstaks ama þó að vitaskuld stungu nokkrar upp kollinum. Það bara tilheyrir. Asics skórnir komu vel út, bæði Nimbus og Kajano. Síðan slapp ég alveg við klofsæri sem hefur alltaf verið við leiðinda hingað til í svona löngum hlaupum. Ég þakka það Sinkpastanu. Ég bar vel á mig í upphafi hlaupsins og þurfti varla að gá að því síðan. Ég er síðan búinn að finna út að með því að fara í nærbuxurnar öfugar þá eru minni líkur á að saumarnir nuddi. Það er mikill munur að sleppa við klofsærið. Vaselínið er hálfgerð falslausn á svona löngum tíma. Svitinn leysir það upp svo það verður lítil vörn í því.
Alls hljóp ég um 352 km. Það er mun betri en ég átti von á fyrirfram. Ef allt hefði gengið að óskum hefði ég að líkindum einnig slegið sænska metið sem er 360 km. Það er enginn annar en Rune Larsson sem á það. Til samanburðar er norska metið 343 km, danska metið 372 og finnska metið um 380 km.
Ég hafði skráð mig síðla vetrar í 48 klst hlaupið hjá Kim. Mig langaði til að takast á við það aftur því ég vissi að ég gat gert betur en í fyrra. Þá lenti ég í vandræðum út af slæmum skóm. Það er ekkert sérstaklega gaman að ganga og hlaupa langtímum saman með fæturna alsetta blöðrum, jafnvel þótt plástrar séu notaðir eins og hægt er. Einnig fékk ég hásinarmeiðsli því skórnir nudduðu mig á vondum stað. Þegar maður fer að beita fótunum öðruvísi en vanalega vegna hásinareymsla er vísast að blöðrur stingi upp kollinum á stöðum sem maður vissi ekki að væru til.
Það var þó einn galli á gjöf Njarðar. Ég hafði einnig skráð mig í Comrades hlaupið í Suður Afríku þrem vikum fyrr. Ég vissi ekki fyrirfram hvernig ég kæmi út úr því svo ég bað Kim að fá að borga hlaupið við komuna til Borgunarhólms. Ég vildi hafa vaðið fyrir neðan mig.
Allt var í lagi með fæturna eftir Comrades að mínu mati. Engu að síður voru ýmsir skeptískir á að ég væri að takast á við svona erfið hlaup með skömmu millibili. Maður verður hins vegar að hafa vit til að taka skynsamlegar ákvarðanir í svona málum, annað hvort til eða frá. Einnig skiptir máli hvað er verið að setja af peningum í þetta áhugamál.
Það var mikið um að vera úti við Galökken þetta árið. Öll vikan var undirlögð fyrir hlaup. Það var 7 daga maraþon (ett maraþon á dag), það var sex tíma hlaup, það var sex daga hlaup, það var 24 tíma hlaup og það var 48 tíma hlaup. Það segir sig sjálft að það er ekki lítið mál að standa að svona verkefni. Kim sagði mér að það væru um 60 manns sem kæmu að framkvæmdinni á einn og annan hátt. Af því ég veit hvað svona hlutir kosta og ganga ekki upp nema að þátttaka fáist og það er ekkert einfalt að fá þennan hóp af fólki til að vinna verkin þá kunni ég m.a. einfaldlega ekki við að renna af hólmi á síðustu stundu. Af því að það var engin afsökum sem hægt væri að leggja fram sem trúverðuga þá ákvað ég að láta slag standa og mæta á staðinn. Strákarnir mínir spurðu hvort þetta væri ekki áhætta að mæta aftur með Comrades í fótunum því ég sigraði í hlaupinu hlaupið í fyrra. Nú ætti ég á hættu að lenda í vandræðum og gæti jafnvel þurft að hætta í hlaupinu ef ég væri ekki búnn að jafna mig almennilega. Þá væri sómi fyrra árs farinn veg allrar veraldrar. Svona áhættu verður maður engu að síður að taka. Ef áhætta er ekki tekin þá vinnst ekki sigur.
Ég kom til Rönne á miðvikudagskvöldið með ferjunni og gekk upp að Galökken. Þá voru sex daga hlaupararnir inni á sínum fjórða degi. Ég hitti Eiolf félaga minn frá Noregi fljótt úti við brautina. Hann var slitinn og þreyttur. Hann hafði lagt steinhart út í upphafi og hvíldi sig varla í fyrstu 40 klst. Þá var hann einfaldlega orðinn of þreyttur til að ná dampi aftur. Nú voru öll markmið hlaupsins komin út í veður og vind og hann ætlaði sér bara að ljúka tímanum. Það var ekki sérstaklega skemmtileg framtíðarsýn fyrir næstu daga að hanga með án þess að stefna að ákveðnu markmiði. Veðrið hafði verið gott það sem af var, ekkert hafði rignt en verið heldur kalt yfir næturnar.
Ég skrapp út í búð morguninn eftir og keypti mér snarl og drykki sem ég þurfti að nota. Hlaupið hófst síðan kl. 12:00. Ég hitti Kim og hann var kátur að sjá mig. Það höfðu einhverjir hætt við þátttöku á síðustu stundu. Það voru rúmlega 10 keppendur sem stóðu á strikinu á hádegi þegar 48 klst hlaupararnir voru ræstir. Besti 48 tíma hlaupari Dana, Lars Skytte Cristiansen, var að keppa í sex daga hlaupinu. Hann er nýbúinn að setja danskt met í 48 klst hlaupi þegar hann hljóp rúmlega 370 km á 48 klst. Til samanburðar hljóp ég 333 km í fyrra. Ég þekkti lítið til hlauparanna sem voru í 48 tíma hlaupinu. Ég sá þó að einn þeirra hafði hlaupið 230 km í 24 tíma hlaupi sem er fínn árangur og mun betra en ég hafði náð.
Ég hafði sett mér það markmið að ljúka um 190 km á fyrri sólarhringnum. Þá væri ég í þokkalegum málum inn á þann seinni. Í fyrra pressaði ég mig upp í 200 km eftir 24 tíma og það hafði í för með sér að ég þurfti að taka hátt í klukkutíma að koma fótunum í gang aftur. Ég ætlaði ekki að gera slík mistök aftur.
Það var vel staðið að upplýsingagjöf hjá Kim fyrir hlauparana. Keppendur voru með chips og hlupu yfir mottur. Upplýsingarnar fóru síðan beint inn á tölvu sem varpaði stöðunni upp á tjald. Þannig sást það stöðugt sem var að gerast í hverju hlaupi fyrir sig á hverjum hring. Hópurinn skiptist fljótt upp. Það voru þrír danir sem voru á álíka hraða og ég og einn aðeins á undan fyrstu klukkutímana. Það var fínt því það er alltaf skemmtilegra að vera í góðri keppni. Á hinn bóginn skera síðustu 12 klukkutímarnir í svona hlaupi um úrslitin meðal jafnra hlaupara. Því skipti mig engu máli hvað aðrir voru að gera, ég hélt mig við mitt plan.
Það var heitt og ég svitnaði mikið og drakk því mikið. Reyndar mjög mikið. Ég tók mikið af steinefnatöflum því það veitti ekki af. Saltið fór fljótlega að safnast upp í haugum utan á manni. Ég hafði lagt upp með að nærast á Herbalife próteindrykknum. Það hafði gefist vel hingað til og engin ástæða til að breyta því sem vel hefur gengið.
Ég lagði út með svipað plan og fyrri ár. Fyrstu þrjá klukkutímana hljóp ég án þess að ganga. Síðan hóf ég að ganga smá spotta á hverjum hring, alltaf sama spottann. Ég lauk við um 59 km á fyrstu sex klst og það tók mig rúmar 11 klst að hlaupa fyrstu 100 km. Þegar líða fór á kvöldið sá ég að það var ekki allt eins og það átti að vera. Vökvinn var byrjaður að safnast upp í líkamanum. Hendurnar voru orðnar þrútnar og fæturnir vafalaust eins. Bjúgmyndun er dæmi um að það er ekki allt sem skyldi. Maginn er þá orðinn svo yfirfullur af vökva að frárennsliskerfið hefur ekki undan. Þá byrjar einnig að myndast ólyst á vökva og líkaminn nýtir ekki það sem drukkið er. Herbalifið var orðið vemmilegt og ég gat varla drukkið neitt af því sem boðið var upp á að neinu marki. Þegar maður drakk þá virtist vökvinn renna beint út í gegnum svita. Á einum tímapunkti þá fór steinefnafreyðitafla út í HO3 orkudrykkinn. Það reyndist vond blanda því hún kom af stað ólgu í maganum sem var ekki til bóta ofan á allt annað.
Það gekk hins vegar vel með hlaupið. Ég hélt fyrirfram ákveðinni áætlun. Þegar leið á kvöldið fór ég að síga fram úr dönunum. Fyrst náði ég tveggja km forystu á þann fyrsta, síðan fjögurra og svo átta km forystu um nokkurn tíma. Það sagði hins vegar ekkert því þeir gátu hafa stoppað til að gera eitthvað sem ég ætti eftir að gera. En um miðnættið gerðist greinilega eitthvað. Bilið jókst upp í 13 km, svo 18 og síðan var bilið orðið yfir 20 km. Það hafði greinilega eitthvað gerst hjá þeim öllum. Um þetta leyti hreyfðust þeir ekki í einhverja klukkutíma. Sumir dananna eru reyndar ekki í þessu af fullri alvöru. Þeir setjast niður, spjalla saman, einhverjir þurfa að fá sér að reykja og enn aðrir fá sér blund. Svo gátu blöðrur, hásinareymsl og magavandræði haft sín áhrif. Þegar leið á nóttina sá ég að ég þurfti að gera eitthvað í magaveseninu. Um morguninn var eldaður hafragrautur fyrir keppendur. Ég bað um disk og borðaði hann í rólegheitum meðan ég gekk. Ég fann strax að hann gerði maganum gott. Ég bað því um annan og síðan enn annan. Það lágu fjórir þegar ég var orðinn góður og mér leið miklu betur.
Eins og áður sagði þá stefndi ég að 190 km eftir fyrri sólarhringinn. Þegar leið á morguninn sá ég að ég myndi fara yfir 200 km mörkin án þess að hafa neitt fyrir því. Draumamarkmið 24 tíma hlaupara er að sprengja 200 km múrinn og það veitist mörgum erfitt. Því gat ég ekki verið annað en ánægður með að rúlla í gegnum það án fyrirhafnar og í raun án þess að hafa ætlað mér það.
Pressan hafði sinnt hlaupinu vel fram að þessu. Það lágu frammi blöð í þjónustutjaldinu með myndum og viðtölum við ýmsa hlaupara s.s. Lars Skytte og stúlku frá Ástralíu sem er mjög góður sex daga hlaupari. Sjónvarpsmenn frá Radio Bornholm komu um hádegið að taka myndir af hlaupurunum. Mér til undrunar þá reyndist einn þeirra vera íslenskur. Hann hafði unnið á RUV en flust til Borgundarhólms fyrir einum 12 árum. Hann kvaðst mjög ánægður með að búa þar. Hann sagðist koma daginn eftir, taka myndir og viðtal sem hann myndi senda heim til RUV. Það kæmi síðan í ljós hvort það yrði notað!!
