Frekjan í einstaka fólki ríður ekki við einteyming. Ég hef séð allmargar síður þar sem myndir af myndasíðunni minni hafa verið settar inn. Það hefur bæði verið gert í sambandi við ákveðin þemu og þá fyrst og frems tnorðurljósamyndir eða bara vegna þess að einehrvjum hefur þótt einstaka mynd vega falleg. Það hefur þá verið gert á þann hátt að myndin leiðir beint inn á myndasíðuna þannig að það fari akki á milli mála hvaðan myndin er ættur. Einu sinni hafði sambandi við mig maður sem vildi gera grafikmynd eftir einni mynd sem ég tók. Annars getur maður náttúrulega ekkert vitað hvað er gert við þær myndir sem maður setur út á netið. Maður á náttúrulega að setja vatnsmerki á þær svo þeim verði ekki stolið. Ég rakst síðan á íslenska síðu nú á dögunum. Þar var einhver náungi að byggja upp myndablogg og var að lansera því út og reyna að fá mikla umferð á bloggið. Hann hafði sett myndir inn á það frá sjálfum sér sem mér fundust ekki sérstakar en ef honum hefur fundist þær góðar þá er það bara hans mat og er allt í lagi. Eitthvað hefur honum fundist umferðin slök þannig að hann kópíeraði tvær norðurljósamyndir, aðra frá mér og hina frá einhevrjum öðrum og setti á bloggið sitt án nokkurra skýringa eða tenginga. Hann fékk fullt af viðbrögðum og mikið hrós fyrir fallegar myndir. Hann hafði ekki einu sinni manndóm til að segja að hann hefði ekki tekið myndirnar sjálfur heldur vafalaust líkað hrósið vel. Ég gaf honum kost á að taka þær undir eins út og sagðist fylgjast með að það yrði gert. Annars hefði ég látið Myndverk fylgja eftir kröfu á grundvelli höfunarréttar. Myndin var farin út í dag.
Í fyrra var ég að sörfa á netinu og rakst á kynningarbækling um Vetrarhátíð reykjavíkurborgar. Mér til undrunar sá ég þar mynd af Laugarneskirkju sem ég hafði tekið einu sinni að kvöldlagi. Þeim sem sá um bæklinginn þótti það ekkert athugavert að taka myndina og skella henni inn á netbæklinginn án þess að geta nokkurra heimilda eða uppruna. Þeir voru fljótir að kippa henni út þegar ég gerði vart við mig. Þetta kennir manni að maður á að merkja myndir greinilega þegar þær eru settar á netið.

Enn eitt skrípamálið er komið upp í sambandi við innflytjendur. Indversk kona hafði sest að á Seyðisfirði án þess að hafa nokkur leyfi eða pappíra um að hún mætti búa eða vinna á landinu. Þar ehfuer hún búið um tveggja eða þriggja ára skeið. Útlendingastofnun gekk eðililega í málið og kynnti henni gildandi reglur. Seyðfirðignar skrifuðu undir áskorun um að hún mætti dvelja þar áfram og rökin voru að þetta væri fín kona. Nú dreg ég það ekki í efa. Þá vakna hins vegar ýmsar spurningar. Væri í lagi að reka hana úr landi ef hún væri leiðinleg? Er það aðferðin að leyfa fólki að dvelja í landinu þangað til fullreynt er hvort viðkomandi sé skemmtilegur eða leiðinlegur. Það fólk sem vill hafa reglur í þessum málum eins og vindhana ætti að prufa sjálft að flytja til annarra fjarlægra landa, s.s. til Indlands. Í þessum málum verða að gilda reglur sem gilda jafnt fyrir alla. Ef farið er að hringla með þetta út og suður þá er eitt víst. Það fer allt í vitleysu.

Hvað ætli hægt sé að leggja margar fjölskyldur í rúst með sex kílóum af kókaíni sem sett væri á markaðinn hér? Giska margar trúi ég. Þeir sem koma að innflutningi á þessu eru glæpamenn að mínu mati og verða að taka afleiðingum gerða sinna.

Af hverju ætli bensínið sé ódýrara á Egilsstöðum en við Miklubrautina? Það væri gaman að fá rökstuðninginn fyrir því.