miðvikudagur, október 31, 2007

Við Dyrhólaey

Það hefur ýmislegt áhugavert verið í umræðunni að undanförnu. Eitt er staða forsetans. Það er ekki óeðlilegt að farið sé að ræða málin þegar hann er erlendis allt að 1/3 hluta ársins. Er það endilega sjálfsagt og eðlilegt að hann sé eins og einhver prómotor fyrir íslenska auðmenn? Það má vel vera að fyrirtækjum gangi betur að komast inn á ráðamenn erlendra ríkja þegar forsetinn er með í för en á hann að hafa það sem forgangsverkefni að taka af stað þegar kallið kemur. Spyr sá sem ekki veit en það er eðlilegt að menn spyrji sig hver sé tilgangurinn með þessu embætti. Í annan stað er það ekki sjálfsagður hlutur að hann sé að reisa landa eða heimsálfa milli í einkaþotum auðmanna. Merkilegt hve það fór hljótt þegar Abramovich tók hann með í þotunni um árið frá Rússlandi. Man eftir viðtali við manninn þar sem hann átti ekki orð yfir manngæsku Abramovich Chelsea eiganda yfir að hafa byggt leikskóla í sínu heimahéraði, manni sem hefur eitt af stærstu fótboltafélögum í Englandi sem leikfang.

Það er dálítið rætt um meint samráð Bónuss og Krónunnar í dag og að fyrirtækin breyti verðum eftir behag. Ég man eftir því þegar ég las undir meistaragráðu í HÍ fyrir nokkrum árum að þá var rætt um það í einum kúrsinum að apotekakeðjur breyttu verðum rafrænt eftir því hvort væri "rush hour" eða ekki. Þegar fólk kemur og verslar í tímahraki á leið heim úr vinnunni þá er óhætt að hækka verðið dálítið án þess að eftir sé tekið. Þetta er ekki ólöglegt og mörgum þótti þetta snjallt. Það er vafalaust rétt en gott er að hafa þetta í huga þegar menn kaupa inn í tímaþröng seinni part dagsins. Fram kom í útvarpinu að enginn sem ræddi um málið við fréttamenn að vildi koma fram undir nafni. Það er eðlilegt í ljósi þess hve þessar keðjur eru sterkar og eigendur þeirra áhrifamiklir. Þeir geta þannig haft áhrif á starfsmöguleika manna og þá áhættu vill fólk eðlilega ekki taka.

Í Morgunblaðinu á laugardaginn var birtist umfjöllun eftir sagnfræðing nokkurn um bók Juang Chang og Jan Halloway "Maó; Sagan sem aldrei var sögð". Hann var vægast sagt pirraður út í bókina og fann henni flest til foráttu. Meðal þess sem hann tíndi til var hve margir af þeim heimildarmönnum sem vitnað var í voru nafnlausir. Mér finnst það í hæsta máta eðlilegt að einstaklingar í landi með viðlíka stjórnarfari eins og er í Kína þori ekki að koma fram undir nafni. Í Kína ríkja 5% íbúanna (fjöldi æí Kommúnistaflokknum) yfir hinum 95 prósentunum og þessi 5% aldrei verið kosin. Það er í hæsta máta eðlilegt að einstaklingar sem eru gagnrýnir á ríkjandi stjórnarfar í löndum með slíkt stjórnarfar séu varir um sig. Þetta á sagnfræðingurinn að vita. Það virðist vera svo að Maó sé enn á dálitlum stalli í huga ýmissa vinstri manna og því sé umfjöllun eins og birtist í bók þeirra hjóna forkastanleg og allt tínt til sem hægt er að leggja henni til lasts. Sagnfræðingurinn sagði einnig að það væri firra að það hefðu 37 milljónir dáið úr hungri á árunum í fyrir 1960 vegna aðgerða og aðgerðaleysis Maós. Það hefðu ekki verið nema 30 milljónir. Það er náttúrulega allt annar hlutur. Juang Chang skrifaði einnig hina merku bók Viltir svanir. Einn umsagnaraðilinn sagði hana vera "leiðinlegustu bók sem hann hefði lesið". Minna mátti það ekki vera. Nýlega kom út bók um ungdómsár Stalíns. eftir því sem ég hef heyrt var hann samkvæmt bókinni hinn versti drullusokkur strax á unga árum og var framhaldið eftir því. Það er áberandi að enginn innlendur sagnfræðingur hefur tekið upp hanskann fyrir Stalín. Hann er greiniega orðinn "persona non grata" en það er enn staðinn vörður um mýtuna um Maó.

Það komu nýlega tveir svíar til landsins og boðuðu fagnaðarerindið í jafnréttismálum. Karlinn sagðist hafa áður verið karlremba og tuddast á konum sem yfirmaður en nú væri hann orðinn annar og betri maður og vildi leiða aðra karla upp á hinn breiða veg. Þetta er dálítið týpiskt fyrir svía. Þeir eru margir hverjir svo meðvitaðir að þeir telja að þeir séu fæddir til að leiða hina vantrúuðu og vankunnandi af villu síns vegar. Ég verð að segja að mér fannst þetta minna mig á Kristján heiti ég Ólafsson þegar hann játaði syndir sínar í Spaugstofunni hér um árið: "Ég játa, ég játa, I am a porno dog".

Sænskir ættu frekar að leiða hugann að því að á hverju ári eru fleiri hundruð smástelpur (12 - 14 ára) giftar nauðungargiftingu í Svíþjóð. Þetta gerist innan þeirra samfélagshópa sem telja slíka hluti eðlilega og sjálfsagða og útiloka sig frá samfélaginu eins og hægt er til að geta óáreittir stundað slíka iðju og aðra álíka s.s. umskurð á smástelpum, heiðursmorð og þess háttar.

þriðjudagur, október 30, 2007

laugardagur, október 27, 2007

Ágætur aðalfundur hjá maraþonfélaginu í gærkvöldi. Fór yfir þátttökuna í Spartathlon í máli og myndum. Gott að fá tækifæri til að deila þessari upplifum með fleirum. Reynslan á örugglega eftir að nýtast öðrum íslendingum þótt síðar verði. Haustmaraþonið var í morgun og er ekki búið þegar þetta er skrifað. Ég hætti eftir hálft. Fór of hratt út og þegar maður er orðinn álíka þreyttur eftir hálft maraþon eins og vanalega eftir 30 - 35 km þá er eins gott að pilla sig heim. Ég hafði ekki geð í mér til að fara seinni hlutann og ganga hann að stórum hluta til. Þetta kom mér ekki á óvart. Ég hef ekki hlaupið mikið undanfarið, hafi ekki sannfæringu fyrir að ég ætti að taka þátt í hlaupinu og bjó mig ekkert undir það orkulega séð. Hroki hefnir sín yfirleitt. Maður á að bera virðingu fyrir maraþoni.

