Það var áhrifamikil frásögn af aðstæðum heyrnarlausra í Kastljósi sjónvarpsins í gærkvöldi. Ég sá ekki fyrsta þáttinn en í þeim í gærkvöldi kom meðal annars fram við hvaða aðstæður börninn og foreldrar þerra bjuggu við á þessum tíma. Árið 1964 fæddust um 30 heyrnarlaus börn á landinu vegna rauðuhundafaraldurs sem gekk um landið. Ég man eftir því að á Patró var ein stúlka úr þessum hópi. Það maður kynntist og man er ljóst að skilningsleysið á þeim aðstæðum sem börn með svona fötlun bjuggu við á þessum tíma var töluvert mikið svo ekki sé meira sagt. Það var þó gegnumgangandi í umfjölluninni í gærkvöldi að þeir sem bjuggu við þessa fötlun voru ekki að álasa því fólki sem tók ákvarðanir um þaðs em kerfið áleit að heyrnarlausum börnum væri fyrir bestu heldur var gengið út frá því að það hefði starfað samvæmt bestu vitund. Á sama hátt var það ánægt með þær breytingar og framfarir sem hafa átt sér stað á liðnum áratugum, bæði á möguleikum heyrnarlausra til náms og starfa, aðferðum við kennslu og síðast en ekki síst á viðurkenningu táknmálsins sem tungumáls heyrnarlausra.

Svo var í næsta kafla Kastljóssins viðtal við unga, velklædda og vafalaust vel menntaða konu sem sagði að "það hefði bara ekkert gerst" í jafnréttismálum á liðnum áratugum. Já, einmitt.

Það íþróttafólk sem fær mikla umfjöllun í fjölmiðlum og er þekkt meðal barna og unglinga sökum góðs árangurs á einn eða annan hátt ber mikla ábyrgð á ýmsa lund. Þetta fólk er börnunum yfirleitt hvatning til dáða og notað sem viðmið um hve langt er hægt að ná með ástundun og aga. Því er það fyrirmynd fyrir ungt og upprennandi íþróttafólk. Það er því krökkunum nokkuð áfall þegar það sér kusk falla á glansmynd þessa fólks sem dregin hefur verið upp í fjölmiðlum. Ég man eftir því hvað strákarnir mínir urðu hissa fyrir nokkrum árum þegar þeir ungir að árum sáu þekktan knattspyrnumann standa útundir vegg á Laugardalsvellinum og kófreykja. Þetta varð þeim hálfgert áfall. Þeir hafa sem betur fer ekki tekið sér hann til fyirrmyndar hvað reykingarnar varðar. Ég minnist á þetta hér vegna þess að á sunnudaginn keppti íslenska kvennalandsliðið í knattspyrnu við það Portúgalska á Laugardalsvellinum. Einn af krökkunum mínum fór á völlinn og átti þar vafalaust ágæta stund. Þó kom hann heim með þær fréttir að rétt fyrir framan hann í stúkunni hefði fyrrverandi landsliðskona úr kvennaknattspyrnunni komið og heilsað upp á aðra þekkta núverandi landsliðskonu íslenska sem reyndar spilaði ekki með landsliðinu að þessu sinni. Sú hefur einnig getið sér gott orð erlendis í fótbolta. Eitt af því fyrsta sem þær gerðu þegar þær hittust í stúkunni var að stinga upp í sig munntóbaki fyrir framan krakkana í stúkunni. Mér finnst þetta óþarfi. Ég geri engan mun á munntóbaki og reykingum hvað ósiðinn varðar. Hvað væri sagt ef þessar sömu konur hefðu setið reykjandi í stúkunni fyrir framan krakkana og horft á stöllur sínar spila á vellinum? Ég veit síðan ekki betur en að það sé ofan á annað bannað að selja munntóbakssnus hérlendis. Einstaklingar sem hafa náð langt í íþróttum og hefur verið hampað mikið af fjölmiðlum verða að gera sér ljósa þá ábyrgð sem þau bera sem fyrirmyndir fyrir börnum og unglingum. Þetta er þykir kannski einhverjum tuð og nöldur en sama er mér, ég er ekki sáttur við þetta.