Hlaupið hélt síðan áfram en maginn var ekki í lagi. Ég átti erfitt með að drekka og eins var erfitt að borða orkugel og annað sem þörf var á. Það ætlaði allt að koma upp aftur. Bananar voru heldur ekki lystugasti matur sem fannst en með því að tyggja þá með vatni þá tókst að renna þeim niður. Maður píndi sig til að innbyrða eins og hægt var því það er ekkert um annað að ræða. Það verður að vera orka til staðar. Ég borðaði vel af hádegismatnum en það var enginn sérstakur kostur. Einhversskonar vorrúllur með grænmetisjukki. Það var þó betra en ekkert. Ég var hættur að nota Herbalifedrykkina því það var bara ekki að gera sig að innbyrða drykki. Bjúgsöfnunum heldur jókst svo það var að safnast upp ákveðinn vítahringur. Ég þurfti þó aldrei að æla svo þetta var ekki mjög slæmt en sama var, það myndi greinilega taka sinn tíma að já jafnvægi aftur. Ég losaði upp reimarnar á skónum til að víkka þá til að minnka hættuna á blöðrum þegar fæturnir þrútnuðu svona mikið. Einnig plástraði ég mig eins og ég gat ef ég fann minnsta vott um að það væri að koma blaðra.
Fyrri sólarhringurinn í 48 tíma hlaupi líður yfirleitt hratt. Sá seinni er aftur á móti lengi að líða. Þá eru allir orðnir þreyttir, vandamálin fara að skjóta upp kollinum og það sem framundan er virðist heil eilífð. Ekki bætir úr skák að sjá 24 tíma hlauparara geysast áfram létta í spori en þeir voru ræstir kl. 12:00 næst síðasta daginn.
Ég var hættur að hugsa um danina. Sá sem hafði verið harðastur hafði greinilega hætt en hinir þokuðust áfram, greinilega með sprungið á flestum dekkjum eftir hraðanum að dæma. Nú var markmiðið einungis að fara lengra en í fyrra. Þó var ég ekki viss um aðþað myndi takast ef ég myndi ekki koma maganum og orkubúskapnum í lag aftur. Það er einnig töluverður munur á að vera í harðri keppni allan tímann eins og í fyrra eða að vera einn á báti eins og nú. Þá koma hugsanir upp hvort eigi ekki bara að taka þetta rólega og sigra bara örugglega og vera annars ekkert að æsa sig. Á hinn bóginn fanns mér það heldur aumingjalegt. Ég vildi fara yfir 300 km markið og ég vildi helst fara lengra en í fyrra. Því var ekkert annað að gera en að þrælast áfram.
Tíminn leið og hringirnir mjökuðust inn. Þó gekk það hægar en ég hefði viljað af því ég var ekki nógu orkumikill. Í kvöldmatinn var borið fram kjúklingabringa og hrísgrjón. Ég borðaði eins og ég gat og fann að ég var allur að koma til. Vandamálið var að hrísgrjón eru ekki beint orkufæði. Ég borðaði þó tvöfaldan skammt en gat ekki snert Herbalifið enn. Það er svolítið merkilegt að upplifa hvað gerist þegar myrkrið skellur á og maður hefur ekki sofið í góðan sólarhring. Fyrri nóttin leið hjá án nokkurra vandræða hvað svefn varðaði en það var heldur verra seinni nóttina. Það er orðið dimmt um kl. 22:00 og fljótlega kemur í ljós að það gerist eithvað í hausnum. Svefninn sækir fast að. Dýna sem lá á jörðinni í þjónustutjaldinu öðlaðist skyndilega gríðarlegt aðdráttarafl en ég hafði ekki einu sinni veitt henni athygli áður. Ég lét undan freistingunni um miðnættið og lagði mig á hana í smástund. Vitaskuld var það ómögulegt að sofna og það var svo sem ágætt að hafa það á hreinu. Maður gat þá hætt að hugsa um það. Það var verra með orkuna. Ég var orðinn orkulaus og í raun sársvangur. Maginn var greinilega farinn að jafna sig og kallaði á mat. Þegar ég spurði eftir mat í tjaldinu þá var ekki um auðugan garð að gresja á því ágæta fólki sem þar var að vinna. Pakkasúpa og hvítasta rúnnstykki sem hægt er að finna er ekki beint undirstöðufæða. Ég setti í mig nokkra diska af súpunni og reyndi að smyrja einhverju súkkulaðiáleggi á rúnnstykkið en það kom fyrir ekki, jafnvel þótt áleggið væri jafnþykkt rúnnstykkinu. Hvítt brauð er bara ekki matur.
Mér leist satt að segja ekki allt of vel á stöðuna. Ég hafði ekki haft neitt plan B í matarmálum. Ég settist niður og dundaði eitthvað við fæturna og hef greinilega verið orðinn eitthvað tuskulegur því Eiolf hinn norski félagi minn spurði hvort ekki væri allt í lagi. Ég sagði eins og satt var að ég væri bara að drepast úr hungri. Það var þá ekki spurning að hann bauð mér undireins að fá eins og ég vildi af öllum þeim mat sem hann hafði hjá sér í gististaðnum. Hann hafði komið vel útbúinn fyrir sex daga hlaupið. Hann sagðist t.d. eiga „turmat“ sem er útilegumatur sem leystur er upp í heitu vatni. Það er vandi vel boðnu að neita þegar slíkt er í boði. Ann, kona Eiolfs, sem var nærstödd, hellti upp á eina pakningu í snatri og ég fór að tína matinn í mig eins og hitinn leyfði. Það leið ekki á löngu að ég fann muninn við að fá almennilegt að borða. Orkan streymdi um skrokkinn og eins hresstist hausinn allur við. Ég borðaði matinn í nokkrum skömmtum til að ofgera maganum ekki en hófst þegar handa við að tína inn kílómetra úti á stígnum eins og fært var. Ég var kominn upp í um 250 km framan af nóttunni svo það var ekki til setunnar boðið. Ég gekk rösklega og halaði inn svona fimm til sex km á klukkutíma yfir nóttina. Ég var ekki tilbúinn í að fara að hlaupa enn. Svo voru fæturnir orðnir aumir og það kallar ekki á hlaup, sérstaklega þegar ásigkomulagið var ekki eins og best var á kosið.
Það fer að birta um 3:00 um nóttina. Þá vaknar fuglalífið allt í einu og gengur mikið á eftir að það hefur ekki heyrst kvint í þeim í nokkra klukkutíma á meðan dimmt er. Ég fór yfir 290 km markið þegar klukkan var langt gengin í fimm um morguninn. Fyrir 48 tíma hlaupara eru 300 km draumamarkið svo það var allt í lagi með að ég myndi ná því. Samt var ég ekki sáttur. Með áframhaldandi hraða þá myndi ég kannski komast yfir vegalengdina sem ég náði í fyrra. Ég hafði sett markið hærra. Ég fór þá að reyna að hlaupa. Fyrstu skrefin voru svolítið stirð en síðan fór allt að rúlla. Það var ekkert mál að skokka létt áfram. Sársaukinn í fótunum var ekkert verri við að hlaupa en ganga. Mér leið vel og orkan var öll komin til. Því hljóp ég bara áfram og hringirnir liðu fljótar hjá en áður. Á sjötta tímanum fór ég yfir 300 km markið og nú fór ég að reikna. Ef ég færi 303 km fyrir kl. sex þá myndi ég örugglega ná 30 km á síðustu sex klukkutímunum. Það virðist ekki vera hátt markmið að öllu jöfnu en þegar 300 km sitja í fótunum þá er ekkert öruggt. Með því að hlaupa sjö hringi hverjum klukkutíma þá myndi ég örugglega ná yfir árangurinn í fyrra og jafnvel ná uppundir 340 km. Ég hljóp því og reiknaði og reiknaði og hljóp. Fljótlega sá ég að það var ekkert mál að hlaupa sjö hringi á klukkutíma svo þeir urðu fljótlega átta. Þá endurskipulagði ég áætlunina. Myndi ég jafnvel ná að kitla norska landsmeti Eiolfs sem er 345 km. Það væri þá fallega gert þar sem hann bjargaði mér út úr hungrinu. Þær hugsanir viku þó fljótlega fyrir metnaðinum. Ég borðaði tvö hafragrautsdiska um morguninn. Nú var ekki verið að viðhafa neina sérstaka borðsiði heldur setti ég vel að mjólk út á og drakk síðan allt af diskbarminum. Það sparaði tíma. Um átta leytið ákvað ég að slá í mig einum Herbalife hristing. Nú reyndist allt eins og átti að vera. Ég fann hvernig líkaminn fylltist af orku og var tilbúinn í allt. Það var svo merkilegt að þegar ég fór að hlaupa þá hurfu öll eymsli fljótlega úr fótunum. Það var einfaldlega ekkert að. Ég hljóp því bara eins og ég gat. Á þessum tíma eru flestir keppendur hættir að hlaupa sem neinu nam heldur gengu áfram misjafnlega á sig komnir. Blöðrur, skafsár og þreyta voru farin að setja svip sinn á hópinn. Ég fann fljótt að átta hringir á klukkutíma voru ekkert mál svo þeim fjölgaði í rúmlega níu. Það þykir kannski ekki sérstaklega hratt að halda sex mínútna tempói á km að öllum jafnaði en eftir 300 km þá er það bara ágætt. Þegar leið á morguninn sá ég norska metið myndi falla auðveldlega og þá setti ég nýtt markmið. Ég ætlaði að ná yfir 350 km. Mér komu í hugann það sem sögumaður í myndinni 300 Spartverjar sagði þegar hann var að lýsa herleiðangri þeirra: „Við gengum og við gengum“. Ég hljóp og ég hljóp. Tíminn leið undarlega hratt þegar ekkert var annað að gera en að telja hringi. Síðustu klukkutímarnir í svona hlaupum er yfirleitt sá hluti hlaupsins sem ætlar aldrei að líða. Þá er þreyta og sársauki farinn að taka yfirhöndina. Það var því undarleg upplifun að geta hlaupið og hlaupið í þessum hluta hlaupsins án þess að mæðast, þreytast eða svitna úr hófi eftir að hafa þó stritað í nær tvo sólarhringa. Tíminn leið mjög hratt. Ég fór yfir norska metið rétt fyrir kl. 11:00 og náði 350 km takmarkinu um kl. 11:30. Þá hægði ég á mér og spjallaði aðeins við sjónvarpsmennina frá TV2. Ég var ánægður með niðurstöðuna og sérstaklega lokasprettinn. Ég lauk 50 km á fimm og hálfum tíma frá því kl. 6:00 um morguninn. Það gerir maraþonhraða á eitthað nálægt 4:30 ef ég reikna ekki mjög vitlaust. Ég lauk svo einum hring undir kl. 12:00 til að njóta stundarinnar. Þá hafa áhorfendur safnast saman við markið og fagna keppendum þegar þeir ljúka við erfiði undanfarna sólarhringa. Það er toppurinn að setjast niður við brautina þegar lúðurinn gellur, spjalla við nærstadda og bíða eftir að Kim og hans fólk komi með mælingarhjólið og einn bjór. Betra gerist það ekki.