Það er athyglisvert og um leið dálítið óhuggulegt að fylgjast með því hvernig ákveðinn hópur hefur gengið af göflunum yfir því að bókin um 10 litla negrastráka var endurút gefin. Það er náttúrulega sama syrpan eins og vanalega, fréttir, viðtöl, fréttaskýringaþættir og síðan dugði ekki meinna en málstofa í alþjóðahúsinu um málið. Sem betur fer voru ekki allir sammála þar um að bannfæra bókina eftir því sem hægt er að skilja á frásögnum þaðan. Síðan er bloggheimurinn kapítuli út af fyrir sig. ef einhevr vogar sér að andmæla hreintunguliðinu þá er hann umsvifalaust bannfærður og stimlaður sem rasisti um leið. Þannig er nú allt umburðarlyndið hjá fjölmenningarhlutanum. Ég þekki að persónulega að ef maður vogar sér að draga í efa að hömlulaus innflutningur ákveðinna hópa til landsins sé samfélaginu til bóta að þá er maður umsvifalaust stimplaður rasisti.

Að mínu mati er það grundvallarstriði að ekki verði látið undan þessum háværa minnihluta sem vill bannfæra bókina um 10 litla negrastráka og aðrar álíka og koma þeim út úr stofnunum og bókabúðum. Ef að það gerist hvað kemur þá næst? Hvar eru mörkin? Á að hreinsa út allar aðrar bækur sem hreinstefnufólk getur lesið út allskonar fordóma og niðurlægjandi umfjöllun um einhverja þjóðfélagshópa. Það er alveg á hreinu að hávaðaliðið munu aldrei stoppa ef að það nær árangri á einhverju sviði. Ég læt hjá liggja nú að telja upp bækur sem ég get búist við að standi höllum fæti því ég sé að það er víða verið að telja þær upp. Vafalaust er stærstur hluti þeirra bóka sem maður las sem krakki og unglingur vafasamur á einn eða annan hátt. Ég bakka ekki með það að mér finnast indíánabækurnar vera þær tegundir bóka sem eru einna helst fullar af kynþáttafordómum.

Fréttamat fjölmiðla er oft skrítið. Mogginn birti t.d. tvær fréttir sama daginn um eitthvað fólk á Húsavík sem var byrjað að vera saman. Aðra á baksíðu og hina á fréttasíðu inni í blaðinu. Hvað með það? Hvaða frétt er það, hvað þá að það þurfi að fjalla um það á tveim stöðum í sama blaðinu. Hefur fólk aldrei byrjað að vera saman á Íslandi fyrr? Ástæða fyrir þessum mikla áhuga Moggans á þessu er vafalaust sú að parið var erlent og af sitthvoru þjóðerninu. Sama er hvað er svo merkilegt við þetta? Að mínu mati heitir þetta að snobba fyrir fólki sem er af erlendu bergi brotið og finnast það sem því við kemur vera mjög merkilegt enda þótt samskonar hlutir séu ekki fréttnæmir hjá venjulegum innfæddum íslendingum. Séð og Heyrt hefur séð um að skýra frá því þegar fólk sem tilheyrir ákveðnum samfélagshóp hleypur sundur og saman. Það á að nægja í þessu efni. Þetta er nákvæmlega sama þróun í fréttaflutningi eins og ég hef séð að átti sér stað í Svíþjóð á sjöunda áratugnum. Þegar innflutningur fólks af erlendum toga til landsins byrjaði af alvöru á þeim tíma þá varð allt óskaplega fréttnæmt sem að því sneri. Það áttí síðan eftir að snúast heldur betur við i andhverfu sína. Væri það talin frétt af Mogganum ef Siggi frá Patró og Birna frá Ísafirði hefðu byrjað saman á balli á Húsavík? Ég held ekki.

Í sama blaði Moggans var skýrt frá hinu magnaða afreki Ásgeirs Jónssonar þegar hann gekk á Carstens Pyramid í Indónesíu. Vinnsla blaðamannsins á fréttinni var bæði ruglingsleg og hroðvirknisleg og greinilegt að hann hafði ekkert lagt í fréttina heldur hent texta á blað með eins lítilli fyrirhöfn og mögulegt var. Ekki var minnst á í fréttinni að ÁJ var fyrsti Íslendingur sem náði að ganga á fjallið, ekki var minnst á að það er svo erfitt að komast að fjallinu að annað fjall í Eyjaálfu hefur fengið formlegan sess sem eitt af Seven Summits vegna þessa, ekki var minnst á að Haraldur Örn, okkar fremsti fjallgöngumaður, hefur ekki komist á fjallið þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir. Þannig mætti áfram telja. Þetta afrek Ásgeirs var greinilega miklu minni atburður í augum blaðsins þennan daginn heldur en að eitthvað ágætisfólk á Húsavík var farið að draga sig saman.
Umfjöllun Fréttablaðsins um afrek ÁJ var miklu betri enda skrifuð af blaðamanni sem hefur til að skipa bæði þekkingu og áhuga á viðfangsefninu.

miðvikudagur, október 24, 2007

Ég keypti Breiðavíkurdrenginn eftir Pál Elíson í dag. Mér finnst að það minnsta sem maður getir gert er að kaupa bókina. það sýnir þó alla vega þeim sem segja frá að það hafi einhver vilja til að lesa frásögn þeirra af þessu víti sem dvölin þarna hefur verið. Maður getur ekki á nokkurn hátt skilið þá hugsun sem liggur að baki því að að 10 ára börn og þaðan af yngri skuli tekin heiman frá sér og sett í margra ára fangelsi án dóms og laga. Breiðavík var nokkursskonar Alcatras sem ómögulegt átti að vera að flýja frá. Fyrir utan að vera settir í margra ára fangelsi var börnunum misþyrmt á allan mögulegan og ómögulegan hátt. Ég sé ekki annað en lýsinig þeirra félaga sem skrifa bókina sé að öllu leyti rétt á staðháttum og á því fólki sem ég þekki þannig að ég hef enga ástæðu til að draga hitt í efa. Það getur enginn undrast að það skuli vera einstaklingar sem eru stórlaskaðir á sál eftir að hafa búið við þetta árum saman sem lýst er í þessari frásögn.

Það gengur mikið á í bókaheiminum í dag. Prestarnir rífast hver við annan um nýju biblíuþýðinguna. Vafalaust bannfæra þeir hver annan eftir hitanum sem virðist vera í umræðunni og verður spennandi að sjá hver sekkur fyrst.

Leikmenn eru þó uppteknari af öðrum og alavrlegri atburðum í bókmenntaheiminum. Endurútgáfa bókmenntaverksins Tíu litlir negrastrákar hefur skekið bloggheiminn og þar er víða skorið þykkt í umræðunni. Meðvitaða liðið nær ekki upp í nefið á sér yfir þeirri ósvinnu sem það er að gefa þennan meinta rasíska samsetning. Bókabrennum er hótað ef verkið komi til með að leynast í einhverjum jólapakkanum. Margir vilja láta banna þessa bók ásamt fleiri áþekkum. Ætli sagan af Litla Svarta Sambó endi ekki á brennunni líka og fleiri. Eitthvað er verið að tala um Tinnabækurnar í þessu sambandi. Bækurnar eftir Enid Blyton þykja einnig varhugaverðar í huga þessa fólks sem er svona svakalega meðvitað. Ég man nú ekki til þess að það skildi eftir sig mjög djúp rasísk spor þótt Tíu litlir negrastrákar væru sungnir á jólaskemmtunum í gamla daga.

Fyrir nokkrum árum varð allt vitlaust út af dagbók sem Prentsmiðjan Oddi gaf út með kvenlægum málsháttum. Umræðan endaði með því að allt upplagið var brennt. Ég man eftir því að skömmu eftir brennuna skrifaði ég paródíugrein á www.hrifla.is þar sem ég hrósaði brennunni í hástert og taldi að nú væri lag til að fylgja þessu eftir og hefja allsherjar ritskoðun á textum sem gerðu lítið úr konum. Taldi ég upp nokkra texta í þessu sambandi (s.s. Óla Skans og Ég er kokkur á kútter frá Sandi) og hafði greinina eins öfgafulla og ég gat og reyndi með því að gera grín að þeim ofsa sem var í þessari málsháttaumræðu. Þetta tókst nú ekki betur en svo að ég fór að fá tölvupósta þar sem ég fékk hrós fyrir greinina og var hvattur til frekari dáða á þessu sviði. Einnig fékk ég kveðjur og þakkir fyrir þetta merka framtak. Ég uppgötvaði með þessu hvað þessi umræða og ýmislegt henni tengd er óendanlega fáránleg og hef umgengist hana sem slíka upp frá því. Einu bækurnar sem maður las sem krakki og hægt er að telja rasískar að mínu mati eru indíánabækurnar. Indíánum er yfirleitt lýst í Indíánabókunum sem blóðþyrstum illmennum sem eira engu og drepa allt bæði hægri og vinstri. Það er því ekkert annað að gera en að vera á undan að drepa þá. Seinni tíma fróðleikur hefur leitt í ljós að í Ameríku var framið eitt það svakalegasta þjóðarmorð sem um getur þegar indíánunum var hreinlega því sem næst útrýmt eins og vísundunum. Sigurvegarnir skrifuðu síðan söguna og réttlættu gerðir sínar með fyrrgreindum lýsingum á indíánunum. Meðvitaða liðið hefur aldrei minnst á indíána í þessu samhengi það ég hef séð heldur er það upptekið af Litla svarta Sambó og Tíu litlum negrastrákum.

sunnudagur, október 21, 2007

Kirkjan í Breiðuvík sem strákarnir steyptu upp.

Fór út í gærmorgun upp úr kl. 7.00. Þurfti að vera mættur snemma heim svo það þýddi ekkert annað en að taka daginn snemma. Hitti Halldór, Pétur, Jóa og Stebba við Kringlumýrarbrautarbrúna um 8.30. Þetta er að falla í fastar vetrarskorður aftur. Við fórum fyrir Kársnesið og síðan upp tröppurnar og Fossvogsleiðina heim. Boot Kamp hópur var við tröppurnar í handlyftum þegar við komum þangað og nokkrir stukku í tröppurnar af miklum móð þegar við lögðum af stað upp.

Ég fór á Breiðavíkurmyndina seinni partinn. Hún er vel unnin og stjórnendur þræða vel þann milliveg sem þarf að gera í svona tilvikum, segja það sem segja þarf, en forðast að fjalla um þessa sögu á yfirdrifinn og væminn hátt. Þeir fyrrverandi vistmenn sem talað er við gera það á greinargóðan og hreinskilinn hátt. Það er átakanlegt að fá á þennan hátt yfirlit um hvernig var farið með ung börn og fjölskyldur þeirra á þessum árum af hálfu s.k. barnaverndaryfirvalda. Breiðavík var ekkert annað en glæpamannafabrikka á þessum árum því hvað áttu þessir unglingar að gera eftir að hafa verið píndir og barðir þarna árum saman með tilbrigðum í ýmsar áttir. Þegar út í samfélagið var komið aftur voru þessir strákar ómenntaðir, þekktu ekkert annað en hnefaréttinn og síðan var leitað í dóp og brennivín til að flýja raunveruleikann og fortíðina. Það er ekki hægt annað en að mæla með því að fólk sjái þessa mynd, hún tekst á við óþægilegan kafla í okkar samtímasögu sem þýðir ekki að loka augunum fyrir. Ég man hinsvegar aldrei til að það væri umtalað í sveitinni að aðbúnaður strákanna í Breiðuvík væri á þann hátt sem síðan hefur komið í ljós. Það er svo sem ekki að marka því samgangur var ekki mikill milli fólksins á Sandinum og Víknanna á þessum árum. Maður sá strákana í Breiðuvík helst á 17. júní og eins þegar þeir komu yfir á Sand í gróðursetningarferð einu sinni á ári um nokkurra ára skeið. Það ég man eftir var að þeir sem komu í Breiðuvík á þessum tíma höfðu við orð að það væri gert misvel í mat við strákana annars vegar og annað heimilisfólk hins vegar. Það var ekki plagsiður í sveitinni og því tók fólk eftir þessu. Á hinn bóginn kemur fram í myndinni að þeir höfðu gert tilraunir til að segja nágrönnum frá ástandinu en vafalaust ekki verið trúað.
Ég rak augun í aðeins einn smá hnökra sem skiptir svo sem ekki máli nema fyrir staðkunnuga. Þegar var fjallað um að útsvar starfsfólks á heimilinu hefðu skipt miklu máli fyrir Rauðasandshrepp (sem var alveg rétt) þá var flogið yfir Barðastrandarhrepp og sýndar myndir af bæjum þar. Það er smáónákvæmni því Barðastrandarhreppur hafði engin tengsl við Breiðavíkurheimilið.