Ég var miklu betur á mig kominn við hlaupalok en í fyrra. Skrokkurinn var í góðu jafnvægi og fæturnir ekki aumir utan það sem eðlilegt er. Í fyrra hægði ég meir á mér undir lok hlaupsins en nú og hugsaði þá fyrst og fremst um að halda forustunni. Þó að ég hafi lent í vandræðum með magann þá gekk annað yfirleitt vel. Blöðrur voru ekki til sérstaks ama þó að vitaskuld stungu nokkrar upp kollinum. Það bara tilheyrir. Asics skórnir komu vel út, bæði Nimbus og Kajano. Síðan slapp ég alveg við klofsæri sem hefur alltaf verið við leiðinda hingað til í svona löngum hlaupum. Ég þakka það Sinkpastanu. Ég bar vel á mig í upphafi hlaupsins og þurfti varla að gá að því síðan. Ég er síðan búinn að finna út að með því að fara í nærbuxurnar öfugar þá eru minni líkur á að saumarnir nuddi. Það er mikill munur að sleppa við klofsærið. Vaselínið er hálfgerð falslausn á svona löngum tíma. Svitinn leysir það upp svo það verður lítil vörn í því.
Alls hljóp ég um 352 km. Það er mun betri en ég átti von á fyrirfram. Ef allt hefði gengið að óskum hefði ég að líkindum einnig slegið sænska metið sem er 360 km. Það er enginn annar en Rune Larsson sem á það. Til samanburðar er norska metið 343 km, danska metið 372 og finnska metið um 380 km.
miðvikudagur, júní 23, 2010
Eg er i Budapest sem stendur. Var i dag a radstefnu um sveitarstjornarmal og afleidingar efnahagshrunsins. Kreppa a Islandi? Ta aettu menn ad heyra hvernig astandid er i Austur Evropu. Ta myndi folk haetta ad tala um kreppu. Budapest er ein af alfallegustu borgum sem eg hef komid i. Eg kom hingad fyrst i hlaupaferd arid 2003, Tad var min fyrsta hlaupaferd til utlanda. Eg skodadi borgina vel a teim tima og vard mjog hrifinn. Sagan er merkileg, borgin flott, fullt af finum veitingahusum og verdlagid tannig ad tad er ekki serstok fjarfesting ad fa ser ad borda,. Mer synist kaupmatturinn nuna vera svipadur og fyrir sjo arum sidan. Maeli serstaklega med Budapest sem ahugaverdri borgarferd. Mer synist tad vera hagstadaest ad kursinn a dollurum se hagstaedastur eins og stendur.
mánudagur, júní 21, 2010
Ég kom heim frá Borgundarhólmi í gærkvöldi. Að fara í gegnum tollskoðun á þessum leiðum er eitt af því sem er ekki sérstaklega áhugavert en partur af svona ferðalögum. Mér finnst það þó frásagnarinnar virði að halda til haga muninum á að fara annars vegar í gegnum tollinn á Kastrup og Keflavík hinsvegar í gær.
Á leiðinni heim var ég í bol sem ég fékk í hlaupinu á Borgundarhólmi því hreinu fötunum var farið að fækka aðeins. Þegar ég var búinn að láta töskuna, tölvuna og þetta vanalega á bandið í Kastrup við tollskoðunina (þar þarf maður aldrei að fara úr skónum) þá gekk ég í gegnum píphliðið. Þegar ég kom í gegn um það þá vissi ég ekki fyrr en það sveif á mig stærðarinnar tollvörður í fullum skrúða, faðmaði mig, klappaði mér utan og hrósaði mér fyrir að taka þátt í hlaupum af þessu tagi. Ég hef aldrei séð manninn áður en honum fannst það greinilega svo ánægjulegt að sjá að einhverjir væru að takast á við erfið hlaup að hann vílaði ekki fyrir sér að svífa á ókunnugan mann og faðma hann að sér af aðdáun. Þetta var bara skemmtilegt og gott að sjá svona mannlega tollara.
Svo kom ég heim til fyrirheitna landsins, náði í töskuna, keypti tollinn og ætlaði svo að ganga út í gegnum græna hliðið eins og lög gera ráð fyrir. Tveir strákar í búning voru við gæslu og það skipti engum togum að ég var einn kallaður til hliðar það ég sá. Þar voru engin faðmlög. "Megum við skoða í töskuna hjá þér?" spurði annar valdsmannslegri röddu. Ég hélt nú það og sagði þeim að skoða í hana eins og þeir hefðu lyst til. Súr hlaupaföt á öðrum degi eru ekki skemmtilegasti dammur sem maður kemst í. "Hvaðan varstu að koma?" spurði hinn og reyndi líka að sýnast valdsmannslegur. Ef það er eitthvað sem pirrar mig þá eru það svona bjánaspurningar. Farþegar frá Kaupmannahöfn voru þeir einu á vellinum. Ég sagðist vera að koma frá Danmörku og spurði hvort ég mætti það ekki. "Jú jú" svaraði valdsmaðurinn og sagði svo: "Þú varst að hlaupa, til hamingju með góðan árangur" Þá skildi ég hvað klukkan sló. Þeir þekktu mig, vissu alveg hvað ég hafði verið að gera og biðu sérstaklega eftir að ég kæmi til að gegnumlýsa allt sem ég var með meðferðis. Hvað heldur þetta lið að maður sé að gera? Smygla dópi eða hvað?? Það er allt annað að vera pikkaður út úr fjölda sem nafnlaus persóna en svona lagaðar trakteringar kann ég ekki við. Ég ansaði engu um hamingjuóskirnar en spurði hvort þeir vildu ekki líka kíka í brennivínspokann. Þeir höfðu engan áhuga á því. Öðruvísi mér áður brá. En þetta var ekki búið. Þegar minni taskan kom úr gegnumlýsingunni þá rumdi í öðrum: "Það er eitthvað mikið af rafmagnstækjum í töskunni" Ég var orðinn hálf snefsinn og sagði sem var að þarna væri tölvan og einhver hleðslutæki og bað hann endilega að fara í gegnum hana alla til að sannreyna það sem ég segði. Líklega hef ég þó gleymt að gera grein fyrir litlu myndavélinni sem ég keypti fyrir fimm árum síðan og var þarna samanvið. "Nei, nei þetta er gott" sagði hann og með það fór ég í gegn, bálillur.
Ég er búinn að fara í gegnum tollskoðun í London, París, Jóhannesarborg og Kastrup á undanförnum vikum með sama hleðslutækjadraslið í töskunni. Þar deplaði ekki nokkur maður auga yfir því sem í henni var. Í Keflavík þarf maður að tæta allt svona lagað upp og leggja það í bakka áður en taskan fer í gegnum gegnumlýsingu. Sama er með skóna. Ég spurði þegar ég fór síðast út hverju þetta sætti. Mér var sagt að það væri út af kröfum vegna Ameríkuflugs. Ég hefði náttúrulega átt vita þetta. Það flýgur vitaskuld engin vél til Bandaríkjanna frá Heathrow, París, Kastrup eða Jóhannesarborg. Það segir sig sjálft.
Takk fyrir góðar kveðjur. Ég renni inn frásögn af hlaupinu innan skamms.
Á leiðinni heim var ég í bol sem ég fékk í hlaupinu á Borgundarhólmi því hreinu fötunum var farið að fækka aðeins. Þegar ég var búinn að láta töskuna, tölvuna og þetta vanalega á bandið í Kastrup við tollskoðunina (þar þarf maður aldrei að fara úr skónum) þá gekk ég í gegnum píphliðið. Þegar ég kom í gegn um það þá vissi ég ekki fyrr en það sveif á mig stærðarinnar tollvörður í fullum skrúða, faðmaði mig, klappaði mér utan og hrósaði mér fyrir að taka þátt í hlaupum af þessu tagi. Ég hef aldrei séð manninn áður en honum fannst það greinilega svo ánægjulegt að sjá að einhverjir væru að takast á við erfið hlaup að hann vílaði ekki fyrir sér að svífa á ókunnugan mann og faðma hann að sér af aðdáun. Þetta var bara skemmtilegt og gott að sjá svona mannlega tollara.
Svo kom ég heim til fyrirheitna landsins, náði í töskuna, keypti tollinn og ætlaði svo að ganga út í gegnum græna hliðið eins og lög gera ráð fyrir. Tveir strákar í búning voru við gæslu og það skipti engum togum að ég var einn kallaður til hliðar það ég sá. Þar voru engin faðmlög. "Megum við skoða í töskuna hjá þér?" spurði annar valdsmannslegri röddu. Ég hélt nú það og sagði þeim að skoða í hana eins og þeir hefðu lyst til. Súr hlaupaföt á öðrum degi eru ekki skemmtilegasti dammur sem maður kemst í. "Hvaðan varstu að koma?" spurði hinn og reyndi líka að sýnast valdsmannslegur. Ef það er eitthvað sem pirrar mig þá eru það svona bjánaspurningar. Farþegar frá Kaupmannahöfn voru þeir einu á vellinum. Ég sagðist vera að koma frá Danmörku og spurði hvort ég mætti það ekki. "Jú jú" svaraði valdsmaðurinn og sagði svo: "Þú varst að hlaupa, til hamingju með góðan árangur" Þá skildi ég hvað klukkan sló. Þeir þekktu mig, vissu alveg hvað ég hafði verið að gera og biðu sérstaklega eftir að ég kæmi til að gegnumlýsa allt sem ég var með meðferðis. Hvað heldur þetta lið að maður sé að gera? Smygla dópi eða hvað?? Það er allt annað að vera pikkaður út úr fjölda sem nafnlaus persóna en svona lagaðar trakteringar kann ég ekki við. Ég ansaði engu um hamingjuóskirnar en spurði hvort þeir vildu ekki líka kíka í brennivínspokann. Þeir höfðu engan áhuga á því. Öðruvísi mér áður brá. En þetta var ekki búið. Þegar minni taskan kom úr gegnumlýsingunni þá rumdi í öðrum: "Það er eitthvað mikið af rafmagnstækjum í töskunni" Ég var orðinn hálf snefsinn og sagði sem var að þarna væri tölvan og einhver hleðslutæki og bað hann endilega að fara í gegnum hana alla til að sannreyna það sem ég segði. Líklega hef ég þó gleymt að gera grein fyrir litlu myndavélinni sem ég keypti fyrir fimm árum síðan og var þarna samanvið. "Nei, nei þetta er gott" sagði hann og með það fór ég í gegn, bálillur.
Ég er búinn að fara í gegnum tollskoðun í London, París, Jóhannesarborg og Kastrup á undanförnum vikum með sama hleðslutækjadraslið í töskunni. Þar deplaði ekki nokkur maður auga yfir því sem í henni var. Í Keflavík þarf maður að tæta allt svona lagað upp og leggja það í bakka áður en taskan fer í gegnum gegnumlýsingu. Sama er með skóna. Ég spurði þegar ég fór síðast út hverju þetta sætti. Mér var sagt að það væri út af kröfum vegna Ameríkuflugs. Ég hefði náttúrulega átt vita þetta. Það flýgur vitaskuld engin vél til Bandaríkjanna frá Heathrow, París, Kastrup eða Jóhannesarborg. Það segir sig sjálft.