Bókin "Það er staður í helvíti fyrir konur sem ekki standa með öðrum konum" hefur verið auglýst nokkuð í fjöðmiðlum að undanförnu. Tónninn í titli bókarinnar gefur til kynna að það sé fyrir hendi stöðug barátta milli kynjanna og konur verði að standa saman gegn kúgurunum (sem eru karlar eða allavega sé ég ekki að aðrir komi þar til greina). Þær sem skerist úr í þeirri baráttu eigi ekkert annað skilið en að fara lóðbeint til helvítis. Eithvað skortir á að þessi boðskapur hafi náð inn í fótboltageirann allavega því upp er kominn allnokkur skandali þegar öfundsjúkar fótboltastelpur tóku sig saman um að ganga fram hjá bestu fótboltakonu landsins við kjör á knattspyrnukonu ársins og kjósa þess í stað aðra sem allir vita sem vilja vita að er ekki besti leikmaður tímabilsins. Sú ágæta kona var ekki einu sinni valin besti leikmaður ársins í eigin félagi. Þessi uppákoma hlýtur því að hækka verulega standardinn á fótboltaliði þess í neðra í kvennaflokki skyldi maður halda ef eitthvað er að marka fyrrgreinda bók.

Mannréttindanefnd Reykjavíkur á meðal annarra mikilvægra verka að standa vörð um jafnrétti kynjanna. Í því sambandi er áhugavert að skoða hvernig sá 10 manna hópur sem skipar stöður aðalmanna og varamanna í nefndinni er settur saman.

laugardagur, október 20, 2007

<3 Svanhvít á útopnuðu á Airwaves

Það hefur margt verið rætt og ritað eftir hneykslið í Lictenstein þegar landsliðið í knattspyrnu steinlá þar á dögunum. Það er náttúrulega ljóst að þjálfarinn veldur ekki hlutverki sínu og er búið að vera ljóst nokkuð lengi. Það er með ólíkindum að sjá hvað menn sem spila á fullu í góðum liðum verða eins og kjúklingar þegar þeir stíga út á völlinn með landsliðinu. Þarna hlýtur eitthvað mikið að vera að. Ég get ekki varist þeirri hugsun að þa eigi ekki einungis að horfa á hlut þjálfarans í þessu dæmi heldur ætti einnig að skoða fyrirliðann, Eið Smára. Mér finnst hann vera latur í þeim leikjum sem ég hef séð þar sem hann spilar. Í öðru lagi er hann ekki að spila knattspyrnu og hefur ekki gert af viti í tæpt ár. Bæði vegna meiðsla og einnig vegna þess að hann kemst ekki í liðið í Barcelona. landsliðsþjálfari sem hefði bein í nefinu myndi ekki velja menn í liðið sem þurfa að verma bekkinn í félagsliðinu og fá ekki að spila. Það á að vera frumskilyrði fyrir þvi að vera gjaldgengur í landsliðið að menn spili að jafnaði. Sama hvort menn heita Eiður Smári eða eitthvað annað. Menn eiga ekki að nota landsliðið til að koma sér í leikæfingu fyrir félagsliðið. Í annan stað er ég orðinn efins um hve gagnlegur Eiður er fyrir landsliðið eða alla vega hvort hann sé látinn leika rétt hlutverk í því. Það á allt að fara í gegum hann og leikmenn haga sér eftir því. Það gerir andstæðingunum auðveldara fyrir. Er það tilviljun að þeir tveir leikir sem mann hafa gengið beinir í baki af leikvangi voru þeir leikir sem stórstjarnan var ekki með? Ég held ekki. Þá þurftu allir að treysta á sjálfan sig og vitaskuld eru margir í liðinu hörku fótboltamenn ef þeir fá að njóta sín. Það skal enginn segja mér að það séu einhverjir kjúklingar sem eru fastamenn í ensku úrvaldsdeildinni, spila í bestu liðum Svíþjóðar og eru búnir að stimpla sig inn í efstu deildina á Ítalíu. Ég held að það þurfi að ráða góðan erlendan þjálfara til að fá smá distans frá leikmönnum og KSÍ.

Ég verð að segja að ég skil ekki alveg með hvaða rökum Al Core voru veitt friðarverðlaun Nobels. Kennigar hans eru umdeildar og tengjast ekki svo séð verði frið í heiminum. Mér finnst að það hefði frekar átt að veita Michael Moore (eða hetir hann það ekki)sem hefur gert kontróversíal myndir um Bandaríska þjóðfélagið. Af hverju ekki?

Ég sá auglýsingu í kvöld í sjónvarpinu þar sem einhver karl segir að verðlag á Íslandi sé dýrt. Verðlag er ekki dýrt, vörur eru dýrar. Verðlag er hátt.

fimmtudagur, október 18, 2007

Ásgeir Jónsson í góðra félaga hóp

Ég hef verið frekar latur að hlaupa undanfarið, það kemur oft svona backflash eftir mikil átök. Ég er hins vegar rólegur yfir þessu, maður þarf að liðka sig upp til að geta rúllað haustmaraþonið sæmilega en siðan hefst alvaran. Það verða ekki mörg stór hlaup næsta árið, kannski eitt fram á næsta haust. Það er um að gera að byggja upp nógu sterkt hungur.

Kíkti á Airwaves á Grandrock í gærkvöldi. <3 Svanhvít var að spila þar og stóð sig vel. Fullt af fólki og mikil stemming. Sviðið var kannski í minnsta lagi fyrir svo fjölmenna og plássfreka sveit eins og Svanhvítin er en sama er þetta gekk allt vel upp. Ég tók dálítið af myndum af krökkunum þar. Hef tekið myndir af og til af þeim frá því á Músíktilraunum sl. vetur. Gaman að heyra hvað þeim hefur farið mikið fram og eru orðin þétt. Lögin eru ágætt grípandi gleðipopp og þem hefur tekist það sem er ekki alltaf einfalt en það er að skapa sér sérstöðu.