Takk fyrir góðar kveðjur. Ég renni inn frásögn af hlaupinu innan skamms.
miðvikudagur, júní 16, 2010
Ég ákvað með frekar skömmum fyrirvara að taka þátt í hlaupavikunni á Borgundarhólmi. Það er mikið að gerast hjá Kim og félögum þessa dagana. Nú þegar er hafið sex daga hlaup og sjö daga maraþon. Sex tíma hlaupið er búið. 48 tíma hlaupið hefst kl. 12:00 að staðartíma á fimmtudaginn og 24 tíma hlaupið kl. 12:00 á föstudag. Ég ætla að taka þátt í 48 tíma hlaupinu og láta reyna á hvort ég komist lengra en í fyrra. Maður er reynslunni ríkari og allt virðist vera í lagi hvað skrokkinn varðar. Slóðin er hér ef einhver hefur áhuga: http://www.tejnif-lob.dk/www/
sunnudagur, júní 13, 2010
Mbl.is var með frétt um ofurhlaupin fjögur. Hún var ágæt en ekki var farið alveg rétt með staðreyndir. Því er rétt að fara aðeins yfir þær. Ofurhlaup eru hlaup sem eru lengri en maraþon. Helst eiga þau að vera yfir 50 km. Það er þreyttur ótölulegur fjöldi ofurhlaupa í heiminum. Þar er bæði um að ræða hlaup sem eru hlaupin frá stað A til staðar B og hlaup þar sem hlaupinn er ákveðinn tími og sá sigrar sem hleypur lengst á tilskyldum tíma. Það eru síðan til keppnishlaup sem ná yfir marga daga. Það sem ég veit lengst á þeim skala er Trans Europe sem tekur 63 daga og er hlaupið frá Bari á Suður Ítalíu norður á nyrsta odda Noregs.
Í allri þessari miklu flóru hlaupa eru síðan fjögur ofurhlaup sem hafa verið nefnd "Hin fjögur klassísku ofurmaraþon" Þau hafa hvert og eitt ákveðna sérstöðu sem gerir það að verkum að þau eru sett í sérstakan flokk. Þau eru eftirfarandi:
1. Western States i Kaliforníu. Það er 100 mílna langt og er hlaupið í Sierra Nevada fjöllunum. Þegar Gordy Aingsley hljóp það fyrir tilviljun árið 1974 þá skapaði hann nýja íþróttagrein, 100 mílna utanvegahlaup. Því er Western States virtasta 100 mílna hlaup í heiminum og þykirmeð þeim erfiðari. Þegar ég hljóp það árið 2005 þá voru það um 25% keppenda sem ekki náðu í mark. Þó þurfa keppendur að hafa náð ákveðnum árangri til að fá að taka þátt í hlaupinu. Tímamörk í hlaupinu eru 30 klst.
2. Spartathlon í Grikklandi er 246 km langt. Það er lengsta, erfiðasta og virtasta ofurhlaup heimsins. Pheidippides hljóp það fyrir margt löngu til að sækja Aþeningum liðsstyrk til Spörtu þegar Persar gerðu innrás í landið. Svo hljóp hann til baka til að segja Aþeningum að hjálp myndi berast. Ströng tímamörk á erfiðri leið gerir það að verkum að það þykir mikið afrek að ná í mark innan tilskylinna tímamarka sem eru 36 klst. Samkvæmt tölfræðinni þá ná um 33% keppenda í mark undir tímamörkum að jafnaði.
3. London - Brighton er 90 km langt. Það er elsta ofurhlaup heimsins en það var fyrst hlaupið 1837. Það hefur verið hlaupið að mestu leyti óslitið síðan en þó hefur hlaupið fallið niður einstök ár af og til s.s. á stríðstímum. Áður var hlaupið á þjóðveginum en nú er það utanvegahlaup. Þrátt fyrir að það sé ekki lengra en 90 km þá heltist um 1/3 hluti keppenda úr lestinni í fyrra þegar ég lauk hlaupinu. Tímamörk eru 13 klst sem veitir ekki af, því leiðin er nokkuð erfið og tafsöm.
4. Comrades í Suður Afríku. Það er næstelsta og langfjölmennasta ofurhlaup heimsins. Það var fyrst hlaupið árið 1921 og hefur verið hlaupið árlega síðan nema í seinni heimsstyrjöldinni. Það er 89 km langt og er hlaupið milli borganna Pietermaritzburg og Durban. Ræst er til skiptis í borgunum annað hvert ár. Svæðið sem leiðin liggur eftir er kallað 1000 hæða landið og ber það sannalega nafn með rentu. Leiðin er erfiðari en ég hélt. Um 25% keppenda hætti í hlaupinu um daginn. Tímamörk í hlaupinu eru 12 klst.
Þessi fjögur hlaup eru síðan kölluð "Hin fjögur klassísku ofurmaraþon" vegna þeirrar sérstöðu sem þau hafa í ofurhlaupaheiminum. Þar til þann 30. maí sl. þá hafði enginn lokið þessum hlaupum öllum. Nú er einn búinn að því.
En aftur að Comrades. Ég vaknaði kl. 2:00 um nóttina óg veitti ekki af því rútan átti að leggja af stað kl. 3:00. Það var framreiddur fínn morgunmatur á hótelinu og að því loknu var ekkert að vanbúnaði. Ég hafði sofið vel en svo va rekki um alla. Ég hitti svefndrukkið fólk í lyftunni sem sagðist ekki hafa náð að sofna dúr. Það er alltaf slæmt að ná ekki að hvílast vel fyrir svona hlaup. Ég sat við hliðina á LArs Peter á leiðinni uppeftir. Hann var ekki nógu hress eftir flensuskít liðinna daga en lét slag standa. Við komum til Pietermaritzburg þegar klukkuna vantaði kortér í fimm en hlaupið átti að hefjast kl. 5:30. Það var kalt í veðri en hvað með það. Eitt af því sem var vel gert hjá mótshöldurum var að í pokanum sem keppendur fengu með gögnum var grófur utanyfirbolur sem hlýjaði manni heldur á biðtímanum. Svo henti maður honum af sér þegar hlaupið hófst en þurfti ekki að fórna eigin bol eða að vera að burðast með aukabol. Hlaupararnir streymdu að og skipuðu sér niður í hólf eftir árangri í síðasta maraþoni. Ég var í miðjum hóp í D hólfi. Lars var í næsta hólfi fyrir framan mig. Mínúturnar siluðust áfram en þegar klukkan var kortér yfir fimm þá byrjaði mikill söngur. Ég þekkti ekki lagið en það var hyllingarsöngur til Suður Afríku. Þarna sungu og klöppuðu heimamenn allt hvað af tók. Ég kunni ekki textann sem vonlegt var en lagið heillaði og einhversstaðar hafði ég heyrt það áður. Það var enginn þunglyndislegur söngur um titrandi tár sem er að hrökkva upphaf heldur gleði og hamingjusöngur. Þegar söngnum lauk þá reið fallbyssuskot af og hópurinn silaðist af stað. Hlaupið var hafið.
Þrengslin voru mikil og keppendur sem voru í miðjum hóp þurftu að ganga fyrstu einn til tvo kílómetrana. Svo fór að eins að greiðast úr þessu og hægt var að fara að hlaupa. Maður barst með straumnum framan af og gat ekkert gert nema að fylgja honum. Sólin kom ekki upp fyrr en um kl. 7:00 og þá fór aðeins að hlýna. Reyndar var þetta allt í lagi því manni hlýnaði fljótt þegar hlaupið byrjaði. Fyrsta drykkjarstöð var mjög snemma og síðan voru þær á ca 2ja til 3ja km fresti allt hlaupið. Upp úr 20 km þá fór að vera næring á drykkjarstöðvunum og síðan upp úr 30 km þá voru nuddstöðvar og heilsugæslufólk af og til. Öll þjónusta var afburðagóð alla leiðina út í gegn. Nóg að drekka af vatni, orkudrykkjum og kóki. Vaselín var til staðar, bananar, appelsínur, vínber og kartöflur með salti. Áhorfendur stóðu við veginn allt frá því það hófst og langleiðina í mark. Vitaskuld var ekki alltaf fjlmennt þar sem engin byggða var nálægt en fjöldinn var þeim mun meiri í þorpum og bæjum sem leiðin lá í gegnum. Maður sá að hin og þessi samtök og stofnanir (skólar, kirkjan og einhver sérsamtök) voru ábyrg fyrir drykkjarstöð á hverjum stað. Mikill fjöldi fólks var til að veita hlaupurunum hjálparhönd enda veitir ekki af því þegar 20 þúsund þyrstir og svangir hlauparar renna hjá í fleiri kílómetra langri strollu.
Ég hafði sett markið á að hlaupa undir 9 klst. Ef það tækist þá fengi maður virðingarmeiri verðlaunapening. Ég náði ekki niður á þann tíma sem ég vildi vera á fyrr en eftir um 40 km eða að hálfnuðu hlaupi. Ég fór fram úr síðasta tappanum á leiðinni á km. 27 en eftir það gat ég hlaupið mitt eigið hlaup. Leiðin var miklu erfiðari en ég hafði búist við. Langar brekkur upp og niður. Pietermaritzburg liggur um 500 metrum hærra í landinu en Durban. Á korti sem keppendur fengu sást að niðurhallinn hæfist þegar ca 40 km væru eftir. Ég hafði því staðið í þeirri meiningu að fram að því væri leiðin nokkuð þægileg en það reyndsist annað vera. Hver brekkan annari lengri upp og niður. Ég gekk brekkurnar upp til að spara kraftana en reyndi að vinna tímann upp á niðurhlaupunum. Það gekk ágætlega því ég var ágætur niður í móti. Rétt fyrir hálfnað hlaup hitti ég hóp sem var með héra sem stefndi á að fara undir 9 klst. Ég hélt sjó með þeim um tíma. Foringinn hét Belja, fínn hlaupari. Hann spurði hvaðan ég væri og þegar ég sagði honum það þá spurði hann: "Eruð þið búin að borga reikninginn upp á milljónir Evra eða hvað það nú var!!!" Svona fylgir orðsporið manni hvar sem er í heiminum. Ég sagði að við borguðum bara reikninga sem væru rétt útgefnir og við bærum ábyrgð á. Svo hurfu þeir en þeir voru vel sterkir upp brekkurnar en fóru varlegar niður. Klukkustundirnar liðu og allt var í fínu lagi. Það hitnaði vel þegar sólin hækkaði á himni og fór að skína fyrir alvöru. Hitinn hefur verið 22-24°C og yfirleitt logn. Það var ekkert þrúgandi en sama var, maður svitnaði mikið og drakk mikið. Ég var með Herbalife próteindrykk með. Eina flösku kláraði ég rétt áður en hlaupið hófst og svo hristi ég mér tvisvar drykk á leiðinni. Steinefni tók ég eftir því sem ég best kunni því saltútfellingin var mikil. Það var ekki mikið rætt saman á leiðinni við aðra hlaupara en þó skiptist maður á orðum við einstaka mann. Margir héldu að íslenski fáninn væri norskur enda er það ekkert skrítið. Ekki þekki ég fána afríkanskra þjóða nema núna þekki ég fána Suður Afríku.
Við að horfa á strolluna fyrir framan þá fékk maður á tilfinninguna að ég væri einn af þeim síðustu. Við að lita aftur fyrir sig þá varð manni heldur hugarhægra því hún var enn lengri fyrir aftan. Fjöldinn var ótrúlegur og ekki bara í upphafinu heldur alla leiðina.
Á fjórum stöðum á leiðinni voru mottur þar sem tíminn var tekinn og gefið upp hvað langt væri í cut off. Ég sá að tíminn lengdist hjá mér. Fyrst var maður 1 1/2 tíma undir tímamörkum, svo tvo tíma, þar næst var munurinn orðinn 2 1/2 tími og svo var ég búinn að ná 3ja klst markmiðinu.