Það var umræða um laun Páls Magnússonar útvarpsstjóra á Stöð 2 í gærkvöldi. Rök Páls fyrir launum sínum voru þau að þau væru álíka eins og hjá forstjóra meðalstórs fyrirtækis. Það má vel vera að svo sé og það er allt í lagi. En fyrst að það á að miða laun úrvarpsstjórans við fyrirtæki á almennum markaði þá vil ég líka hafa val um hvort ég vilji skipta við útvarpið eða ekki eins og maður gerir gagnvart fyrrtækjum á almennum markaði. Ég get ómögulega sætt mig við það að forstjóri stofnunar sem tekur peninga fyrir rekstrinum úr vösunum á manni með valdi skuli miða laun sín við laun þeirra manna sem eiga allt sitt undir þvi að standa sig í vinnunni. Ef enginn vill skipta við fyrirtæki á frjálsum markaði fer það á hausinn. Ef enginn horfir á dagskrá ríkissjónvarpsins þá breytist í sjálfu sér ekki neitt.

Sá frétt um að Rauði krossinn hafði rannsakað stöðu innflytjenda úti á landi. Þar kom í ljós að þeir telja sig vera félagslega einangraða og eiga erfitt með að falla inn í fj0ölskyldusamfélögin. Tungmálið er þeim erfitt o.s.frv. Það er rétt að skoða nokkur atriði í þessu sambandi. Nú er það svo að útlendingar eru ekki eina fólkið sem er félagslega einangrað bæði úti á landi og hér á suðvesturhorninu. Ég þekki það meir að segja frá Raufarhöfn að í plássinu sem taldi 400 íbúa á þeim árum bjó fólks em var félagslega einangrað. Er það fólk félagslega einangrað sem getur ekki flutt vegna þess að það getur ekki selt húsin sín og fært sig þangað sem það vill fara. Oft er sagt að maður sé hvergi meira einmana en í stórborg. Er það rétt? Spyr sá sem ekki veit. Það er síðan ekki hægt að taka af manni ábyrgðina á að reyna að bjarga sér þegar maður flytur til framandi landa. Tungumálið er miserfiður þröskuldur en sama er það tekst í flestum tilvikum að klofa yfir hann ef vilji er fyrir hendi. Ég þekki það frá því ég bjó í Rússlandi í tæpt ár á sínum tíma að það voru ýmsir í hópnum orðnir mjög vel talandi á rússnesku eftir hálfs árs búsetu. Öðrum gekk það lakar því þeir lögðu minna að sér. Það voru hins vegar engir félagsfræðingar mættir að spyrja okkur hvort við værum félagslega einangraðir eða hvernig gengi að læra málið. Við bara björguðum okkur. Það er hins vegar alltaf auðvelda leiðin að flýja það verkefni að aðlaga sig nýju samfélagi með því að loka sig inni í sínu málsamfélagi. Það á bæði við um íslendinga sem og aðra þegar flutt er erlendis. Því myndi ég leiða talið að því hvað viðkomandi einstaklingar geti betur gert sjálfir í þessum málum áður en farið verður í að dæla peningum í verkefni þessu tenngt og síendurteknar rannsóknir á þessum málum. Það er nefnilega til svolítið sem heitir að búa sér til verkefni.

miðvikudagur, október 17, 2007

Skipaskurðurinn i Chorintos er handgrafinn

Það hefur verið gaman að fylgjast með ævintýrum Ásgeirs Jónssonar í Eyjaálfu þegar hann kleif Carstens Pyramid, fyrstur íslendinga. Þetta er liður í 7 Summits hjá honum en þetta fjall hefur á sérstöðu að það er svo erfitt að fá aðgang að þvi til að klífa það. Haraldur Örn er búinn að gera nokkrar tilraunir til að okmast á fjallið og leggja mikið fé undir en án árangurs. Það þarf því margt að ganga upp til að ferðin takist fyrir utan að vera góður klettamaður. Þarna eru mannætur á ferð í skógunum, stærsta náma í heimi Free Port sem þarf að fara í gegnum er öll mjög dúbíus og umferð utanaðkomandi aðila því ekki vel séð. Ásgeir er á leiðinni heim og kemur líklega í kvöld. Hann segir frá æfintýrum sínum á www.aj.is og ferðasagan birtist þar vonandi innan tíðar. Ásgeir er meistari minn í mataræði og hefur haft mikil áhrif á matseðilinn síðasta eina og hálfa árið.

Það er ýmislegt sem menn gera sér til gamans. Ég rakst á frásögn eftir David Crockett sem hljóp fram og til baka eftir Crand Canyon einn síns liðs. Þetta eru 83 mílur og túrinn tók 34 klst. Hann hefur birt frásögn af ferðinni á netinu undir slóðinni www.crockettclan.org/blog/?p=92#comments
Það hlýtur að vera magnað að taka langa æfingu við þessar aðstæður.

Ég horfði á myndina "Köld slóð" nýlega. Efnið og söguþráðurinn var svo sem allt í lagi en það var með ólíkindum hvað samtölin voru oft lélega gerð og stirðbusaleg. Þegar aðalbófinn var að búa sig undir að ganga frá söguhetjunni og það var svona dramatískt uppgjör þeirra á milli þá töluðu þeir eins og þeir læsu af bók á skólaskemmtun í barnaskóla. Það er eiginlega furðulegt hvað góðir leikarar á sviði verða oft stirðir þegar á dúkinn er komið.

mánudagur, október 15, 2007

Scott Jurec og Akiko Sakamoto


113, originally uploaded by Gunnlaugur.

Scott Jurek, sigurvegari í Spartathlon tvö ár í röð, hefur ritað frásögn af hlaupinu í ár. Hún er mjög áhugaverð eins og gefur að skilja. Slóðin er þessi: http://www.scottjurek.com/blog/2007/10/11/my-2007-spartathlon-race-report/
Scott er mjög sympatiskur náungi fyrir utan að vera afburða íþróttamaður. Hann og konan hans sem fylgir honum í flest hlaup og er hans besti aðstoðarmaður eru afar indælt fólk sem eru mikils metin í hlauparaheiminum.

Talandi um fólk á faraldsfæti þá les ég stundum bloggsíðu þar sem Sonja og Jói, fólk sem ég þekki ekki neitt en veit að er til, lýsa ferð sinni um Indland, Pakistan, Nepal og víar um þarlendar slóðir. Jói er mjög góður ljósmyndari og því prýðir bloggsíðuna mikið magn frábærra mynda af þessum framandi slóðum. Ég ráðlegg þeim sem hafa gaman af því að skyggnast ínn í þennan framandi heim í máli og myndum að skoða þessa skemmtilegu bloggsíðu. Það ég best veit er Jói þessi barnabarn Bjarna heitins og Rögnu í Hvestu í Arnarfirði. Myndrænt umhverfi í Arnarfirðinum hefur greinilega skilið eftir spor í piltinum. Slóðin er: http://sonjaogjoi.blogspot.com/

Megas í Laugardalshöllinni

sunnudagur, október 14, 2007

Fór á landsleikinn í gær. Varð vitni að því þegar Lettar niðurlægðu lélegt íslenskt landslið. Svona lagað á ekki að gerast á heimavelli. Þegar leikmenn sem fá góða dóma með liðum sínum sýna oftar en ekki lélega leiki með landsliðinu þá er ástæðan mjög einföld, þjálfarinn veldur ekki hlutverki sínu. Ég vona að þessu hörmungartómabili fari senn að ljúka þannig að leikmenn fari að sýna sitt rétta andlit í landsleikjum.