Á km 70 fékk ég krampa í annan kálfann þegar ég ætlaði að taka af stað eftir að hafa gengið um stund. Eftir það varð ég að umgangast hann eins og fælinn hest. Þegar maður fór að hlaupa eftir að hafa gengið um stund þá þurfti að beita fótunum á sérstakan hátt til að forða nýjum krampakippum. Tíminn leið fljótt og kílómetrarnir liðu hjá. Lengsta brekkan niður var þegar rúmir 15 km voru eftir í mark. Hún var svona svipuð og að hlaupa af Vaðlaheiðinni niður í Eyjafjörðinn. Það var ekkert annað að gera en að þrælast hana niður af krafti til að halda tímaplaninu. Lengsta brekkan upp var aftur á móti eins og Kambarnir.
Svo fór að hilla í Durban. Það er alltaf ósköp notalegt að sjá að markið er ekki langt framundan. Síðustu þrír kílómetrarnir eða svo inni í borginni voru þokkalega sléttir. Hlaupið endar inni á gríðarstórum krikketleikvangi, stutt frá hótelinu sem ég bjó á. Hlaupararnir fara inn í rennu sem liggur hálfhring kringum völlinn og svo er markið fram undan. Í rennunni var einn á fjórum fótum sem virtist varla vita hvort hann var að fara eða koma. Ég hafði undirtökin á tímanum og lauk hlaupinu á 8.56 klst. sem var tími sem ég var vel sáttur við. Stór hluti keppenda kemur í mark á síðasta klukkutímanum en ég kom í mark þremur tímum áður en hlaupinu væri lokað. Það var hengdur peningur um hálsinn og ég fékk svo nærstaddan til að taka mynd af mér í markinu.
Langri vegferð var lokið. Hún hófst í sjálfu sér í ágúst 2004 þegar við Rollin Statton sátum saman í biðsalnun við ferjuna í Rönne á Borgundarholmi og hann sagði mér frá löngu en skemmtilegu hlaupi í Kaliforníu sem hann fullyrti að ég gæti klárað. Að fara til Kalíforníu og hlaupa. Maður hafði varla heyrt neitt fjarstæðukenndara en samt, því ekki að skoða síðu hlaupsins....
Á vellinum var allt til alls. Aðstaða fyrir hlaupara og aðstoðarfólk. Matur, drykkir, klósett, stólar, nuddarar og ég veit ekki hvað. Fullt af fólki var á áhorfendapöllunum. Þeir gátu m.a. fylgst með hlaupurunum á stórum sjónvarpsskjá. Ég stoppaði hátt í klukkutíma á vellinum en síðan gekk ég heim á hótel. Ég var dálítið stífur framan á lærunum eftir niðurhlaupin en annars var allt í fínu lagi. Engar blöðrur, engin eymsli eða annað sem pirraði. Maginn fínn. Hins vegar er maður alltaf þreyttur eftir svona hlaup, sama hvort sem þau eru löng eða stutt. Innistæðan er yfirleitt tekin öll út. Bara spurning hvað maður tekur hana út á löngum tíma. Það var auðsætt að íbúar Durban bera mikla virðingu fyrir Comrades eftir viðbrögðunum sem ég fékk á leiðinni á hótelið. Hamingjuóskir, köll og "High Five". Það var í sjálfu sér góður endir á góðum degi að fá slík viðbrögð frá fólkinu á götunni.
Í allri þessari miklu flóru hlaupa eru síðan fjögur ofurhlaup sem hafa verið nefnd "Hin fjögur klassísku ofurmaraþon" Þau hafa hvert og eitt ákveðna sérstöðu sem gerir það að verkum að þau eru sett í sérstakan flokk. Þau eru eftirfarandi:
1. Western States i Kaliforníu. Það er 100 mílna langt og er hlaupið í Sierra Nevada fjöllunum. Þegar Gordy Aingsley hljóp það fyrir tilviljun árið 1974 þá skapaði hann nýja íþróttagrein, 100 mílna utanvegahlaup. Því er Western States virtasta 100 mílna hlaup í heiminum og þykirmeð þeim erfiðari. Þegar ég hljóp það árið 2005 þá voru það um 25% keppenda sem ekki náðu í mark. Þó þurfa keppendur að hafa náð ákveðnum árangri til að fá að taka þátt í hlaupinu. Tímamörk í hlaupinu eru 30 klst.
2. Spartathlon í Grikklandi er 246 km langt. Það er lengsta, erfiðasta og virtasta ofurhlaup heimsins. Pheidippides hljóp það fyrir margt löngu til að sækja Aþeningum liðsstyrk til Spörtu þegar Persar gerðu innrás í landið. Svo hljóp hann til baka til að segja Aþeningum að hjálp myndi berast. Ströng tímamörk á erfiðri leið gerir það að verkum að það þykir mikið afrek að ná í mark innan tilskylinna tímamarka sem eru 36 klst. Samkvæmt tölfræðinni þá ná um 33% keppenda í mark undir tímamörkum að jafnaði.
3. London - Brighton er 90 km langt. Það er elsta ofurhlaup heimsins en það var fyrst hlaupið 1837. Það hefur verið hlaupið að mestu leyti óslitið síðan en þó hefur hlaupið fallið niður einstök ár af og til s.s. á stríðstímum. Áður var hlaupið á þjóðveginum en nú er það utanvegahlaup. Þrátt fyrir að það sé ekki lengra en 90 km þá heltist um 1/3 hluti keppenda úr lestinni í fyrra þegar ég lauk hlaupinu. Tímamörk eru 13 klst sem veitir ekki af, því leiðin er nokkuð erfið og tafsöm.
4. Comrades í Suður Afríku. Það er næstelsta og langfjölmennasta ofurhlaup heimsins. Það var fyrst hlaupið árið 1921 og hefur verið hlaupið árlega síðan nema í seinni heimsstyrjöldinni. Það er 89 km langt og er hlaupið milli borganna Pietermaritzburg og Durban. Ræst er til skiptis í borgunum annað hvert ár. Svæðið sem leiðin liggur eftir er kallað 1000 hæða landið og ber það sannalega nafn með rentu. Leiðin er erfiðari en ég hélt. Um 25% keppenda hætti í hlaupinu um daginn. Tímamörk í hlaupinu eru 12 klst.
Þessi fjögur hlaup eru síðan kölluð "Hin fjögur klassísku ofurmaraþon" vegna þeirrar sérstöðu sem þau hafa í ofurhlaupaheiminum. Þar til þann 30. maí sl. þá hafði enginn lokið þessum hlaupum öllum. Nú er einn búinn að því.
En aftur að Comrades. Ég vaknaði kl. 2:00 um nóttina óg veitti ekki af því rútan átti að leggja af stað kl. 3:00. Það var framreiddur fínn morgunmatur á hótelinu og að því loknu var ekkert að vanbúnaði. Ég hafði sofið vel en svo va rekki um alla. Ég hitti svefndrukkið fólk í lyftunni sem sagðist ekki hafa náð að sofna dúr. Það er alltaf slæmt að ná ekki að hvílast vel fyrir svona hlaup. Ég sat við hliðina á LArs Peter á leiðinni uppeftir. Hann var ekki nógu hress eftir flensuskít liðinna daga en lét slag standa. Við komum til Pietermaritzburg þegar klukkuna vantaði kortér í fimm en hlaupið átti að hefjast kl. 5:30. Það var kalt í veðri en hvað með það. Eitt af því sem var vel gert hjá mótshöldurum var að í pokanum sem keppendur fengu með gögnum var grófur utanyfirbolur sem hlýjaði manni heldur á biðtímanum. Svo henti maður honum af sér þegar hlaupið hófst en þurfti ekki að fórna eigin bol eða að vera að burðast með aukabol. Hlaupararnir streymdu að og skipuðu sér niður í hólf eftir árangri í síðasta maraþoni. Ég var í miðjum hóp í D hólfi. Lars var í næsta hólfi fyrir framan mig. Mínúturnar siluðust áfram en þegar klukkan var kortér yfir fimm þá byrjaði mikill söngur. Ég þekkti ekki lagið en það var hyllingarsöngur til Suður Afríku. Þarna sungu og klöppuðu heimamenn allt hvað af tók. Ég kunni ekki textann sem vonlegt var en lagið heillaði og einhversstaðar hafði ég heyrt það áður. Það var enginn þunglyndislegur söngur um titrandi tár sem er að hrökkva upphaf heldur gleði og hamingjusöngur. Þegar söngnum lauk þá reið fallbyssuskot af og hópurinn silaðist af stað. Hlaupið var hafið.
Þrengslin voru mikil og keppendur sem voru í miðjum hóp þurftu að ganga fyrstu einn til tvo kílómetrana. Svo fór að eins að greiðast úr þessu og hægt var að fara að hlaupa. Maður barst með straumnum framan af og gat ekkert gert nema að fylgja honum. Sólin kom ekki upp fyrr en um kl. 7:00 og þá fór aðeins að hlýna. Reyndar var þetta allt í lagi því manni hlýnaði fljótt þegar hlaupið byrjaði. Fyrsta drykkjarstöð var mjög snemma og síðan voru þær á ca 2ja til 3ja km fresti allt hlaupið. Upp úr 20 km þá fór að vera næring á drykkjarstöðvunum og síðan upp úr 30 km þá voru nuddstöðvar og heilsugæslufólk af og til. Öll þjónusta var afburðagóð alla leiðina út í gegn. Nóg að drekka af vatni, orkudrykkjum og kóki. Vaselín var til staðar, bananar, appelsínur, vínber og kartöflur með salti. Áhorfendur stóðu við veginn allt frá því það hófst og langleiðina í mark. Vitaskuld var ekki alltaf fjlmennt þar sem engin byggða var nálægt en fjöldinn var þeim mun meiri í þorpum og bæjum sem leiðin lá í gegnum. Maður sá að hin og þessi samtök og stofnanir (skólar, kirkjan og einhver sérsamtök) voru ábyrg fyrir drykkjarstöð á hverjum stað. Mikill fjöldi fólks var til að veita hlaupurunum hjálparhönd enda veitir ekki af því þegar 20 þúsund þyrstir og svangir hlauparar renna hjá í fleiri kílómetra langri strollu.
Ég hafði sett markið á að hlaupa undir 9 klst. Ef það tækist þá fengi maður virðingarmeiri verðlaunapening. Ég náði ekki niður á þann tíma sem ég vildi vera á fyrr en eftir um 40 km eða að hálfnuðu hlaupi. Ég fór fram úr síðasta tappanum á leiðinni á km. 27 en eftir það gat ég hlaupið mitt eigið hlaup. Leiðin var miklu erfiðari en ég hafði búist við. Langar brekkur upp og niður. Pietermaritzburg liggur um 500 metrum hærra í landinu en Durban. Á korti sem keppendur fengu sást að niðurhallinn hæfist þegar ca 40 km væru eftir. Ég hafði því staðið í þeirri meiningu að fram að því væri leiðin nokkuð þægileg en það reyndsist annað vera. Hver brekkan annari lengri upp og niður. Ég gekk brekkurnar upp til að spara kraftana en reyndi að vinna tímann upp á niðurhlaupunum. Það gekk ágætlega því ég var ágætur niður í móti. Rétt fyrir hálfnað hlaup hitti ég hóp sem var með héra sem stefndi á að fara undir 9 klst. Ég hélt sjó með þeim um tíma. Foringinn hét Belja, fínn hlaupari. Hann spurði hvaðan ég væri og þegar ég sagði honum það þá spurði hann: "Eruð þið búin að borga reikninginn upp á milljónir Evra eða hvað það nú var!!!" Svona fylgir orðsporið manni hvar sem er í heiminum. Ég sagði að við borguðum bara reikninga sem væru rétt útgefnir og við bærum ábyrgð á. Svo hurfu þeir en þeir voru vel sterkir upp brekkurnar en fóru varlegar niður. Klukkustundirnar liðu og allt var í fínu lagi. Það hitnaði vel þegar sólin hækkaði á himni og fór að skína fyrir alvöru. Hitinn hefur verið 22-24°C og yfirleitt logn. Það var ekkert þrúgandi en sama var, maður svitnaði mikið og drakk mikið. Ég var með Herbalife próteindrykk með. Eina flösku kláraði ég rétt áður en hlaupið hófst og svo hristi ég mér tvisvar drykk á leiðinni. Steinefni tók ég eftir því sem ég best kunni því saltútfellingin var mikil. Það var ekki mikið rætt saman á leiðinni við aðra hlaupara en þó skiptist maður á orðum við einstaka mann. Margir héldu að íslenski fáninn væri norskur enda er það ekkert skrítið. Ekki þekki ég fána afríkanskra þjóða nema núna þekki ég fána Suður Afríku.
Við að horfa á strolluna fyrir framan þá fékk maður á tilfinninguna að ég væri einn af þeim síðustu. Við að lita aftur fyrir sig þá varð manni heldur hugarhægra því hún var enn lengri fyrir aftan. Fjöldinn var ótrúlegur og ekki bara í upphafinu heldur alla leiðina.
Á fjórum stöðum á leiðinni voru mottur þar sem tíminn var tekinn og gefið upp hvað langt væri í cut off. Ég sá að tíminn lengdist hjá mér. Fyrst var maður 1 1/2 tíma undir tímamörkum, svo tvo tíma, þar næst var munurinn orðinn 2 1/2 tími og svo var ég búinn að ná 3ja klst markmiðinu.
Á km 70 fékk ég krampa í annan kálfann þegar ég ætlaði að taka af stað eftir að hafa gengið um stund. Eftir það varð ég að umgangast hann eins og fælinn hest. Þegar maður fór að hlaupa eftir að hafa gengið um stund þá þurfti að beita fótunum á sérstakan hátt til að forða nýjum krampakippum. Tíminn leið fljótt og kílómetrarnir liðu hjá. Lengsta brekkan niður var þegar rúmir 15 km voru eftir í mark. Hún var svona svipuð og að hlaupa af Vaðlaheiðinni niður í Eyjafjörðinn. Það var ekkert annað að gera en að þrælast hana niður af krafti til að halda tímaplaninu. Lengsta brekkan upp var aftur á móti eins og Kambarnir.
Svo fór að hilla í Durban. Það er alltaf ósköp notalegt að sjá að markið er ekki langt framundan. Síðustu þrír kílómetrarnir eða svo inni í borginni voru þokkalega sléttir. Hlaupið endar inni á gríðarstórum krikketleikvangi, stutt frá hótelinu sem ég bjó á. Hlaupararnir fara inn í rennu sem liggur hálfhring kringum völlinn og svo er markið fram undan. Í rennunni var einn á fjórum fótum sem virtist varla vita hvort hann var að fara eða koma. Ég hafði undirtökin á tímanum og lauk hlaupinu á 8.56 klst. sem var tími sem ég var vel sáttur við. Stór hluti keppenda kemur í mark á síðasta klukkutímanum en ég kom í mark þremur tímum áður en hlaupinu væri lokað. Það var hengdur peningur um hálsinn og ég fékk svo nærstaddan til að taka mynd af mér í markinu.
Langri vegferð var lokið. Hún hófst í sjálfu sér í ágúst 2004 þegar við Rollin Statton sátum saman í biðsalnun við ferjuna í Rönne á Borgundarholmi og hann sagði mér frá löngu en skemmtilegu hlaupi í Kaliforníu sem hann fullyrti að ég gæti klárað. Að fara til Kalíforníu og hlaupa. Maður hafði varla heyrt neitt fjarstæðukenndara en samt, því ekki að skoða síðu hlaupsins....
Á vellinum var allt til alls. Aðstaða fyrir hlaupara og aðstoðarfólk. Matur, drykkir, klósett, stólar, nuddarar og ég veit ekki hvað. Fullt af fólki var á áhorfendapöllunum. Þeir gátu m.a. fylgst með hlaupurunum á stórum sjónvarpsskjá. Ég stoppaði hátt í klukkutíma á vellinum en síðan gekk ég heim á hótel. Ég var dálítið stífur framan á lærunum eftir niðurhlaupin en annars var allt í fínu lagi. Engar blöðrur, engin eymsli eða annað sem pirraði. Maginn fínn. Hins vegar er maður alltaf þreyttur eftir svona hlaup, sama hvort sem þau eru löng eða stutt. Innistæðan er yfirleitt tekin öll út. Bara spurning hvað maður tekur hana út á löngum tíma. Það var auðsætt að íbúar Durban bera mikla virðingu fyrir Comrades eftir viðbrögðunum sem ég fékk á leiðinni á hótelið. Hamingjuóskir, köll og "High Five". Það var í sjálfu sér góður endir á góðum degi að fá slík viðbrögð frá fólkinu á götunni.
laugardagur, júní 12, 2010
Ég flaup til Durban í gegnum London, París og Jóhannesborg. Flugið tók um 18 kl. frá London. Það er flott að fljúga í stóru Airbus þotunum. Maður sefur vel og ekkert að því að verja nótt í þeim. Í rútunni frá flugvellinum heim á hótel í Durban voru ensk og sænsk stelpa sem hlupu Conrades í fyrra svo og englendingur sem var að fara í fyrsta sinn eins og ég. Þær fræddu okkur um eitt og annað en það er alltaf gaman að heyra upplifun annarra af svona hlaupum. Þegar ég var á leið út af hótelinu þá var Lars Peter fyrsti maður sem ég hitti á tröppunum. Hann hafði komið fyrr um daginn og var að skoða sig um eins og ég. Hann var ekki alveg nógu hress, hafði fengið flensuskít fyrr í vikunni og var með hósta. Skelfilegt að fá svona sendingu í aðdraganda hlaups sem búið er að æfa fyrir mánuðum saman. Durban er ein af stórborgum Suður Afríku. Í henni búa um 3,5 miljónir manna. Hún stendur við strönd Indlandshafsins á austurströnd Suður Afríku. Borgin sjálf er svo sem ekkert frábrugðin ýmsum borgum sem maður hefur séð, svo sem ekkert sérstaklega aðlaðandi en greinilega ýmislegt að gerast. Í aðfluginu sást yfir kofahverfin í útjaðri borgarinnar. Þangað ætti enginn hvítur maður að fara einn síns liðs var manni sagt. Í þeim er mannslífið ekki mikils virði og glæpatíðni mikil. Á hinn bóginn varð ég aldrei fyrir áreitni eða aðkasti af neinu tagi þegar ég var að þvælast um miðborgina og var ég þó oftast eini hvíti maðurinn á svæðinu. Einu sinni fékk ég ábendingu um að passa myndavélina vel og það er í sjálfu sér skynsamlegt. Hótelið var fínt og bara í klassa við góð millihótel í Evrópu. Ég fann mér stað að borða um kvöldið sem seldi grillaðan fisk og franskar. Það var fínt og ekkert að því. Maður varð saddur sem var það eina sem skipti máli. Matarskammturinn kostaði 21 Rand (x 16 kr) sem er hundódýrt. Tveim dögum seinna áttaði ég mig á því að maturinn í veitingahúsinu á hótelinu kostaði því sem næst það sama. Hann var oftast kjötgúllas, kartöflur, hrísgrjón og grænmeti. Þar var hins vegar þjónað til borðs og maður borðaði með alvöru hnífapörum en ekki plastgöfflum eins og á fiskistaðnum.
Expoið var á laugardaginn. Það var stórt og í stíl við það sem maður hefur séð í London og Boston. Allt til alls fyrir hlaupara. Í einu horninu var sett upp sýning með myndum og frásögnum frá fyrri hlaupum. Það var fróðlegt og áhugavert að skoða sögu hlaupsins gegnum árin. Í tvö skipti sá ég frásagnir af því að það hafði verið reynt að svindla í hlaupinu. Á áttunda áratugnum vann einhver hlaupið á ágætum tíma. Þegar myndir af honum birtust í böðunum þá gaf leigubílstjóri sig fram sesm sagðist hafa tekið þennan mann upp við ákveðið hótel einum tveim tímum eftir að hlaupið hófst. Þá hafði sá hinn sami smeygt sér inn í hlaupið eftir 30-40 km og kom svo sigri hrósandi í mark sem fyrsti maður. Sú kæti varði heldur stutt. Í annað skipti þá höfðu tvíburabræður sem litu alveg eins út ákveðið að svindla. Það vara bara fyrir fimm árum síðan. Þeir skiptu um klæðnað inni á almenningsklósettum við hlaupaleiðina. Annar keyrði á undan og kom sér fyrir inni á ákveðnu klósetti. Hinn birtist svo, þeir skiptu um föt og sá óþreytti hélt svo áfram og svo koll af kolli. Sá sem lauk hlaupinu kom níundi í mark. Einhverra hluta vegna þóttu þeir grunsamlegir og það var farið að skoða myndir af hlaupinu. Þeir voru það framarlega að þeir voru auðfundnir. Það sem þeir klikkuðu á var að þeir höfðu úrið á sitt hvorri hendinni. Sá sem var hlauparinn fékk fimm ára bann frá hlaupinu. Hann skammaðist sín mikið, notaði tímann vel og keppti síðan í fyrsta sinn eftir skandalann í hlaupinu í ár. Hann varð þriðji á rúmum 5,35 sem er mikið afrek.
Eftir expóið var farið í gegnum rútinuna að gera sig kláran fyrir morgundaginn og vera viss um að ekkert myndi gleymast. Það má alls ekki gerast að eitthvað vanti þegar á hólminn er komið. Þá getur allt verið unnið fyrir gíg.
Expoið var á laugardaginn. Það var stórt og í stíl við það sem maður hefur séð í London og Boston. Allt til alls fyrir hlaupara. Í einu horninu var sett upp sýning með myndum og frásögnum frá fyrri hlaupum. Það var fróðlegt og áhugavert að skoða sögu hlaupsins gegnum árin. Í tvö skipti sá ég frásagnir af því að það hafði verið reynt að svindla í hlaupinu. Á áttunda áratugnum vann einhver hlaupið á ágætum tíma. Þegar myndir af honum birtust í böðunum þá gaf leigubílstjóri sig fram sesm sagðist hafa tekið þennan mann upp við ákveðið hótel einum tveim tímum eftir að hlaupið hófst. Þá hafði sá hinn sami smeygt sér inn í hlaupið eftir 30-40 km og kom svo sigri hrósandi í mark sem fyrsti maður. Sú kæti varði heldur stutt. Í annað skipti þá höfðu tvíburabræður sem litu alveg eins út ákveðið að svindla. Það vara bara fyrir fimm árum síðan. Þeir skiptu um klæðnað inni á almenningsklósettum við hlaupaleiðina. Annar keyrði á undan og kom sér fyrir inni á ákveðnu klósetti. Hinn birtist svo, þeir skiptu um föt og sá óþreytti hélt svo áfram og svo koll af kolli. Sá sem lauk hlaupinu kom níundi í mark. Einhverra hluta vegna þóttu þeir grunsamlegir og það var farið að skoða myndir af hlaupinu. Þeir voru það framarlega að þeir voru auðfundnir. Það sem þeir klikkuðu á var að þeir höfðu úrið á sitt hvorri hendinni. Sá sem var hlauparinn fékk fimm ára bann frá hlaupinu. Hann skammaðist sín mikið, notaði tímann vel og keppti síðan í fyrsta sinn eftir skandalann í hlaupinu í ár. Hann varð þriðji á rúmum 5,35 sem er mikið afrek.