Eitt atriði var þó til bóta á landsleiknum. Mun meira heyrðist í áhorfendum eða hluta þeirra en yfirleitt áður. Töluvert hefur verið gert í því að fá íslenska áhorfendur til að láta meira heyra í sér og reyna að brjóta upp hina pínlegu þögn sem yfirleitt ræður ríkjum á Laugardalsvellinum þegar landsleikir eru á vellinum. Þetta hefur tekist þokkalega en þó vekur manni það svolitlum áhyggjum þegar þjóðernissinnaðir söngvar eru kyrjaðir af miklum móð s.s. "Lettar eru bara vinnulýður" og "Er kalt á Kárahnjúkum?". Slíkt getur leitt eitt og annað af sér. Eftir leikinn réðust íslenskar fyllibyttur úr hópi þeirra sem sungu hvað mest á hóp Letta sem voru glaðir yfir góðum árangri liðs síns. Eins og sannir aumingjar fóru þeir yfirleitt margir gegn fáum. Mér var sagt af manni sem horfði á þetta að meðal annars hefði fullorðinn drukkinn Letti verið sparkaður niður þannig að hann lenti á andlitinu í stéttinni, gleraugu brotnuðu og kannski eitthvað meira.

Fyrir nokkrum misserum var nokkur umfjöllun hér um slagsmálagengi sem fór í hóp um miðbæinn og réðst á varnarlaust fólk. Margir gegn fáum. Umfjöllun um þetta hefur fjarað út sem betur fer og vonandi hafa þeir látið af þessari iðju. Stokkhólmur er í uppnámi þessa dagana vegna þess að svona slagsmálagengi unglinga drap 16 ára strák sem þeir réðust á í hóp. Lögreglan verður því að taka á svona löguðu í sambandi við landsleiki strax í upphafi og kæfa það strax.

Kvöldið var betra. Fór þá aftur á Laugardalssvæðið og hlýddi á meistara Megas ásamt Senuþjófunum. Karlinn var magnaður svo og hljómsveitin. Það var talið í kl. 21.15 og síðan var spilað non stop í tvo klukkutíma. Karlinn er magnaður, kominn á sjötugsaldur. Hann drakk ekki einu sinni vatnssopa allann tímann heldur söng og spilaði á fullu gasi. Hljómsveitin er kapituli út af fyrir sig. Mögnuð sveit og afar þétt. Fínir hljóðfæraleikarar sem spila Megasarprógrammið upp á tíu. Nýjar útsetningar á mörgum lögum. Þetta var fín kvöldstund.

Það hefur mikið gengið á í borginni á undanförnum dögum. Ég ætla ekki að fjalla um borgarstjórnarpólitíkina af eðlilegum ástæðum en vil þó láta þess getið vegna þess að ýmsir eru að tala um að það eigi að boða strax til kosninga í borginni. Samkvæmt landslögum er það ekki hægt. Það er kosið til sveitarstjórna á fjögurra ára fresti og ekki oftar.

Ólyktina af Orkuveitumálinu, REI, samrunanum við Geysir Green Energy og ollu því dæmi leggur langar leiðir. Það er ekki nema að mönnum blöskri þegar fyrir liggur að útvaldir einstaklingar eru að hramsa til sín opinberar eigur á verði sem þeir hafa búið til sjálfir. Það væri hægt að skrifa langt mál um þetta mál og kannski ég geri það síðar. Það á t.d. fjalla um hlutverk stofnana sveitarfélaga og verklag við sölu opinberra eigna.

Keypti bók nýlega sem maður hlakkar árlega til að fá. Það eru fjölmiðlapistlar Ólafs Teits Guðnasonar. Í þessari bók dregur hann saman pistla sem hann skrifar vikulega í Viðskiptablaðið um frammistöðu fjölmiðla og þess fólks sem þar starfar. Pistlar Ólafs eru misvinsælir meðal fjölmiðlafólks enda er Ólafur oft bæði glöggur, óvæginn og mjög greinargóður í umfjöllun sinni. Ég mæli með þessari bók sem ómissandi lesningu fyrir alla sem hafa áhuga á gagnrýninni þjóðmálaumræðu.

Fór 20 km í morgun með Vinum Gullu. Rigning og heldur kalt.

Kór frá Angmassaliq á klöppunum í Base Camp

fimmtudagur, október 11, 2007

Ég hef verið að skoða heimasíðu Orkneyingsins William Sichel. Þar kennir ýmissa grasa eins og við var að búast. Meðal annars er það linkur á bók eftir hlauparann Gordon Piere sem var uppi um miðja síðustu öld. Þar kennir ýmissa grasa. Bókin heitir "Runinng fast and injury free". Áhugaverður titill. Hann heldur því meðal annars fram að maður eigi sem minnst að láta hælinn koma niður á hlaupum heldur að koma niður í skrefinu á jarkann og tábergið því þar sé fjöðrunin meiri. Halla sér fram án þess þó að vera álútur. Þannig minnki maður álagið á fæturna og beinagrindina og dragi úr meiðslahættu. Þetta er svona áþekkt Chi Running aðferðinni sem ég las um í fyrra og hefur gefist mér vel. Þetta er allrar athygli vert.
Slóðin er http://www.williamsichel.co.uk/documents/Running_Fast_and_Injury_Free.pdf fyrir þá sem hafa áhuga.

Rakst á skemmtilega frásögn eftir danann Henrik Schriver sem var með mér í herbergi í Aþenu eftir að við komum frá Spörtu. Hann kemur frá Árósum eins og félagar hans tveir sem tóku einnig þátt í hlaupinu. Enginn þeirra kláraði. Þeir haa jafnvel átt í meiri vandræðum með magann en ég og þótti mér þó nóg um. Tveir fóru kringum 90 km en Henrik fór um 160 km. Tilvalið að fríska upp dönskuna með því að lesa þessa frásögn. Hún er hér:

http://kuul.dk/pdf/droemmen%20lever%20stadig.PDF

mánudagur, október 08, 2007

Fór að hlaupa í gær með Vinum Gulli í góða veðrinu. Allt í fínu með fæturnar. Fórum samtals um 20 km. Stoppuðum út í Nauthól hjá Geðhlaupinu þar sem það var að byrja. Mættum hlaupurunum á leiðinni til baka. Held að Jósep hafi unnið það örugglega og trúi að Sigurjón hafi orðið í öðru sæti því hann var orðinn mjög einbeittur á svipinn þegar við mættum honum hjá Fossvogsskólanum.