Eftir expóið var farið í gegnum rútinuna að gera sig kláran fyrir morgundaginn og vera viss um að ekkert myndi gleymast. Það má alls ekki gerast að eitthvað vanti þegar á hólminn er komið. Þá getur allt verið unnið fyrir gíg.
föstudagur, júní 11, 2010
Neðanskráð frétt var á norsku ultrahlaupasíðunni (www.kondis.no/ultra.127695.no.html) í dag. Ég hef verið í sambandi við ritstjórann þar sem hann býr yfir góðri yfirsýn yfir alþjóðlega tölfræði í ultrahlaupum. Ég vissi áður að við erum einungis sextán í heiminum sem höfðum lokið bæði Western States og Spartathlon, þarf af fjórir norðurlandabúar. Ég var hins vegar ekki viss um hin hlaupin tvö eða hvort einhver þessara fimmtán hefði einnig hlaupið þau. Nú er hann búinn að rannsaka málið og þetta er niðurstaðan. Það er svolítið sérstakt að hafa náð að upplifa það sem enginn annar í heiminum hefur gert. Ég geri ráð fyrir að flestir geti lesið norskuna. Hún er svo lík íslenskunni að það á ekki að vera neitt mál. Það er þá bara að geta í eyðurnar.
Gunnlaugur Juliusson med verdensrekord
Gunnlaugur Juliusson - den eneste i verden som har fullført de fire store
klassikerne: London-Brighton, Comrades, Western States og Spartathlon.
Islendingen Gunnlaugur Juliusson er en allsidig ultraløper, og han har resultater på flere ultradistanser. I 2005 gjennomførte han Western States på 26.14.14.
Så hørte vi ikke så mye til ham før i 2008; da fullførte han det som i ultramiljøet vurderes som selve klassikeren blant klassikerne, det 246 km lange Spartathlon fra Aten til Sparta. Dette til tross for at løpet er det yngste av klassikerne. Juliusson fullførte på 34.12.17, og var med det 2 min foran vår Spartathlon-veteran Eiolf Eivindsen.
Tidligere på året satte han islandsk rekord på 24 timers med 217,745 km, på Bornholm.
I 2009 begynte han med å sette islandsk rekord på 48 timers med 333,844 km, også på Bornholm.
Høsten samme år fullførte han så den eldste av alle klassikerne, London - Brighton, på 11.47.32. Dette løpet ble arrangert for første gang i 1837, og gikk nesten uavbrutt fram til 1940, og ble tatt opp igjen i 1951. Det viste seg imidlertid stadig vanskeligere å få frivillige til å stille opp som funksjonærer, og 2005 gikk det for siste gang den gamle traseen. For et par år siden ble det tatt opp igjen, men nå som terrengløp, noe som forklarer at tidene er langt svakere enn før.
I mai i år fullførte han så det tradisjonsrike og nest eldste av klassikerne, Comrades Marathon i Sør-Afrika på tiden 8.56.58. Dette løpet ble arrangert for første gang i 1921, og har gått hvert år bortsett fra krigsårene. Comrades er også den absolutt største av klassikerne, med over 10.000 fullførende de siste årene.
Det er all grunn til å gratulere tøffingen fra sagaøya med hans prestasjoner. Det er sterkt av en så liten nasjon å ha den eneste i verden som har gjennomført de fire store klassikerne! Islendingen har også skrevet en meget inspirerende bok.
Gunnlaugur Juliusson med verdensrekord
Gunnlaugur Juliusson - den eneste i verden som har fullført de fire store
klassikerne: London-Brighton, Comrades, Western States og Spartathlon.
Islendingen Gunnlaugur Juliusson er en allsidig ultraløper, og han har resultater på flere ultradistanser. I 2005 gjennomførte han Western States på 26.14.14.
Så hørte vi ikke så mye til ham før i 2008; da fullførte han det som i ultramiljøet vurderes som selve klassikeren blant klassikerne, det 246 km lange Spartathlon fra Aten til Sparta. Dette til tross for at løpet er det yngste av klassikerne. Juliusson fullførte på 34.12.17, og var med det 2 min foran vår Spartathlon-veteran Eiolf Eivindsen.
Tidligere på året satte han islandsk rekord på 24 timers med 217,745 km, på Bornholm.
I 2009 begynte han med å sette islandsk rekord på 48 timers med 333,844 km, også på Bornholm.
Høsten samme år fullførte han så den eldste av alle klassikerne, London - Brighton, på 11.47.32. Dette løpet ble arrangert for første gang i 1837, og gikk nesten uavbrutt fram til 1940, og ble tatt opp igjen i 1951. Det viste seg imidlertid stadig vanskeligere å få frivillige til å stille opp som funksjonærer, og 2005 gikk det for siste gang den gamle traseen. For et par år siden ble det tatt opp igjen, men nå som terrengløp, noe som forklarer at tidene er langt svakere enn før.
I mai i år fullførte han så det tradisjonsrike og nest eldste av klassikerne, Comrades Marathon i Sør-Afrika på tiden 8.56.58. Dette løpet ble arrangert for første gang i 1921, og har gått hvert år bortsett fra krigsårene. Comrades er også den absolutt største av klassikerne, med over 10.000 fullførende de siste årene.
Det er all grunn til å gratulere tøffingen fra sagaøya med hans prestasjoner. Det er sterkt av en så liten nasjon å ha den eneste i verden som har gjennomført de fire store klassikerne! Islendingen har også skrevet en meget inspirerende bok.
fimmtudagur, júní 10, 2010
miðvikudagur, júní 09, 2010
Comrades hlaupið byggir eins og önnur mikil hlaup á ákveðinni sögu. Það er sameiginlegt með klassísku ultrahlaupunum fjórum að þau eiga sér sögu og maður hleypur í fótspor ákveins einstaklings eða einstaklinga þegar maður hleypur hlaupið. Það er allt annað að hlaupa frá stað A til staðar B þegar hlaupið byggir á ákveðinni skírskotun en ef ekkert býr að baki hlaupinu. Í Western States eru það fótspor Gordys Aingsleighs sem eru mörkuð í slóðann og í Spartathlon hlaupinu eru það spor Pheidippidesar sem keppendur sjá fyrir sér. Í Comrades er sagan svona:
Vic Clapman fæddist í London árið 1886 en fluttist til Suður Afríku ungur að árum með foreldrum sínum. Þegar Búa stríðið braust út (1899-1902) þá þjónaði hann við sjúkraflutninga einungis 13 ára að aldri. Hann fluttist síðar til Natal og vann þar fyrir sér sem vélamaður við SA járnbrautirnar. Þegar fyrri heimsstyrjöldin (1914-1918) braust út þá gekk Clapman í áttundu herdeld SA hersins. Hann barðist á austursvæðum Afríku og gekk 1700 mílur með hernum á þessum tíma. Sársaukinn, dauðinn og hörmungar þær sem hann upplifði með herdeildinni á þessum tíma skildi eftir sig sérstaka félagslega samkennd meðal hermananna. Margir lifðu stríðið af en aðrir féllu. Clapmann fannst að nauðsynlegt væri að minnast þeirra félaga sinna sem féllu í stríðinu á einhvern þann hátt sem sæmdi þeim raunum sem þeir höfðu gengið í gegnum. Minnugur hitans, þorstans og þreytunnar sem þeir gengu í gegnum þá fékk hann þá hugmynd að langhlaup við erfiðar aðstæður væri hæfileg leið til að minnast fallinna félaga sinna. Þetta leiddi hann til að móta hugmyndina um félagshlaup fyrrverandi hermanna til að minnast fallinna félaga sinna.
Clapman fór fram á leyfi til að hlaupa 56 mílna (89 km) leið milli Pietermaritzburg og Durban á suðaustur strönd Suður Afríku. Hlaupinu skyldi ætlað að verða lifandi minnisvarði um hetjudáðir Suður Afríkanskra hermanna í fyrri heimsstyrjöldinni. Þessar umsókn var afdráttarlaust hafnað af yfirvöldum, m.a. vegna þess að þetta væri óframkvæmanlegt. Clapman hélt því aftur á móti fram að ef hægt væri að taka hvaða einstakling sem var af götunni, láta hann fá riffil og 15 kg bakpoka og láta hann ganga þvers og kruss yfir Afríku þá væru þeir örugglega nægjanlega vel á sig komnir að hlaupa þessa umræddu vegnalengd. Umsókninni var hafnað árið 1919 og aftur árið 1920 en árið 1921 gáfu þau eftir og veittu leyfi sitt til hlaupsins.
Fyrsta Comrades hlaupið var ræst þann 24. maí árið 1921 fyrir utan ráðhúsið í Petermaritzburg. Þrjátíu og fjórir hlauparar stóðu á marklínunni. Hlaupið hefur verið haldið síðan ár hvert að undanskyldum þeim árum sem seinni heimsstyrjöldin stóð yfir. Hlaupið er ræst til skiptis í Durban eða Petermaritzburg og er talað um upphlaup eða niðurhlaup eftir því hvor leiðin er farin. Petermaritzburg liggur um 600 metrum hærra en Durban en það er ekki allt sem sýnist í þeim efnum. Ákveðið var að hámarkstími til að ljúka hlaupinu skyldi vera 12 klst. Fyrsti sigurvegarinnar lauk hlaupinu á 8:51 klst. Alls luku 12 einstaklingar fyrsta hlaupinu og hinn síðasti á 12:30 klst. Hann er sá eini sem hefur lokið hlaupinu á meir en 12 klst sem hefur fengið medalíu hlaupsins afhenta. það kom til að því að hann fékk miklar blöðrur á fæturna á síðustu 28 km að það þótti rétt að verðlauna það afrek að ljúka hlaupinu þrátt fyrir þær.
Með hliðsjón af sögu hlaupsins þá hefur það skotið djúpum rótum í Suður Afríkanskri þjóðarsál. Það er draumur margra að ljúka Comrades hlaupinu sem hinni endanlegu og óumdeildu manndómsraun. Fjölmiðlar hafa einnig sinnt því vel gegnum árin. Með hliðsjón af þessu tvennu þá hefur það um langt árabil verið langfjölmennasta ultrahlaup í heimi og öðlast þannig semm sem eitt af hinum fjórum klassísku ultrahlaupum heimsins. Lengi framan af þá var fjöldi þátttakenda bundinn við að hámarki um 1600 hlaupara. Það var gert m.a. vegna umferðarinnar. Þá var ekki farið að loka leiðinni á meðan hlaupið stóð yfir. Nú er búið að byggja upp hraðbraut á milli borganna svo að það er auðveldara að rýma fyrir hlaupinu. Hlaupið í ár hafði dálitla sérstöðu. Bæði var það hið 85. í röðinni og einnig skyldi það í fyrsta sinn þreytt tvö ár í röð "niður" eða endað í Durban. Sérstakir minnispeningar voru því fyrir þá sem hlupu það einnig í fyrra. Tvö niðurhlaup í röð höfðu aldrei verið haldin áður. Í ár voru 15.000 sæti til fyrir þá sem höfðu lokið hlaupinu áður og 5.000 pláss fyrir þá sem vildu þreyta það í fyrsta sinn. Sætin 15.000 fylltust á einum mánuði en sætin 5.000 fylltust á einum sólarhring og margir á biðlista. Því var brugðist við þessari miklu eftirspurn og sætum fjölgað. Endanlegur fjöldi þátttakenda var vel yfir 23 þúsund og reyndist það vera annar mesti fjöldi frá upphafi.
Vic Clapman fæddist í London árið 1886 en fluttist til Suður Afríku ungur að árum með foreldrum sínum. Þegar Búa stríðið braust út (1899-1902) þá þjónaði hann við sjúkraflutninga einungis 13 ára að aldri. Hann fluttist síðar til Natal og vann þar fyrir sér sem vélamaður við SA járnbrautirnar. Þegar fyrri heimsstyrjöldin (1914-1918) braust út þá gekk Clapman í áttundu herdeld SA hersins. Hann barðist á austursvæðum Afríku og gekk 1700 mílur með hernum á þessum tíma. Sársaukinn, dauðinn og hörmungar þær sem hann upplifði með herdeildinni á þessum tíma skildi eftir sig sérstaka félagslega samkennd meðal hermananna. Margir lifðu stríðið af en aðrir féllu. Clapmann fannst að nauðsynlegt væri að minnast þeirra félaga sinna sem féllu í stríðinu á einhvern þann hátt sem sæmdi þeim raunum sem þeir höfðu gengið í gegnum. Minnugur hitans, þorstans og þreytunnar sem þeir gengu í gegnum þá fékk hann þá hugmynd að langhlaup við erfiðar aðstæður væri hæfileg leið til að minnast fallinna félaga sinna. Þetta leiddi hann til að móta hugmyndina um félagshlaup fyrrverandi hermanna til að minnast fallinna félaga sinna.
Clapman fór fram á leyfi til að hlaupa 56 mílna (89 km) leið milli Pietermaritzburg og Durban á suðaustur strönd Suður Afríku. Hlaupinu skyldi ætlað að verða lifandi minnisvarði um hetjudáðir Suður Afríkanskra hermanna í fyrri heimsstyrjöldinni. Þessar umsókn var afdráttarlaust hafnað af yfirvöldum, m.a. vegna þess að þetta væri óframkvæmanlegt. Clapman hélt því aftur á móti fram að ef hægt væri að taka hvaða einstakling sem var af götunni, láta hann fá riffil og 15 kg bakpoka og láta hann ganga þvers og kruss yfir Afríku þá væru þeir örugglega nægjanlega vel á sig komnir að hlaupa þessa umræddu vegnalengd. Umsókninni var hafnað árið 1919 og aftur árið 1920 en árið 1921 gáfu þau eftir og veittu leyfi sitt til hlaupsins.
Fyrsta Comrades hlaupið var ræst þann 24. maí árið 1921 fyrir utan ráðhúsið í Petermaritzburg. Þrjátíu og fjórir hlauparar stóðu á marklínunni. Hlaupið hefur verið haldið síðan ár hvert að undanskyldum þeim árum sem seinni heimsstyrjöldin stóð yfir. Hlaupið er ræst til skiptis í Durban eða Petermaritzburg og er talað um upphlaup eða niðurhlaup eftir því hvor leiðin er farin. Petermaritzburg liggur um 600 metrum hærra en Durban en það er ekki allt sem sýnist í þeim efnum. Ákveðið var að hámarkstími til að ljúka hlaupinu skyldi vera 12 klst. Fyrsti sigurvegarinnar lauk hlaupinu á 8:51 klst. Alls luku 12 einstaklingar fyrsta hlaupinu og hinn síðasti á 12:30 klst. Hann er sá eini sem hefur lokið hlaupinu á meir en 12 klst sem hefur fengið medalíu hlaupsins afhenta. það kom til að því að hann fékk miklar blöðrur á fæturna á síðustu 28 km að það þótti rétt að verðlauna það afrek að ljúka hlaupinu þrátt fyrir þær.
Með hliðsjón af sögu hlaupsins þá hefur það skotið djúpum rótum í Suður Afríkanskri þjóðarsál. Það er draumur margra að ljúka Comrades hlaupinu sem hinni endanlegu og óumdeildu manndómsraun. Fjölmiðlar hafa einnig sinnt því vel gegnum árin. Með hliðsjón af þessu tvennu þá hefur það um langt árabil verið langfjölmennasta ultrahlaup í heimi og öðlast þannig semm sem eitt af hinum fjórum klassísku ultrahlaupum heimsins. Lengi framan af þá var fjöldi þátttakenda bundinn við að hámarki um 1600 hlaupara. Það var gert m.a. vegna umferðarinnar. Þá var ekki farið að loka leiðinni á meðan hlaupið stóð yfir. Nú er búið að byggja upp hraðbraut á milli borganna svo að það er auðveldara að rýma fyrir hlaupinu. Hlaupið í ár hafði dálitla sérstöðu. Bæði var það hið 85. í röðinni og einnig skyldi það í fyrsta sinn þreytt tvö ár í röð "niður" eða endað í Durban. Sérstakir minnispeningar voru því fyrir þá sem hlupu það einnig í fyrra. Tvö niðurhlaup í röð höfðu aldrei verið haldin áður. Í ár voru 15.000 sæti til fyrir þá sem höfðu lokið hlaupinu áður og 5.000 pláss fyrir þá sem vildu þreyta það í fyrsta sinn. Sætin 15.000 fylltust á einum mánuði en sætin 5.000 fylltust á einum sólarhring og margir á biðlista. Því var brugðist við þessari miklu eftirspurn og sætum fjölgað. Endanlegur fjöldi þátttakenda var vel yfir 23 þúsund og reyndist það vera annar mesti fjöldi frá upphafi.
þriðjudagur, júní 08, 2010
Ég stoppaði hjá Sveini í Oxford á leiðinni heim. Kom þangað á föstudag og fór heim á sunnudag. Oxford er mjög fallegur bær og sérstakur. Hann byggir á gömlum merg enda hófst skólastarf þar á þrettándu öld ef ég skil einhverjar upplýsingar rétt sem ég sá. Það sem er sérstakt við Oxford er að kollegíin, skólahúsnæðið, bókasöfnin og allt sem skólanum viðkemur er allt í kringum miðbæinn. Því er stutt til allra átta. Hjá Sveini er nokkurra mínútna göngutúr að fara á bókasafnið, í kennslustofurnar, í matsalinn, á hverfispubbinn og í miðbæinn. Stutt til allra átta. Allar þessar gömlu byggingar sem er þarna að sjá setja mjög sérstakan svip á þennan fallega bæ. Þarna sá maður t.d. mjög virðulega byggingu þar sem prentsmiðjan, sem prentar hinar þekktu Oxford Dictionary orðabækur, er staðsett.
Árangur er alltaf afstæður. Því er gaman að bera sig saman við aðra til að sjá hvernig staðan er. Ég sá í norskri statistikk yfir ultrahlaup að norðmenn hafa 14 sinnum lokið Comrades hlaupinu. Einungis einu sinni hefur norðmaður náð betri tíma en ég náði um daginn. Í hlaupinu þann 30. maí sl. tóku þrír svíar þátt í hlaupinu. Einn lauk hlaupinu á 9.19 klst, annar á um 11.00 klst og einn lauk ekki hlaupinu. Ég hef ekki samanburð frá öðrum norðurlandanna.
Árangur er alltaf afstæður. Því er gaman að bera sig saman við aðra til að sjá hvernig staðan er. Ég sá í norskri statistikk yfir ultrahlaup að norðmenn hafa 14 sinnum lokið Comrades hlaupinu. Einungis einu sinni hefur norðmaður náð betri tíma en ég náði um daginn. Í hlaupinu þann 30. maí sl. tóku þrír svíar þátt í hlaupinu. Einn lauk hlaupinu á 9.19 klst, annar á um 11.00 klst og einn lauk ekki hlaupinu. Ég hef ekki samanburð frá öðrum norðurlandanna.
miðvikudagur, júní 02, 2010
Teir standa vel ad Comrades hlaupinu her i Sudur Afriku. Tad er ekki bara a undan tvi og a medan a tvi stendur heldur einnig eftir a. Nu sa eg i dag ad tad er buid ad setja inn videoklipp fra hlaupinu tar sem sest tegar hlaupararnir fara er i gegnum hlid a leidinni og einnig eru upptokur fra markinu. Slodin er ad fara inn a www.comrades.com og tar klikkad a Live results. Ta er eftirnafninu slegid inn og ta koma upp personulegar upplysingar um arangur i hlaupinu. Lengst til vinstri er tengill a video. Tegar hann er opnadur ta hladast uppvideotokur fra ymsum stodum i hlaupinu. Tegar talningin a videoinu er kominn nidur i 0 ta a madur ad sjast. Haegt er ad skipta um stadi a flettiglugga ofarlega til vinstri. Eg er i svortum buxum og hvitum bol, med solgleraugu og hef ljosa hufu med slori. Ta aetti ad vera haegt ad sja garminn.
Atessum myndum sestvel hvilikur fjoldi var i hlaupinu. T.d. a km 26 er hopurinn mjog tettur a gotunni og rodin oslitin eins langt aftur og sest. I markinu er strollan mjog tett. To kom um helmingur teirra sem klarudu inn a sidasta klukkutimanum.
Atessum myndum sestvel hvilikur fjoldi var i hlaupinu. T.d. a km 26 er hopurinn mjog tettur a gotunni og rodin oslitin eins langt aftur og sest. I markinu er strollan mjog tett. To kom um helmingur teirra sem klarudu inn a sidasta klukkutimanum.
þriðjudagur, júní 01, 2010
Eg for i dag i skodunarferd inn a svaedid milli Durban og Petermaritzburg. Vid heimsottum reservesvaedi og garda tar sem haldid er utan um villidyr. Einnig heimsottum vid skemmtilegt fuglabu og slongu- og krokodilabu. Okkur bra dalitid tegar vid vorum a filasvaedinu. Tad er ekid um svadid eftir slodum og leitad ad dyrunum. ALlt i einu kom halfstalpadur fill a moti okkur og var heldur ufinn. Tad virtist eins og hann aetladi inn i bilinn. Bilstjoranum vard ekki um sel. Svo komu fleiri fila og karlar sem voru ad snuast i kringum ta. Tegar vid heldum afram eftir skamma stund ta kvoddu karlarnir en filarnir teyttu ludrana eins og teir vaeru ad segja okkur ad fara til fj..
A stora reservesvaedinu saum vid struta, nashyrninga, hippoa, sebra, gny og eg veit ekki hvad. Giraffana saum vid hins vegar hvergi. Tad var gaman ad fara tarna um. Undir lok ferdarinnar ta stoppudum vid a stad tar sem sest vel yfir. Ta skilst betur hvers vegna svaedid milli PMB og Durban er kallad 1000 haeda svaedid. Tad er ekkert nema haedir og lagdir. Ekki ad furda ad tad se heldur erfitt ad hlaupa a milli baejanna.
A stora reservesvaedinu saum vid struta, nashyrninga, hippoa, sebra, gny og eg veit ekki hvad. Giraffana saum vid hins vegar hvergi. Tad var gaman ad fara tarna um. Undir lok ferdarinnar ta stoppudum vid a stad tar sem sest vel yfir. Ta skilst betur hvers vegna svaedid milli PMB og Durban er kallad 1000 haeda svaedid. Tad er ekkert nema haedir og lagdir. Ekki ad furda ad tad se heldur erfitt ad hlaupa a milli baejanna.
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)