Nú þarf að setja upp prógram fyrir veturinn. Lyftingar, innihlaup, útihlaup og hjólreiðar. Brekkuæfingum verður sinnt sérstaklega. Ég hafði samband við Kim Rasmussen í vikunni og meldaði mig úr 48 tíma hlaupinu. 24 tíma hlaupið verður að duga í vor því ég vil ekki hætta á að vera það lengi að jafna mig eftir 48 tíma hlaup að maður missi langan tíma úr æfingum fyrir haustið. Einnig verður að passa andlega þáttinn. Hluti af þessu er að byggja upp mikla löngun og sterkan vilja til að klára erfitt hlaup. Ef maður er að vasast í of mörgum nýjum áföngum er hætta á að maður verði saddur og taki ekki allt út úr skrokknum sem í honum býr.

Það hefur verið heitt í Chicago í gær. Þó ekki eins heitt og hjá okkur í Grikklandi en sama er, þetta er gríðarlegur hiti. Munurinn er kannski sá að þarna er mikill fjöldi fólks sem er bæði óvanur að hlaupa maraþon og þar til viðbótar óvanur að takast á við svona hita. Það er náttúrulega svakalegt ef vatnið er búið á drykkjarstöðvunum og allt fer í steik. Það þarf gríðarlegan viðbúnað til að halda utan um þetta allt saman í svona hita. Chicago maraþonið er eitt af þeim fimm stóru sem maður á eftir að taka. Hin eru Berlín og New York.

föstudagur, október 05, 2007

Ég hitti áhugaverðan mann í morgunmatnum eitt sinn í Grikklandsferðinni. Lágvaxinn og grannur var hann og talaði ensku sem ég átti í erfiðleikum með að skilja. Smám saman kom í ljós að þetta var merkilegur maður. Ekki bara fyrir það að hann kláraði hlaupið með fyrstu mönnum, varð í 9. sæti á rúmum 29 klst, heldur fyrir að hann er mjög mikill spökulant í öllu sem viðkemur mataræði langhlaupara. Hann er um fimmtugt og sagðist hafa verið nær 11 ár að finna út þá formúlu sem passaði honum í keppnum. Hann tekur alla fæðu í hlaupum inn í fljótandi formi því hann segir að föst fæða taki of mikla orku til sín. Drykkirnir verða að hafa sýrustig PH 8 eða að vera frekar basískir. Hann tekur inn ca 100 kaloríur á klukkutímann en aðra orku fær hann úr fitubrennslu. Hann er lágvaxinn og grannur, tæp sextíu kíló á þyngd, og segist hafa líkamsbyggingu sem sé kjörin fyrir langhlaupara. Léttur og sterkur. Þessi breti kemur frá Orkneyum og vinnur þar sem framkvæmdastjóri angórukanínubænda.
Það er ljóst að árangur í ultrahlaupum byggist ekki einvörðungu upp á stífum æfingum, mataræðið er einnig hluti af því að ná árangri. Líkaminn þarf prótein og kolvetni í ákveðnum hlutföllum sem eru vafalaust mismunandi milli einstaklinga. Með yfirlegu geta menn áttað sig smám saman á því hvað passar helst fyrir hvern og einn. Ég ætla að hafa asmband við William og fara nánar yfir reynslu hans í næringarmálum. Þess má eta að þessi magnaði maður fékk krabbamein fyrir tæpum tíu árum síðan en sigraðist á því eins og svo mörgu öðru. Hann hefur m.a. klárað Badwater sem er hið ultimata hlaup.

Heimasíðan hans er: www.williamsichel.co.uk

miðvikudagur, október 03, 2007

Fyrsta hjálp veitt á staðnum

Finnski félagi minn

Verðlaunahafar á lokahátíð

Grikinn Tsiakiris setur samkomuna

Fjórir þjóðverjar og austurríkismaður koma í mark

Þá er þessu ævintýri lokið. Enda þótt ekki gengi allt eftir sem ætlað var þá er maður margs vísari og betur í stakk búinn til að takast á við viðlíka þolraunir í náinni framtíð. Eitt af því sem ég var að velta fyrir mér á föstudagsnóttina þegar tilveran var sem bröttust því í ósköpunum Eiolf, Kjell Ove og svo fjöldamargir margir aðrir hlauparar koma til Grikklands ár eftir ár til að þreyta Spartathlon. Er ekki nóg að gera það bara einu sinni og hafa þar með sannað fyrir sjálfum sér og öðrum að viðkomandi er í stakk búinn til að ljúka mesta og virtasta ultrahlaupi Evrópu. Nú er ég búinn að komast að leyndardóminum bak við það því menn koma ár eftir ár og takast á við fótspor Peidippidesar. Stundum gengur vel og stundum ekki en sama er, menn mæta aftur og aftur. Í öllum þeim hlaupum sem ég hef kynnst hingað til þá er hlaupið, verðlaun veitt þeim sem fyrstir koma í mark, hinir fá vðurkenningar og svo er þetta búið. Hver fer svo til sína heima. Menn verða kannski málkunnugir á brautinni eða í lok hlaups eins og við Eiolf í WS en sama er, þetta er allt mjög stutt. Í Grikklandi er þetta með allt öðrum blæ. Keppendur taka flestir vikutíma í hlaupið. Þeir mæta að minnsta kosti tveimur dögum fyrir hlaup og síðan eru í hlaupalok aðrir tveir dagar þar sem menn blanda geði, spjalla saman, kynnast nýjum hlaupurum o.s.frv. Þarna hittast einstaklingar frá öllum heimshornum sem hafa eina erfiðistu íþrótt sem um getur að áhugamáli, ultrahlaup. Í Grikklandi voru hlauparar frá Bandaríkjunum, Suður Ameríku, flestum löndum Evrópu þ.m.t. öllum Norðurlandanna, Kína, Kóreu, Japan og Nýja Sjálandi það ég man eftir. Í augum þessara einstaklinga er maraþonvegalengdin bara upphitun. Meðal þessa hóps myndast tengsl, kunningsskapur og vinátta. Því mæta þeir þangað frekar en til annarra hlaupa ár eftir ár, taka allt sem þeir geta út úr líkama og sál á meðan þeir eru að berjast við að ná að fótskör Leonídasar konungs og síðan bíður félagslífið og endurfundirnir þar á eftir. Það eru þessi atriði sem gera Spartathlon frábrugðið öðrum ultrahlaupum fyrir utan vegalengdina og allt sem til þarf að ná settu marki. Það samgleðjast allir þeim sem ná settu marki og þeir sem hafa slegið af á leiðinni fá ráð og leiðbeiningar varðandi þá hluti sem betur máttu fara. Sigur eins er sigur allra.
Ég verð að segja það eins og það er að maður fyllist þakklæti og auðmýkt yfir því að hafa heilsu og þrek til að vera kominn með stóru tána inn í þetta samfélag. Það er ekki sjálfgefið og það skal maður meta. Það er langur vegur frá því ég hljóp skemmtiskokkið hér forðum daga með fötin í annari hendinni og Jóa litla í hinni hendinni og var bara stoltur af þvi að komast alla leið. Vegurinn frá þeim tíma hefur ekki alltaf verið beinn eða auðrataður en sama er þegar ákveðnir áfangar nást.
Á þessum dögum í Spartathlon samfélaginu myndast fljótt góð tengsl milli hlauparanna. Ég kynntist mörgum mönnum sem eru hver fyrir sig eftirminnilegur á einn og annan hátt. Þar má nefna þjóðverjana Josef sem er heildsali og ætlar að fara undir 30 klst næst með þvi að byggja sig vetur undir að hlaupa í brekkum og Jurgen sem sólbrann m.a.s. á tungunni. Ég var í herbergi með þeim eftir hlaupið og sýndi þeim m.a. myndasíðuna mína á netinu. Daninn Henrik sem var fjórði maður í herberginu spurði þegar hann sá norðurljósamyndirnar: „Ég veit að þetta er heimskulega spurt en sér maður virkilega svona á himninum á Íslandi?“ Þjóðverjarnir vorkenndu mér ekkert þegar ég kvartaði undan hitanum og sögðu: “Æfðu bara í öllum þessum sánum sem þið hafið og hitið upp með heita vatninu“ Þetta er náttúrulega laukrétt. Orkneyingurinn William sem fann loks rétta mataræðið eftir 11 ára tilraunir er með áhugaverða heimasíðu sem ég þarf að rannsaka betur. Hann á sína heimasánu sem hann notar til að byggja upp þol til að mæta hitanum. Þjóðverjinn Peter sem mun hlaupa sitt sex hundraðasta Maraþon and beyond í haust kemur kannski á Laugaveginn eftir svona tvö ár eða þegar hann hefur pláss í próramminu. Pólski harðjaxlinn Piotr sem hljóp að heiman niður til Grikklands er ógleymanlegur. Lestarstjórinn Sid frá Sheffield sem skoðaði með mér helstu fornminjar grikkja niður í Aþenu á mánudaginn hafði trú á því að hann hefði hlaupið of mörg ultrahlaup á undanförnu einu og hálfu ári þannig að löngunin til að ná á leiðarenda hafi verið orðin of lítil. Jaxlinn Pasi Kurkinahti frá Finnlandi sem hefur lokið Spartathlon þrisvar sagðist hafa verið að stefna því að takast á við Badwater en eftir upplifun helgarinnar þá væri hann búinn að sjá að svona brutal hiti væri ekki það sem hann sæktist eftir ótilneyddur. Sænski höfðinginn Kjell Ove Skoglund og glaðbeitti norðmaðurinn Eiolf Eivindssen eru einnig menn sem betra er að þekkja heldur en ekki. Í undirbúningi er að ultrahlauparar á norðurlöndunum taki upp með sér formlegt samstarf til að vinna að framgangi íþróttarinnar innan íþr´ttasambanda viðkomandi landa. Þeir vilja gjarna hafa íslendinga með. Síðan má ekki gleyma breska ofurmenninu Neil Kapoor sem býr niður í 101 næsta árið vegna starfa hjá Landsbankanum. Hann er magnaður náungi sem verður gaman að fá í hlauparasamfélagið á næstu mánuðum.
Enda þótt afleiðingar brennandi hita og næringarskorts hafi að lokum skákað mér upp í rútuna áður en hlaupinu lauk þá eru ýmsir hlutir sem ég er ánægður með. Fyrst og fremst er ég þó ánægður með hvað ég var ólerkaður í lærunum eftir 150 km þegar ég hætti. Það segir mér að það eru allir möguleikar skrokksins vegna að klára þetta hlaup undir normal kringumstæðum og með þá þekkingu í farteskinu sem ég hef aflað mér í þessari tilraun. Með markvissum undirbúningi og skipulagningu í hlaupinu er hægt að fækka óvissuþáttunum verulega. Vitaskuld er hlaupið mjög erfitt og kallar á fyllstu virðingu eins og dæmin sanna en sama er það á að vera vel yfirstíganlegt. Maður þarf að vera undir það búinn að sársaukinn fari að kvelja skrokkinn og andann áður en hlaupinu lýkur en eins og japanski finninn Yokio Morishita sagði þegar hann sýndi mér flatsærið undir ilinni: „Þetta var vel þess virði“.
Á mánudagskvöldið var lokaveislan haldin niður í Aþenu. Þar var öll yfirstjórn hlaupsins mætt, hlaupararnir og aðstoðar menn þeirra. Það lá við að formaður hlaupanefndarinnar biðist afsökunar á hitanum í setningarræðu kvöldsins en þessa daga var mesti hiti í gjörvallri sögu hlaupsins. Þarna var önnur verðlaunaafhending fyrir fyrstu menn svo og viðurkenningar afhentar þeim sem luku hlaupnu. Menn fengu afhent viðurkenningarskjöl, verðlaunapeninga og myndir. Mikil stemming sveif yfir vötnum og þarna skildi maður til fulls undirtóninn í að fólk kemur til hlaupsins frá öllum heimshornum ár eftir ár. Ég hitti grikkjann Tsiakiris um kvöldið en hann hefur verið stjórnarformaður Spartathlonsráðsins síðustu 15 ár. Hann hafði gaman af að sjá íslending í hópnum en það eru líklega til svo fá eintök af okkur að þau þykja fáséð og þar af leiðandi áhugaverð. Hann hvatti mig til að koma aftur að ári og það er nákvæmlega það sem ég er að hugsa um að gera á þessari stundu þrátt fyrir allt.